Një frymëmarrje më shumë.

Pjesa 12.

Doktori kishte këmbëngulur t'i shoqëronte me makinë deri në shtëpi dhe me gjithë refuzimet e saj, kishte fituar duke thënë se nata ishte e ftohtë dhe mund të sëmurej.

Qëndronte përsëri e përhumbur, mbështetur në xhamin e makinës duke vështruar me endje flokët e lehta të borës që papritur kishin nisur të binin e ajo i kishte pritur me buzëqeshje.

Të imtat flokë bore, tërhiqeshin më tepër nga buzëqeshja e saj aq e çiltër dhe afroheshin më pranë driares së makinës sikur donin të bëheshin një me ato buzë e prisnin me padurim. Prisnin me padurim edhe pse e dinin që do të shuheshin,sikur mos ishin krijuar kurrë.

E aty, nuk ishin vetëm flokët e borës që vinin më pranë fundit vetëm për t'u shuar pranë buzëqeshjes së saj. Ishin dhe dy sy që e shikonin fshehtas teksa buzëqeshte me aq pak; vetëm me ca flokë bore. Ishin këta sy që buzëqeshnin tinëz nën vete.

Kishte kuptuar se ajo ishte një vajzë që lumturohej me shumë pak; ah, me sa pak!

Ndërkohë ajo mundohej të shikonte sesi bardhësia e asaj nate ishte më e madhe se vetë errësira.

Ajo që gjithmonë kishte parë të zezën në të bardhë, ate natë po shikonte të bardhën në të zezë. Ndoshta, gjithmonë duhet të bënte këtë, ndoshta ajo gjithmonë të njëjtën gjë do kishte bërë nëse kuptonte vlerën e së bardhës.

-Arritëm!-lajmëroi ai teksa poziciononte makinën e zezë, Range Rover, anës rrugës dhe menjëherë hodhi vështrimin nga ajo.

Vetëm atëherë, arriti të zgjohej nga magjia që bora i kishte dhuruar dhe me buzëqeshje e falenderoi, teksa dilte nga makina.

Ndihej e qetë. Atë natë ndihej e qetë çuditërisht. Nuk kishte asnjë shqetësim nga ana shëndetësore dhe shpirti i trazuar kishte gjetur pakëz paqe duke e përqafuar fort, me shpresën se do i qëndrote pranë për më gjatë.

Sapo doli nga makina, ndjeu thëllimin t'i sulmonte paturp faqet zhveshura nga shalli, pasi ngrohësja e makinës s'e lejonte të rrinte me shall. U drodh për një çast dhe dhëmbët pa e pyetur dukej sikur po kërcenin me njëri-tjetrin.

Nxorri dorën nga xhepi dhe e zgjati për të pritur flokëza bore nga ai qiell kryeqytetas, që s'ndodhte shpesh të t'i dhuronte.

I dukej sikur ishte duke pritur në dorë copëza lumturie të etura për nxehtësinë e dorës së saj.

Daniela kishte zbritur nga makina dhe pa thënë gje, hajdutshe ishte larguar drejt shkallëve të pallatit.

E, ai...Kishte zbritur nga makina,duke u mbështetur në të, shikonte atë kristal mes kristaleve.

Flokët e errta, ishin dekoruar tërë bardhësi, ashtu si një pemë krishtlindjesh zbukurohet me qindra lodra.

Ashtu si Samanta shikonte borën, ashtu dhe ai shikonte atë.

-Hyr brenda se do ftohesh.-guxoi dhe prishi ate pamje që i ngrohte shpirtin midis gjithë ngricës.

Shkoi drejt trotuarit, aty ku qëndronte ai dhe i zgjati dorën.

-Faleminderit dhe njëherë doktor, për gjithçka.

-Çdokush do e kishte bërë!- bashkoi dorën me të sajën dhe i buzëqeshi përzemërsisht.

-Ndoshta jo.- largoi dorën e i ktheu shpinën duke u larguar nga ai.-Natën e mirë!

Nuk foli. Le të ishte ai zë tingulli i fundit i asaj nate për të. Nuk donte të prishte esencën e asaj melodie gërshetuar me zhurmën e puthjes së borës me rrugët që tashmë kishin filluar të ndrrisnin.

Derën e shtëpisë e gjeti hapur dhe e shtyu lehtas. Hoqi atletet e xhupin në fillim të korridorit dhe shkoi drejt sallonit.

Pa të ëmën e të atin ulur në kolltuk, duke parë një dokumentar në televizor e të motrën që sapo vuri re prezencën e saj, qeshi ndër hundë duke ngritur vetullën.

-Erdhe të keqen mami? Hajde ulu.

Nuk foli, por shkoi dhe zuri vend ngjitur me Danielën e menjëherë i hodhi një vështrim kërcënues.

