He Doesn't Share

Chapter 22

Chapter 22

"NASAAN AKO?!"

Mabilis akong bumangon mula sa malaking kama na kinahihigaan ko. Malamig ang hangin mula sa aircon na nasa kisame ng malawak na kuwarto na kinaroroonan ko.

"Aki?" Nasaan si Aki?!

Saka ko naalala ang huling nangyari. Wala si Aki rito dahil kinidnap ako ni Wolf— si Alamid Wolfgang!

Agad kong kinapa ang gilid ng leeg ko, may itinurok siya sa akin kaya ako nakatulog. Plinano niya na dalhin ako rito!

"Gising ka na." Biglang bumukas ang pinto na nasa gilid ng kuwarto.

Nang makita ko si Wo— Alamid ay agad na umakyat ang galit sa ulo ko. "Nasaan ako?! Nasaan si Aki?! Bakit ako nandidito?!"

Kampante siyang pumasok at inilapag sa ibabaw ng kama ang tray na may lamang pagkain. "Kumain ka muna, magdamag kang tulog."

"Uuwi na ako!"

Nang tumingin siya sa akin ay kalmante ang abo niyang mga mata maging ang boses niya. "This is your new home, Ingrid."

"Hindi!" paasik na sagot ko.

"You'll like it here. Malaki ang bahay na ito, malawak ang hardin sa labas where Aki can play. May pool din sa backyard and—"

Sampal ko ang nagpatigil sa pagsasalita niya. "Uuwi na ako, Alamid!"

Ni hindi niya ininda ang sampal ko, kalmante pa rin siya. "Kumain ka na, I'm sure na nagugutom ka na."

"Hindi mo ba ako naiintindihan?! Hindi ako kakain! Uuwi na ako! Gusto kong makita si Aki! Hindi niya alam na kinuha mo ako!"

"Alam niya."

"Ano?!" namilog ang mga mata ko.

"He's safe. Nakina Ate Helen siya ngayon, nagpaalam ako sa kanila na magbabakasyon muna tayo, kukunin natin si Aki kapag nagkaayos na tayo. Please, kumain ka na muna. Matagal kang nakatulog, you must be hungry now."

Nanggagalaiting pinaghahampas ko siya. "Anong karapatan mong magdesisyon sa buhay ko?!" Wala akong pakialam kahit masaktan ko siya, wala na akong pakialam kahit namumula na ang leeg niya at halos mapunit na ang kwelyo ng T-shirt niya.

Lahat ng hampas, sampal ko, tinanggap niya. Hanggang sa ako na lang ang napagod at sumuko.

Mangiyak-ngiyak ako ng mapaupo ako sa gilid ng kama. "G-gusto ko ng umuwi! Anong karapatan mong pigilan ako? Ano?"

Lumuhod siya sa harapan ko. "Mahal kita, Ingrid. Hindi pa ba sapat na dahilan iyon?" Sinubukan niyang kunin ang mga kamay ko pero iniiwas ko ito sa kanya.

"Hindi porket mahal mo ang isang tao, may karapatan ka na sa buhay niya!"

Lumamlam ang mga mata ni Alamid. "Mahal mo rin ako, iyon ang nagbigay sa akin ng karapatan ng panghimasukan ang buhay mo."

Tumayo ako lumayo sa kanya. Tumayo rin siya pero hindi nagtangkang lumapit. Nakatingin lang siya sa akin.

"Buhay ko ito..." lumuluhang sambit ko.

"No, love." Malungkot siyang ngumiti. "Ang buhay mo, ang buhay ko. Hindi tayo pwedeng maghiwalay, mamatay ako..."

Umiling ako. Ayoko. Ayokong makita iyong lungkot sa mga mata niya. Dapat magalit lang ako. Ayoko. Ayoko na. gusto ko ng umuwi. Tinalikuran ko siya at tinungo ko ang pinto.

"Saan ka pupunta, Ingrid?"

"Aalis ako rito!"

"Nakalock ang mga pinto. May guwardiya sa labas, at kahit anong gawin mo, hindi ka nila amo, hindi sila susunod sa 'yo. At bago ka makarating sa mga guwardiya, pitong pit bull muna ang sasalubong sa 'yo."