KANLI AŞIK (SON KİTAP/ +18)

5.BÖLÜM "SORGU KAYITLARI"

5.BÖLÜM "SORGU KAYITLARI"

Kafasının içindeki ağırlık ve uyuşukluk, gözlerini açmasını engelliyordu. Karanlık sonsuz bir boşluk gibi onu içine çekerken, başına giren ağrıyla birlikte dudaklarının arasından dökülen küçük iniltiye ve yüzünü buruşturmaya engel olamamıştı. Burnuna serum ve dezenfentan kokuları gelirken zorlukla da olsa göz kapaklarını aralamayı başarmıştı. Gözleri açılırken birbirine giren uzun kirpikleri canını acıtmıştı. Elleriyle gözlerini ovuşturakken, kaldırmakta zorlandığı elinin aslında ağrıdan ve yorgunluktan değil, bir kelepçeyle yatağa bağlı olduğu için kaldıramadığını fark etti. Başındaki ağrı ara ara yok olup ara ara büyük bir saplamayla kendisini hatırlatırken, dün gece yaşanan olay, berraklığını kazanmaya başlamıştı zihninde. Korkuyordu, tedirgindi...  Birinden kaçarken, başka bir tane daha olması... Ama bu sefer suçsuz olan oydu. Hiçbir şey yapmamıştı. Sadece, kanlar içinde yerde yatan kardeşinin yanına gidip onu kucağına almış ve büyük bir şaşkınlıkla ne yaptığını bilmeden cinayet silahını, keskin bıçağı eline almıştı. Kolunda sivrisinek ısırığı kadar bir acı hissediyordu. Koluna baktığında, yan tarafında duran serum torbasının küçük bir kabloyla bağlı olduğunu gördü. Serum torbasından küçük bölmeye damlayan sıvı, kablonun yardımıyla Emir'in damarlarına işlerken gözleri odaya ışığın girmesini sağlayan  cama kaydı. Belki de özgürlüğünün son saatleri olan bu zamanlar içerisinde, vaktini hastanede değerlendiriyordu ve bu bir aptallıktı. Ama şöyle bir gerek de vardı ki; artık, kaçması mümkün değildi. Bunu hatırladıkça kömür rengi gözleri doluyordu. Ama o bunu hak etmişti. Babasının kasasından o silahı çalmasaydı ve o gece Kaan'ı vurmasaydı belki de her şey daha güzel ve daha umut dolu olacaktı. Gözlerinden birkaç damla yaş yanaklarına düşerken düşündü. Dün gece sinir krizi geçirdiğinde, polis merkezine değildi, hastaneye getirildiyse, birkaç tane daha kriz geçirirse hastanede tutulurdu. Onun hapse girmeye hiç niyete olmadığı için, hemşirelere tüm oyunculuk hünerleriyle, tıpkı bir ruh hastası gibi davranmaya karar vermişti. Bunu yapmak zorundaydı.

  Odanın kapısının ardından tıkırtılar gelmeye başladığında, oynayacağı karakter kendini hazırlamaya başladı. Tamamen, psikopat, şizofreni hastası bir herif olacaktı. Kapı yavaşça açıldı, hareketlenmeye başladı. Gözleri ortalığı çok değişik bir açıyla bakıyordu. Bakışlarında da tanımlanamaz bir ifade vardı. "Çıkarın beni buradan! İstemiyorum! Çıkar beni buradan! Ben suçsuzum! Ben hiçbir şey yapmadım!" derken  hemşirenin iyice korkmasını sağlamak adına bu durumdan zevk alan gür kahkahalar atmaya başladı. Hemşire korku dolu ve ne yapacağını bilemeyen gözlerle Emir'e baktıktan sonra kapının eşiğine koştu ve bağırarak doktor çağırmaya başladı. Emir bunu yapmaya zorunluğu olduğunu, artık bu yoldan dönüşü olmayacağını düşünürken, doktorlar ekip halinde gelmiş ve Emir'i sakinleştirmeye çalışıyorlardı. Genç oğlan kendisini role nasıl kaptırdıysa, bedenine, bir delide ne kadar oranda güç varsa o kadar güç toplanmış etrafa tekmeler savuruyor, yatağa bağlı olan kolunu kelepçeden kurtarmak için zorluyordu. Doktorlar Emir'in tekmelerini, hiç kimseye bir zarar gelmeden havada yakalamaya çalışırken,  genç oğlan köşede durup konuşan iki asistana kulak kesilmişti.

  "Evet, yani bildiğin, kıza kanlar içindi bırakmış, öldürmüş ya!" diyordu kahverengi uzun saçlı kız.

  "Baksana şuna her halinden belli deli olduğu, kim bilir kızı ne şekilde öldürmüştür!" dedi onun karşısında duran Emir'in yüzünü görebildiği kakül olan kuz.

  "E polislere ihbar edip, kalp krizi geçiren kadında ölmüş..." dedi şaşkınlıkla kahverengi uzun saçlı olan.

  Emir, bunu duyduktan sonra havaya tekmeler savurmayı kesti, kelepçeli kolunu zorlamayı bıraktı. Huri Nenesi ölmüştü! Sütkardeşinden sonra, sütannesini de kaybetmişti. Sol gözünden iki damla yaş aktığında, kolunda hissetti acıyla gözlerini kapattı. Doktorlara göre biraz daha uyuması ve olayın şaşkınlığını üzerinden atması gerekiyordu.