Lost Child

10.

Perspektywa Emily

Szłam razem ze Starkiem do sali przesłuchań.

- Mam pytanie- zapytał nagle Tony- zabraliśmy cię bez twojego pozwolenia, więc jeśli będziesz czegoś potrzebować lub będziesz chciała zobaczyć się z rodzicami to mi powiedz.

Zdziwiłam się. Myślałam, że nikt nie popatrzy na tą sytuacje od mojej strony.

Życie w wieży jest łatwiejsze niż moje codzienne, ale na przykład kto ogarnie w domu i zapłaci rachunki, kto spróbuje znaleźć zapasowy klucz do domu? Jestem na to skazana. Jakby Anthony zawiózł mnie tam na co najmniej dwie godziny ogarnęłabym to wszystko i potem po powrocie miałabym łatwiej.

- Dziękuję. Na pewno skorzystam z tej okazji- powiedziałam i uśmiechnęłam się.- Żebyś potem tego nie pożałował.

- Nie boje się dorastających nastolatek, chociaż niekiedy trzeba wiać najdalej jak się da. Na szczęście nie wyglądasz na taką.

Wybuchłam śmiechem wraz ze Starkiem.

Doszliśmy już do odpowiednich drzwi i pożegnaliśmy się.

- Powodzenia na misji!- krzyknęłam na koniec i weszłam do pomieszczenia gdzie zastałam już dwóch agentów z Nickiem.

- Usiądź- rozkazał pirat, co posłusznie zrobiłam.

Postanowiłam, że dzisiaj będę chociaż trochę współpracować.

- Przejdźmy do konkretów- powiedział.- Czego chciała od ciebie Hydra?

- Jak byłam mała zabrali mnie od mojej rodziny i prowadzili eksperymenty. Dostałam dzięki temu trzy moce dzięki którym uwolniłam się od nich. A czego tak na prawdę chciała ode mnie Hydra, tego nie wiem.

- Jakie to są moce?

- Teleportacji, niewidzialności i lodu.

- Skąd mam wiedzieć, że T.A.R.C.Z.A. może ci ufać?

Popatrzyłam na niego ze zdziwieniem.

- Nienawidzę Hydry. Zniszczyła mi dzieciństwo i odebrało rodzinę. Przez nich mam trudniejsze życie, a ty się jeszcze pytasz? Zresztą widzieliście jak z nią walczę czy to nie jest dostateczny dowód?- zapytałam zdenerwowana.

Fury nie przejął się tą wypowiedzią za bardzo, tylko jednym małym szczegółem, który ja idiotka powiedziałam.

- Odebrali rodzinę tak?

Zastygłam w bezruchu.

- Czyli nie chcesz nam powiedzieć co robią twoi rodzice bo ich nie masz?-ciągnął dalej pirat.

W moich oczach pojawiły się łzy.

-Tak- próbowałam powiedzieć to w normalny sposób aby nie było słychać w moim głosie smutku.

- Sprawy wyjaśnione. Było aż tak strasznie?- zapytał się mnie znowu Fury.

To już koniec? Serio? Nie będzie mnie chciał wysłać do domu dziecka? Może to jednak nie jest taki słaby dzień.

- Zostaniesz tutaj, jasne?

- Jak słońce-odpowiedziałam.- Mogę już iść?

- Tak, ale w tym tygodniu jeszcze będziemy musieli się spotkać i omówić inne ważne sprawy.

Czyli jednak nie jest tak cudownie...

- Dobrze.

Weszłam do salonu gdzie panowały pustki. No tak, mają misje. Też bym chciała na swój sposób wykazać się i przydać do czegoś. Na razie jestem postrzegana jako dziewczynka, która równie nienawidzi Hydry co oni. W zasadzie ciekawi mnie dlaczego są tacy dla mnie mili? Przecież Avengers to najlepsza grupa super bohaterów i oni od tak zaufają szesnastolatce z mocami bo tylko ma takie same poglądy? Mało prawdopodobne. Możliwa jest też inna opcja, może chcą ode mnie dowiedzieć się wszystkiego co wiem o ich wrogiej organizacji, a potem zostawić w tym samym miejscu, gdzie mnie znaleźli.

