Lights down low

Κεφάλαιο 23ο

Όλο το απόγευμα δεν μπορούσα να σκεφτώ καθαρά και αυτό δεν περνούσε απαρατήρητο από το Χρήστο. Βέβαια σήμερα Δεν δεν έβγαζε τα νεύρα του πάνω μου το μονο θετικό που ε χει συμβεί στη ζωή μου αυτή την απαίσια βδομάδα. Ειμαστε στη αίθουσα συνεδριάσεων. Ο Χρήστος είχε ένα σημαντικό μίτινγκ με κάποιους αντιπροσωπους για να κλείσει μια πολύ σημαντική δουλειά. Αν κατάφερνε να το κάνει θα κέρδιζε πολλά και η εταιρία του πατέρα του θα εκτοξευοταν στην κορυφή! Εγώ όπως πάντα έκανα αισθητή την παρουσία μου. Τις περισσότερες φορές ομ ως έκανα τη γλάστρα ή μπορεί και να κρατούσα σημειώσεις. Μαζί με ρον Χρήστο ήταν και ο δικηγόρος του και καποιοι άλλοι σημαντικοί μέτοχοι. Η συζήτηση φαινόταν μακροχρόνια. Το μόνο πράγμα που τειγυρνουσε στο μυαλό μου ήταν η μητέρα μου και ο πατέρας μου. Δεν μπορούσα να τον φανταστώ πίσω από τα κάγκελα της φυλακής! Είναι πολύ σκληρό για μένα. Στην τελική δεν ήταν δικό του το λάθος! Αυτοί οι άπληστοι τον εξαπάτησαν. Δεν πρόκειται ποτέ κάνεις να μάθει για ότι συμβαίνει. Και ειδικά ο Χρήστος. Είναι τόσο απερίσκεπτος ώρες ώρες που αν μάθει ότι ένας δικός μου άνθρωπος μπήκε φυλακη θα με απολύσει. Σου λέει Δεν γίνεται η γραμματέας ενος πλούσιου επιχειρηματία να έχει μια τέτοια οικογενειακή κατάσταση. Όχι! Δεν θα μάθει ποτέ τίποτα...Η συνάντηση απ ότι φαίνεται τελείωσε αισιόδοξα για το Χρήστο μια και έδειχνε τόσο χαρούμενος...πρωτη φορά βλέπω το χαμόγελο του. Είναι τόσο όμορφο και γλυκό. Οι γωνίες του βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία και αυτά τα μάτια του...ο τρόπος με τον οποίο λάμπουν με κάνουν να μη μπορώ να σταματήσω να τα κοιτάω....
Λίγα λεπτά αργότερα εγώ βρισκόμουν στο γραφείο μου και πακεταρα κάποιους ντοσιεδες με έγγραφα που θα χρειαζόταν ο δικηγόρος του Χρήστου. Οι πόρτες του ασανσέρ άνοιξαν και ο Χρήστος μαζί με τον δικηγόρο του εμφανίστηκαν στον όροφο. Αφού μάζεψα και τα τελευταία σήκωσα το βλέμμα μου στο Χρήστο.

Χ:Αν τελείωσες μπορείς να φύγεις φεν θα σε χρειαστώ άλλο....ειπε με σοβαρό ύφος και εγώ έγνεψα. Εκείνοι μπήκαν στο γραφείο του. Αφού άφησα τους φακέλους και τους καληνυχτησα μάζεψα τα πράγματα μου να φύγω.

Ξεκίνησα το δρόμο μου για το σπίτι και ένιωθα να πνίγομαι. Αν ο Χρήστος Δεν μπορούσε να κάνει κάτι για αυτό και τελικά δεν μου έδινε τα λεφτά τώρα που τα χρειαζόμουν τι θα έκανα; βέβαια και να μου έδινε τους μισθούς μπροστά πως θα ζουσα; θα ε πρεπε να βρω κάποια δουλειά για νσ συντηρούμε και να μπορώ να δινω και στους γονείς μου....τι θα κάνω; ;;; με τις σκέψεις να βασανιζουν το μυαλό μου κατάφερα να φτάσω σπίτι μου. Μπήκα μέσα και πήρα την μητέρα μου τηλέφωνο. Δεν μου ειπε και τίποτα το συγκλονιστικό τα ίδια πράγματα απλώς με ρώτησε αν βρ ηκα κάτι σχετικά με τα λεφτά. Εκείνη μου ειπε πως βρήκε ένα ποσό αλλά δεν έφτανε ούτε για ζητω! Μιλάγαμε για λίγο όμως την έκλεισα σύντομα Γιατί ειμουν πολύ εξαντλημένη. Η κατάσταση με τον πατέρα μου και αυτό που επικρατεί στη δουλειά με έχουν κάνει να νιώθω πως πνίγομαι. Έβγαλα τα ρούχα μου και φόρεσα τις πιτζάμες μου ενώ με το που έπεσα στο κρεβάτι α μεσως κοιμήθηκα....