Inna historia Clementine i Luke'a: The Walking Dead Fanfiction

Rozdział 14

Tego samego dnia, po kilkudziesięciu minutach, grupa Clem dotarła do bram Wellington. Pilnowała jak zwykle Edith, która rozpoznawszy samochód, wpuściła grupę za bramę.

Kenny zatrzymał się nieopodal, a na powitanie przyszedł im Marcus z córką, Mariettą. Mężczyzna widząc grupę całą i zdrową, uśmiechnął się.

Młoda Marietta widząc Clem uśmiechnęła się i przytuliła ją.

Marietta: Wróciliście!

Clementine: Tak i wiem, ciężko w to uwierzyć.

Marcus: Całe szczęście, że przeżyliście. Jak było w Medinie? Czy było tak źle, jak myślałem?

Kenny: Nie było łatwo, ale jak widzisz, przeżyliśmy. Zero ran, zero ugryzień. Cud.

Luke jęknął.

Luke: Mów za siebie... to nie na ciebie zawaliła się półka!

Marcus spojrzał na obolałego Luke'a.

Marcus: Co ci się stało?

Luke: Zawaliła się na mnie cholerna półka! Przez kilkanaście zjebanych minut miażdżyła mi nogi!

Marcus: Lottie ma akurat dyżur. Może znaleźć ci jakiegoś lekarza.

Clementine: Pomogę mu.

Kenny: Dobrze. Ja tu zostanę.

Clem podeszła do Luke'a.

Clementine: Jeśli potrzebujesz, oprzyj się na mnie.

Luke: Dzięki, Clem. Mam nadzieję, że to tylko stłuczenia i, że tym razem to nie ja będę w gipsie.

Luke oparł się na dziewczynce, a ona powoli prowadziła go w stronę szpitala. Kenny został przy Marcusie i Mariettcie. Mężczyzna spojrzał na córkę i objął ją.

Marcus: Kochanie, czy mogłabyś pójść do domu? Wrócę jak tylko porozmawiam z Kenny'm.

Marietta: Dobrze. Kiedy nas znów odwiedzicie?

Dziewczynka spojrzała na Kenny'ego.

Kenny: To zależy jakiego będziemy mieć pecha na zewnątrz.

Marietta: Niech tata pozwoli wam zostać tutaj. Wtedy nie będziecie mieć pecha, prawda?

Marcus spojrzał na córkę z niepokojem.

Marcus: To nie takie proste, Marietta. No leć już.

Dziewczynka pobiegła w stronę domów. Marcus został z Kenny'm.

Marcus: Czy poza wypadkiem Luke'a mieliście jakieś inne przypadki?

Kenny: Udało nam się znaleźć to, czego szukaliśmy. Dzięki temu uda nam się rozbić obóz niedaleko.

Marcus: Rozbijcie go na zachód od miasta. Tam są większe opady, może uda wam się unikać żerców jakiś czas.

Kenny: Dzięki, ale unikanie tych potworów graniczy z cudem. Będziemy musieli liczyć na swoją wiedzę.

Marcus: Skoro zdołaliście przetrwać już 2 lata, to wasza wiedza jest spora. Nie trzeba się o was martwić.

Kenny: O sobie bym tego nie powiedział. To Clementine i Luke zdobyli te rzeczy, ja tylko uruchomiłem auto.

Marcus: Ta dziewczyna to twarda sztuka. Ile ona ma lat? 10? A radzi sobie lepiej, niż większość osób, które tu kiedyś przyjęliśmy. Mogłaby nauczyć mojej córki wielu rzeczy.