Një frymëmarrje më shumë.

Pjesa 29.

Kishte pritur pranë saj agimin e kishte parë lindjen e diellit duke pritur për oqeanin e syve të saj. E kishte kundrruar qetësisht, se kishte patur disa orë në dispozicion. Në ato orë kishte studiuar mirë fytyrën e saj, atë fytyrë që së fundmi ishte kthyer në vetë dritën  e diellit për të. 

Cudi! Si mundej ajo zbehtesi të rrezatonet aq shume? Mundej, sepse ai kishte rrëmuar në mënyrë të pavetëdijshme nën petkun e zbehtësisë dhe agonisë që papritur kishte veshur atë vajzë fatkeqe. Ai kishte parë përtej gjithçkaje, kishte depërtuar brenda saj.

Ai nuk e kishte kuptuar si ato ndjenja brenda tij kishin filluar të ndërtoheshin. Ai nuk e kishte kuptuar kur ajo fortesë e krijuar aq fshehtas tij, ishte rritur aq shumë sa për t'u emëruar si dashuri. Nuk kishte kuptuar kush kishte hedhur tullat a betonin, kush kishte hedhur themelet, por tashmë mund të shikonte rezultatin, ai kishte ndërtuar dashurinë në shpirt.

Kishte qënë e papritur për të. Kur doktoreshë Enxhi e kishte marrë në telefon dhe e kish lajmëruar për një paciente të re, i ishte dhimbsur, por kur kishte parë atë vajzë gjithë dhimbja i ishte kthyer në vlerësim. Kishte vlerësuar atë vajzë që kishte zgjedhur të luftonte.

E takonte shpesh, sepse vetë ai donte të gjendej pranë saj sa herë që ajo vinte. Donte ta njihte më mirë atë, donte të gjente burimin e forcës. Ajo ishte e vogël, 20 vjeçe dhe ishte e pjekur, e fortë e dukej sikur në të flinin dy personalitete.
Atje flinte ajo vajza e turpshme dhe e ndrojtur. Atje flinte ajo luaneshë e fortë e luftëtare, që ndoshta të tjerët s'do e shihnin kurrë, por ai po. Ai e kishte parë forcën e saj kur kishte kuptuar se burimi i forcës ishte vetë familja e saj. Për të mos i parë ata të shkatërruar, ajo kishte zgjedhur betejën.

Ai ushqehej me forcën e saj. Ishte si një kurë shpirti për të.

Këtë e kishte kuptuar kur ajo fliste për dhimbjen dhe shpresën e shuar vetëm me të. Vetëm me të hapej se me të tjerët kishte frikë, frikë mos i lëndonte, frikë mos i mërziste.

E  atij i pëlqente, i pëlqente kur shikonte se kishte fituar besimin e saj.

Ai kishte kuptuar shumë gjëra për të, por nuk kishte kuptuar me çfarë i ushqeu ato ndjenja që ishin rritur aq shpejt, ndoshta me esencë Samante.

Ajo e kishte bërë atë të dilte nga vetja. Pranë saj buzëqeshte më shpesh. Nuk ishte ai personi fjalëpak pranë saj. Nuk ishte ai i pjekuri, ai i përmbajturi.  Ai donte që asaj t'i jepte lumturi, t'i jepte shpresë. Nuk kishte mëshirë, kishte diçka tjetër.

Ishte kthyer dhe njëherë në adoleshencë. Për të fshehur ndjenjat si atëherë, nga vetja dhe të tjerët.Kësaj here jo për të fshehur dhimbjen, por dashurinë.

Ishte bërë ai provokativi që e ngacmonte me fjalë të çastit vetëm për të pritur reagimin e saj. Ishte kthyer në mënyrë të pavetëdijshme në atë romantikun e natës së Vitit të Ri, i cili nuk e gjeti guximin për ta puthur, sepse ende ishte në një betejë me mendimet e tij. Ishte kthyer në xhelozin që kishte gërcmitur veten me dhëmbë kur kishte parë Rubensin e mezi e kishte mbajtur veten. Mezi kishte duruar. Ishte kthyer dhe në shokun e saj, atë ditë e kishte mallkuar termin 'shok' se i kishte dhembur si dreqi. Ishte kthyer dhe në egoistin e fshehtë që i ishte bërë qejfi kur kishte dëgjuar që ishte ndarë nga Rubensi. Atëherë kishte shpresuar më shumë, sepse nuk kishte dashur të kishte qënë ai që aq hapur ta ndante atë nga ai.

Po në fund të fundit, edhe nëse e kishte bërë, kishte kuptuar se ai nuk e kishte merituar. Nëse po, s'do e linte kurrë që t'i rrëmbenin dashurinë e jetës aq shpejt, dikush tjetër. Ai dukej sikur e kishte dhuruar vetë. Ai s'do e bënte. Orgesti, kurrë!