-Si kaluat?- pyeti i ati, teksa kthente filxhanin e nxehte të kafesë. E kishte bërë zakon që para se të flinte, të pinte kafe duke hedhur poshtë çdo fjalë që kafeja të le pa gjumë.

-Mirë fare o ba. Takuam doktorin.- si t'i shpëtonte ky rast Danielës?

-Edhe?- pozicioni kokën mbi grushtin e mbledhur duke dashur të dëgjojë më shumë.

-Veç ta shikoje o ba. Kujdesej shumë.

-E ka për detyrë. Paguhet për këtë.- ndërhyri Samanta duke dashur të shuajë fjalët polisemike të së motrës.

-Edhe jashtë spitalit?

-Ka bërë betimin e Hipokratit.

-Betohem solemnisht se jetën time do e kaloj...-fliste tejet serioze Daniela duke cituar disa nga fjalët e betimit. Për një copëz here ndaloi e teksa vraponte drejt dhomës së saj të kyçej, vazhdoi me pjesën tjetër të fjalimit, duke ndryshuar rrënjësisht fjalët.-...duke pirë kafe me pacienten e preferuar dhe duke i shtrënguar fort duart.

Kaq u desh që Samanta të ngrihej e xhindosur, por më kot. Ajo ishte kyçur në dhomë e nga pas derës dëgjoje të qeshurat e pambarimta të saj.

Shfryu e inatosur e shkoi u hodh në kolltuk duke parë vëngër nga i ati që qeshte.

-U gajase dhe ti. S'ta ka lënë fare ajo.

-Si është puna e doktorit Sam?- foli e ëma, e cila e kishte marrë me seriozitet këtë çështje, ndryshe nga i ati, i cili ishte një njeri i qeshur dhe tepër liberal. Gjithmonë për leja ekskursionesh apo qortime, pyetej e ëma aty.

-Asgjë, o ma. Kë dëgjon dhe ti!

-Se mos bësh ndonjë budallallëk. Ke Rubensin, si flori djali. Keni dy vite bashkë. - ishte momenti i vetëm që asaj ju kujtua Rubensi. Për një çast e kishte harruar ekzistencën e tij bashkë me mesazhin që i kishte dërguar kur kishte qënë në lokal duke e pyetur si ishte dhe ajo i kishte dërguar vetëm një "mirë" të thatë. E më pas asgjë. Nuk kishin folur më.

-Uf, e di o ma.-shfryu dhe mori telefonin në dorë duke kontrolluar njoftimet e faqes së saj në instagram. Kishte një faqe mbushur plot me shkrimet e saj, aty gjente prehje, ishte si shtëpia e saj e dytë.

-Lere rehat çupën, moj grua. Ajo e di vetë. Është aq e rritur sa t'i mendojë mirë këto gjëra.

Ndërkaq e ëma vetëm sa tundi kokën  e mori filxhanin e boshatisur të të shoqit duke shkuar drejt lavamanit.

Ishin një familje e vogël, por e lumtur.
Babai i Samantës ishte mësues letërsie, një njeri i thjeshtë, mbushur tërë vlera. I qeshur e optimist. Ishte idhulli i Samantës. Dashuronte ta dëgjonte të atin duke folur qetë-qetë mbrëmjeve të gjata të dimrit e, çdo fjalë të tijën e kishte të vulosur thellë në shpirt, i ruante si të ishin një thesar e shpirti i saj mbajtësi i tyre, i cili hapej sa herë jeta i kërkonge me ngulm ndonjë ndihmë.

E ëma ishte një mësuese matematike. Matematika dhe Letërsia, bota e numrave dhe ajo e shkronjave ishin gërshetuar së bashku duke vërtetuar teorinë se të kundërtit tërhiqen. Kishin qënë kolegë pune e më pas ishin bërë dhe kolegë jete.

Ajo ishte një grua paksa e ashpër në pamje të parë, por nën atë petk fshihej një zemër e madhe.

Kur kishin marrë vesh në fillim për të dashurin e së bijës, Rubensin, ishin shqetësuar dhe e ëma kishte kundërshtuar duke thënë se duhet të shikonte shkollën, por kishte qënë pikërisht i ati, ai që kishte thënë se nëse një person nuk e le të jetë me atë që zemra i do, do e vuajë përjetë mungesën.

Letrar dhe shpirtin e kishte të qëndisu me aromë letrare, të bukur!

Tashmë vitet kishin kaluar dhe Rubensi ishte dhëndrri ideal për mamanë e saj.

I kishte thënë të bijës se mezi priste derisa të vinte në shtëpi me unazë në gisht dhe ajo mes buzëqeshjesh i kishte thënë se do vinte së shpejti ajo ditë.

Do vinte?!