Një frymëmarrje më shumë.

Pjesa 15.

Rubensi ishte larguar duke e lënë atë zhytur në mendime rreth tij, rreth saj dhe rreth lidhjes së tyre dhe transformimeve që ajo lidhje kishte pësuar. 

Pasi kishte lajmëruar të ëmën, ishte veshur nxitimthi dhe tashmë e kishte gjetur veten duke u hallakatur rrugëve të Tiranës atë mbasdite fund-dhjetori.

 Habitej sesi mbushej me frymë mes papastërtisë së rrugëve kryeqytetase, por në këtë periudhë të vitit, asaj edhe papastërtia, edhe pluhuri i dukej sikur vishnin atë atmosferën festive, visheshin nga acari dhe aroma e ftohtë dhe nuk mund të nuhasje gjë tjetër veç aromës së borës që tashmë kishte filluar të shkrinte. Shikonte qirinjtë e krijuar në ndonjë qoshe shtëpie, teksa pikonin pik-pik e dukej sikur pikat arrinin njëra-tjetrën e ajo qëndronte aty, duke u munduar të arrinte mendimet e saj dhe t'u shpallte luftë. Sa shumë që mendonte ajo vajzë!

I kujtohej viti i fundit i gjimnazit, ende s'i kishte mbushur të tetëmbëdhjetat, ishte tetor kur shoqja e saj e ngushte e kishte vënë në dijeni që një djalosh kishte ditë që e ndiqte me sy, por ajo nuk ia kishte vënë veshin. S'kishte qënë më parë në një lidhje dhe as që donte të ishte, sepse ishte tërësisht e përqëndruar te shkolla, mirëpo kjo nuk kishte zgjatur për shumë kohë.

Pas disa javësh e kishte gjetur veten duke pirë kafe me djaloshin dhe shoqërinë e saj, pasi kishin pasur miq të përbashkët e midis tyre ishte dhe shoqja, e cila kishte dalë kushërira e tij e dytë. Kishin shkëmbyer numrat e telefonit duke biseduar në whatsapp,më pas kishin filluar të dilnin vetëm nën shoqërinë e njëri-tjetrit dhe ishte pikërisht ajo ditë e ftohtë janari ku ai i kishte kërkuar të ishin më shumë sesa shokë. E rrëmbyer nga emocionet dhe ndjenjat e çastit kishte pranuar dhe po atë ditë kishte dhënë puthjen e parë. 

Që nga ajo ditë kishin qënë thuajse çdo sekondë bashkë, ai ia kushtonte gjithë kohën asaj dhe ajo atij. Dukej sikur ishin bërë për njëri-tjetrin dhe ai e kuptonte për çdo gjë. Kur ishte pranë tij, ajo ndihej sikur ishte në shtëpi, sikur ai ishte familja e saj e, kur kishte atë nuk donte shoqërinë e askujt tjetër. Kështu kishte qënë deri para pak kohësh, por tani dukej sikur kishte ndryshuar.

Ai ishte larguar. Ai vetë kishte zgjedhur të ftohte mardhënien e tyre duke i hedhur grimca acari, duke i qëndruar larg asaj. Dukej sikur tërë ngrohtësia që dikur shpirtin ia vishte ishte zëvëndësuar nga ajo dëshirë e pashtershme për para. Para! Gjithçka të bëhet për para...

Kishte kohë kështu, por që kur kishte marrë vesh që ajo ishte e sëmurë me kancer ai kishte ndryshur rrënjësisht sjelljen. I fliste rrallë, nuk i afrohej dhe ajo dalëngadalë pa e kuptuar ishte larguar. Përse? Përse nuk u largua njëherë e mirë kur ajo i tha? Do e vriste më pak, sepse të vdesësh ditë për ditë nga pak është më e vështirë dhe e dhimbshme, sesa të vdesësh njëherë e mirë. Ajo po e përjetonte një vdekje të tillë me kancerin, s'kishte nevojë për një kancer të dytë të cilin mund ta emërzonte si Rubens.

Tashmë ajo nuk ndihej më rehat në praninë e tij. Ndihej në siklet, sikur të ishte duke qëndruar me dikë të panjohur. Donte t'i qëndronte larg, por kur nëpër mend i sillte këto mendime, ndihej fajtore, sikur ato mendime të ishin duke e tradhëtuar Rubensin dhe dashurinë e tyre. A ishte dashuri?! Po sikur ata thjesht sa ishin mësuar me praninë e njëri-tjetrit dhe tashmë e kishin të vështirë të ndaheshin? 

S'e kishte kuptuar sa kohë kishte që qëndronte e dalldisur në mendime, ulur në atë stol të verdhë e për sa kohë kishte që shiu  kishte filluar. Dielli i ftohtë dhjetoresk maskuar pas ca pseudorrezeve,ishte fshehur pas reve gri që kishin pushtuar atë copëz qielli që qëndronte mbi të. 

U ngrit dhe u nis drejt shtëpisë, ndërkohë që shiu tashmë binte me rrëmbim sikur donte të pastronte çdo copëz akulli që kishte mbetur në ndonjë trotuar.