Usiadłam na kanapie i wzięłam laptopa. Jaka ja jestem głupia! Przecież mam Facebooka i Peter też ( rzadko na niego wchodzi, ale ma). Tak mogę się z nim skontaktować! Że ja na to dopiero teraz wpadłam. Szybko zalogowałam się na konto i szukałam Parkera w moich znajomych. Kliknęłam na jego profil i zaczęłam dzwonić na wideo czacie. Czekając na odpowiedź chłopaka poszłam do swojego pokoju i zamknęłam drzwi. Wreszcie odebrał.

- Emily! O matko! Gdzie ty jesteś? Byłem u ciebie w domu nieraz i cały czas nikt nie otwierał więc wszedłem przez okno, ale i tak było pusto, w szkole też cię nie ma. Już dawno zacząłem się martwić. Tłumacz się!

- Spokojnie Peter, powoli. Jestem w Stark Tower.

- Co?!  Widziałaś wszystkich mścicieli ?

- Chyba tak.

- Dobra nieważne. Co ci się stało? Na pewno nie wylądowałaś tam bez powodu.

- Owszem. Zaatakowała mnie ta organizacja co ci o niej opowiadałam, pamiętasz?

- Yhym... Czekaj co?!

- Daj mi dokończyć. Mogłabym ich spokojnie pokonać, ale przylecieli Avengersi. No dobra, oni używali ognia więc nie wiem co by się ze mną stało, ale żyje!

-  Mogło ci się coś stać!- westchnął.-Możesz wracać do domu?

- I tu pojawia się problem, że nie za bardzo. Jestem tu od czasu tego wydarzenia i na razie nie spieszy się im mnie wypuścić.

- Taki areszt domowy?

- Można tak powiedzieć.

Usłyszałam w tle jak May woła Petera na kolacje.

- Idź, zdzwonimy się jeszcze.- uśmiechnęłam się do niego.- Cześć.

- Pa, ale pamiętaj, że będę teraz cię męczył rozmowami ze mną.- zaśmiał się.

- Jakoś to przeżyje- odpowiedziałam z uśmiechem.

Wyłączyłam komputer i położyłam się na łóżku. Tyle się wydarzyło w tak krótkim czasie.

Dobra. Emily weź się w garść. Nie będę teraz tu siedzieć i użalać się nad sobą. Wstałam z łóżka i ruszyłam na sale treningową.

- Dobra, czas zobaczyć co umiem.- powiedziałam do siebie. Pierwsze co zrobiłam to przykryłam kamerę szronem z lodem aby chociaż trochę nie było widać co robię.

Zaczęłam wykonywać z mojej mocy sopel, który wyglądał jak miecz. Jakby go tak podrasować mogłoby to przypominać i pełnić te same funkcje. Zmieniłam go i wyglądał idealnie.

- Jarvis, macie tu jakąś udawaną próbę walki czy coś?- zapytałam się komputera.

- Mogę puścić hologramy wrogów.

- Dzięki.

Przede mną pojawili się moi przeciwnicy. Zaczęłam z nimi walczyć moim mieczem. Dorobiłam sobie drugi i szło mi coraz lepiej.

Kiedy wykończyłam wszystkich czułam w sobie taką małą satysfakcję. Jednak coś umiem. Teraz muszę tylko zniszczyć moje miecze. Jakbym ich nie dotykała mogłyby się szybko roztopić, a nie chce mi się potem tego sprzątać. Rozbiłam miecze a moc zaczynała wracać do mnie.

Popatrzyłam na zegarek. Była już dwudziesta pierwsza. Wyszłam z sali i wróciłam na piętro mieszkalne.

Długo nie było mścicieli co mnie lekko niepokoiło.

- Jarvis wiesz może co z drużyną?

- Mogę włączyć na telewizorze widok z kamery pana Starka, którą ma zamieszczoną we swojej zbroi.

- Dzięki Jarvis.

Podeszłam do telewizora i usiadłam na kanapie.

- Tylko spytam się pana Starka.

- Spoko poczekam, ale jakby co nie musi tego robić.

Nagle w telewizji pokazał się obraz ze zbroi. Atakowali bazę Hydry. Skąd to wiem? Niszczyli  budynek budową charakterystyczny do większości ich baz, a po za tym z niego wychodzili żołnierze z symbolem organizacji. Z tego co widziałam słabo im szło.

Nagle do głowy przyszedł mi taki mega głupi pomysł, potem za pewne będę tego żałować.

 Trudno Carpe Diem.