ΑΓΡΙΑ ΕΝΣΤΙΚΤΑ

●Πίσω στο σπίτι

Τωρα μπορούμε να πάμε σπίτι...
Μου ψιθυρίζει στο αυτί λίγο μετά αφού τελείωσε για δέύτερη φορά..
Γελάω σιγανά και βολεύομαι στη θέσγ μου ανυπομονόντας να γυρίσουμε σπίτι μας.
Λίγο μετά φτάνουμε στην είσοδο του σπιτιού μας και η καρδιά μου χάνει ένα χτύπο μόνο και μόνο στη σκέψη πωε θα δω τα μωράκια μου.Ο Άλεξ ανοίγει με τα κλειδιά του και κρατόντας με απο το χέρι με οδηγεί στο εσωτερικό.
Όλοι οι αγαπημένοι μου άνθρωποι είναι μαζεμένοι στο σαλόνι μου περιμενοντάς με.Πρώτος απ όλους τρέχει στην αγκαλιά μου ο Πετράκης μου και αμέσως μετά η μαμά μου η οποία δακρυσμένη μου ζητά συγγνώμη.
Τους αγκαλιάζω όλους έναν έναν βιαστικά μιας και αυτό που με καίει περισσότερο απ όλα είναι να δω τα παιδιά.
Ε:Που είναι;; ρωτάω αγχωμένη τον Άλεξ.
Μ:Πάνω καρδιά μου κοιμούνται,μου απαντά τελικά η μαμά μου.
Ε:Μην φύγει κανείς τους φωνάζω χαρούμενα καθώς τρέχω προς τις σκάλες και πιστέυω πως όλοι κατανοούν την ανάγκη μου να τους δώ.
Φτάνω πρώτα έξω απο το δωμάτιο του Γιαννάκη μου και νιώθω έναν λιγμό να με πνίγει.
Φοβόμουν, φοβόμουν τόσο πολύ.Σκεφτόμουν πως το μικρό μου μωρό είχε πληγωθεί απο την απουσία μου και ίσως ήταν θυμωμένος μαζί μου ενώ με τη μπέμπα είναι αλλιώς ξέρω πως σε μένα θα φανέι τεράστια η διαφορά της μιας και είναι μωράκι και μέσα σε ένα μήνα αλλάζουν δραματικά όμως για εκείνη δεν φοβάμαι, ξέρω πως μια αγκαλιά θα είναι οτι πρέπει.εκείνος όμως και τις ερωτήσεις του πως θα τον αντιμετοπίσω;
Παίρνω βαθιά ανάσα και ανοίγω σιγανά τη πορτά.Τον βλέπω να κοιμάται στο κρεβατάκι του αγκαλιά με τον αγαπημένο του αρκούδο.
Πλησιάζω διστακτικά και σκύβω δίπλα του κοιτόντας τον προσεκτικά, χαιδέυω απαλά το μαγουλό του και το μόνο που θέλω είναι να τον ξυπνήσω και να τον σφίξω δυνατά πάνω μου..
Ανοίγει τα ματάκια μου και ένας αναστεναγμός φόβου ξεφεύγει απο τα χειλή μου.
🤷‍♂️:μαμακά μου;; τον ακούω να μου λέει και η καρδιά μου λιώνει απο αγάπη.
Γύρισες απο το ταξίδι;;
Με ρωτά και καταλαβαίνω πως ο Άλεξ προφανώς έχει ήδη δικαιολογήσει την απουσιά μου.
Παίρνω τον μικρό στην αγκαλιά μου και τον σφίγγω δυνατά ενώ δίπλα μου βλέπω τον Άλεξ να στέκεται στο κάσωμα της πόρτας.
Ε:Ευχαριστώ! Είναι το μόνο που μουρμουρίζω αφου νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη που φρόντισε να καλύψει την απουσία μου.
Ο Γιάννης σε λίγα λεπτά έχει αποκοιμηθεί ξανά στην αγκαλιά μου και έτσι τον σκεπάζω και κατευθύνομαι μαζί με τον Άλεξ στο δωμάτιο της μικρής.
Είναι εκεί και κοιμάται ήρεμη μέσα στο δωμάτιο που με τόση αγάπη της είχαμε φτιάξει.
Την παρατηρώ και φιλάω τα χεράκια της.
Ένα μήνα έζησα μαζί σου μωρό μου και ένα μήνα μακριά σου.Σου υπόσχομαι να μην σε αφήσω ποτέ ξανά ψιθυρίζω και τα δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου..
Α:Ποτέ ξανά.Ψιθυρίζει και ο Άλεξ πίσω μου σφίγγοντας με στην αγκαλιά του.
Ε:Έλα πάμε να δω και τους υπόλοιπους του λέω με μισή καρδιά και βγαίνουμε απο τι δωμάτιο.