Një frymëmarrje më shumë.

Pjesa 8.

Ishte dita e katërt pas kemios e, sipas atyre që kishte lexuar ishte një nga ditët më të vështira, ku trupi hasej me komplikacione të ndryshme.

Megjithate edhe ditët e para kishin qënë të vështira për të.

Gjumi nuk e kapte e detyrohej të qëndronte çdo natë për të vështruar yjet deri në agim. Padashur kishte shkatërruar dhe një ëndërr adoleshenteske të sajën; lindjen e parë të Diellit ta shikonte krahas burrit me të cilin ajo do kalonte jetën, me qëllim që çdo ditë e tyre të ishte ashtu si lindja e diellit, por kishte parë lindjen e parë të Diellit vetëm nën shoqërine e dhimbjes së barkut, nga pagjumësia që kemioterapia e parë i kishte sjellë.

Nuk donte t'i nënshtrohej kemioterapisë e ta linte të bashkëpunonte me kancerin për të goditur fort dhe pa mëshirë atë.

I kujtoheshin fjalët e gjyshes kur ishte me grip dhe i thoshte se nëse rrinte shtrirë, gripi më keq do e mposhtte.

Krahasonte atë kancer të mallkuar me një grip! Ç'marrëzi.

Kanceri ishte si një bishe e uritur me shumë koka që përpinte çdo shpirt që para i dilte gabimisht.
Ishte si ato bishat a kuçedrat e përrallave i jetëzuar në formën më të përsosur në realitet.

Ndodhej në atë vend të ngrohtë, ulur në karrigen e drurit duke pritur për Rubensin nën shoqërinë e një çokollate të nxehtë e cila i dukej fare pa shije, por donte të largonte ethet që vjedhurazi e kishin përqafuar.

Kishte dalë herët atë mëngjes e pasi ishte sorollatur rrugëve të Tiranës per thuajse një orë, tashme kishte zënë vend aty.

Flokët i kishte mbledhur në një topuz të çrregullt duke ekspozuar fytyrën e saj imcake ndaj të ftohtit dhjetoresk.

Në tavolinë kishte nxjerrë bllokun e saj të shënimeve dhe seç hidhte ca gërma në të ndërkohë që mjeshtërisht hallaktej nëpër mendimet e luante me fjalët.

-Zemër!- ishte zëri i Rubensit ai që e bëri të hidhej përpjetë duke shkaktuar një  shkarravinë në fletën e nxirë nga shkronjat tashmë.

-Rub!-instiktivisht iu formuan ato gropëzat në faqe sapo pa fytyrën e tij. Kishte hequr mjekrën dhe ajo gjithmonë i kishte thënë se fytyra kështu i dukej si të ishte bebe; ato tiparet e ëmbla që kishte; ishte ende bjond e flokët nuk i ishin nxirë aspak që nga fëmijëria, sytë ia vishte një e gjelbër e ëmbël.

-Më fal, të tremba.-tha pasi i dha një puthje në faqe e ajo u habit. Ai gjithmonë e puthte në buzë e më pas i puthte dorën sa herë takoheshin, përse ndryshoi këtë traditë të tyren vendosur dy vite më parë në po të njëjtin lokal?

-Nuk kafshoj.-foli pas këtij gjesti që ai bëri duke e parë tërë mërzi. Përse iu shmang? Kishte frikë mos i ngjiste kancerin? Duhet ta dinte që nuk ishte sëmundje ngjitëse.

-Çdo të thuash Sam?-rrudhi vetullat dhe pyeti pasi i kishte dhënë porosine kamarierit.

-E di mirë ti.

Pasi u mendua një copëz here, harkoi buzën duke buzëqeshur dhe kapi dorën e saj duke i falur një puthje aty.

-Jam me grip Sam. Nuk dua te ta ngjis.

-Të shkuara.- iu përgjigj thatë e largoi dorën prej së tijës me pretekstin se do pinte çokollatën e shkrirë, shija e së cilës i vinte e pështirë nga medikamentet e kemios, sikur të ishte duke pirë helm.

-Si shkoi kemioterapia?- donte t'i bërtiste e t'i kërkonte llogari që kujtohej pikërisht tani. Duke ditur se ajo kishte kemion e saj të parë, ishte larguar në Itali, sepse skuadra e tij e çiklizmit kishte patur garë. Ishte tranjeri i një grupi të rinjsh çiklistësh në Tiranë e pas fitores në Shqipëri, kishin shkuar të konkurronin në Europë duke u larguar prej saj në ato ditë të vëshitra. Nuk kishte qënë pranë t'i jepte kurajo dhe t'i shtrëngtonte dorën. Ndërkohë që ajo luftonte, ai ishte duke parë tërë ankth nëse skuadra e tij do fitonte. Donte t'ia plaste në fytyrë sesa keq ishte ndjerë kur i kishte thënë që do ishte për të ditën e kemios, por më pas i kishte dërguar mesazh se duhej të ikte Itali.
Donte t'i thoshte shumë fjalë, por nuk e bëri. I fshehu të gjitha ato fjalë thellë në shpirt, nuk donte të grindej me Rubensin, jo tani.