Një frymëmarrje më shumë.

Pjesa 22.

Vërtitej sa në njërin cep të krevatit e sa në tjetrin e gjumi nuk e merrte me vete për dreq, falë dhimbjes së kockave e të fytit që nuk po e linte të qetë dhe falë mendimeve që e hidhnin në lloj-lloj vallesh.

I kujtoheshin fjalët e Rubensit dhe e vrisnin, e vrisnin në heshtje.

Kishte qënë duke u larguar, mirëpo kishte harruar telefonin në karikim në kuzhinë dhe ishte kthyer për ta marrë, por zëri i lartë i Danielës dhe më pas i Rubensit e kishin bërë të ndalonte pas dere e të dëgjonte çdo fjalë të thënë.

Pas çdo fjale asaj i ngulej një thikë në zemër. Çdo fjalë e godiste thellë atë, i hiqte ndonjë copëz lumturie gërcmitur fshehtas vetvetes së saj.

Ajo gjithmonë kishte urryer të bëhej barra e dikujt,dikush të ndiente mëshirë për të, mirëpo si dukej tashmë e kishte të pashmangshme këtë.

Atë po e mbronte motra e vogel, sepse vetë ajo nuk ishte e aftë të ndante shapin nga sheqeri. Vetë ajo nuk kishte kuptuar se Rubensi po i fshihte diçka;kaq naive ose ndoshta i pëlqente të hiqej si naive se e dinte që e vërteta do e dhimbte pakëz më shumë. Fshihej pas një maske prej budallaqeje të krijuar nga vetë ajo. Humbiste e gjente prehje në gënjeshtra e justifikime.

E, tashmë e vërteta i ishte servirur në pjatë të argjendtë dhe e kishte lënduar.

Nuk i vinte faj Rubensit, as vetes. Ajo fajësonte atë mysafir të paftuar që zaptoi jetën e saj krejt papritur. Atë mysafir që çeki përditshmërinë, jetën, buzëqeshjen dhe të ardhmen e saj.

Rubensi nuk kishte faj, paçka se qe treguar egoist.
Rubensi nuk kishte faj, paçka se kishte menduar vdekjen e saj.
Rubensi nuk kishte faj, paçka se kishte humbur shpresat, ende pa i krijuar ato.

Rubensi nuk kishte faj edhe pse ishte bërë dhe ai një mëkatar, prishës i premtimeve. Kishte thyer premtimin që asaj i kish bërë në fillim se do i qëndronte pranë me një premtim tjetër kundrejt vetes se do hiqte dorë nga ajo, për të mos u lënduar kur shpirti i saj të fluturonte nëpër retë puplore e kaltërsisë së pafundme qiellore.

Lindi një premtim të thyer për të thyer një premtim të lindur.

E, në fund, e gjeti veten ashtu si ajo, humbur mes fjalëve të thëna,por jo të mbajtura. E gjeti veten si mëkatar në ndonjë natë mëkatesh, kurse ajo ishte kthyer në një mendimtare në atë natë mendimesh.

Boll mëkatare ishte bërë, le të bëhej ajo që ndalonte mëkate të tjera të bëheshin. Le të bëhej ajo, dikush që do ndihmonte në mbajtjen e një premtimi. Le të shpëtonte ajo një premtim të destinuar për t'u thyer, se ai premtim,asaj, i ngjante me veten.

Edhe ajo dukej sikur ishte lindur, destinuar për t'u thyer, destinuar për t'u shuar. Ajo do shpëtonte një premtim, po atë kush do e shpëtonte?!

***

Gjumi e kishte kapur thuajse në agim. Agimet ishin shndërruar në monotoninë më të bukur të sajën,në shpëtimin e grisë jetësore që atë kishte zaptuar.

Tashmë, dielli i ftohtë i janarit,kishte depërtuar nëpër perden e bardhë me ca ojka në fund e i përkëdhelte lehtas lëkurën. S'donte ta zgjonte, por vetëm ta ngrohte atë qenie mallkuar nga yjet.

Ah, Dielli!Dukej sikur i bërtiste e i thoshte ' si s'të desha pak më shumë, që fort të të përqafoja e mos e lija atë bishë të errët si leuçemia të të sulej ty'.

Ndihej fajtor Dielli.
Ndihej fajtor Rubensi.

Ndihej fajtor fati.

Me gjithë përpjekjet për të mos i dalë gjumi, nuk ia doli. Fërkoi me dorën e mbledhur grusht sytë si për të qartësuar shikimin e shkoi drejt tualetit për të larë sytë.