RAYİHA. |texting|

3

3 Yıl Önce,

"Gittiler." dedi eline aldığı taşı hırsla yere çarparken, taş sessizce yere çarptığında ise ağlamaya başladı, bu ilk ağlayışı değildi.

Sare gittiğinde ağlamıştı, Kemal dede gittiğinde ağlamıştı, tuttuğu takım kaybedince odasına gidip gizli gizli ağlardı, düşünce de hep ağlardı. Ağlardı o. Annesi hep ağlamasını söylemişti çünkü. Ağlarsan geçmez ama azalır demişti. Geçmiyordu ama azalıyordu. Uyutuyordu ağlamak. Uyuyunca azalırdı her şey.

Saatlerdir aradığı en yakın dostu Bulut'u aramayı bırakmıştı artık. Asla ama asla ondan bu kadar uzak kalmazdı o, gitmişti.

Belliydi gidişi.

Dün ona Sare'nin o son bakışı gibi bakmıştı çünkü, gideceğim der gibi sürtünmüştü, tırmalamıştı da çok fazla, gittiğim zaman beni hatırla diye bir sürü yara izi bırakmıştı.

Tıpkı Sare gibi. İkisi de geri gelmeyecekti artık, bekleyeceğini söylemişti ama beklemek zordu, gelmeyeceğini bile bile beklemek en zoruydu.

Bulut, küçükken Sare'yle kaybettikleri toplarını ararken bulduğu, sonrasında ise yediği en ufak şeyi bile paylaştığı en büyük dostu, gitmişti.

Kedilerin ölmek üzereyken gittiklerini biliyordu elbette, o yüzden bu kadar çok ağlıyordu onun arkasından, Savaş'ın küçük sır küpü, Sare'yle aralarındaki belki de yaşayan tek bağ artık yoktu.

Sare'de yoktu zaten.

"Acaba aklına geliyor muyum?" diye seslice düşündü. Ağlarken sessiz düşünmek onun için zordu.

Ağlamak onun için hep zordu. Geçiriyordu ama. Yapmalıydı.

"Tabii ki düşünüyordur benim Sare'm. O beni unutmaz."

Sare onu asla unutmaz.

Onlar ayrılmazlar.

-

☁️