Lights down low

Κεφαλαιο 41ο

Γύρισα σπιτι αρκετά κουρασμένη. Ήταν που ήταν ψυχοπλακοτικο όλο αυτό έγινε και αυτό με το Χρήστο και... έβγαλα το παλτό μου και καθησα στον καναπέ. Απόψε πρέπει να μιλήσουμε... δεν γίνεται να συνεχίσουμε έτσι. Πλέον αυτό που έχουμε δεν ξέρω πως να το ονομάσω. Πριν υπήρχε το συμβόλαιο τωρα τι υπάρχει από μεριά του; Σηκώθηκα όρθια και πήγα μέσα στο δωμάτιο μου. Άνοιξα την ντουλάπα και άρχισα να ψάχνω ρούχα. Δεν πρόκειται να γίνει τίποτα απόψε! Αν δεν μιλησουμε και δεν ξεκαθαριστούν ολα δεν... Ψάχνω να βρω το ρούχα να βαλω και καταλήγω σε ένα Μπορντό πουλόβερ και ένα μαύρο τζιν. Παω προς το μπάνιο και ανοίγω το πρώτο συρτάρι. Το μάτι μου πέφτει κατευθείαν στα χάπια. Ξανά κλείνω το συρτάρι και ρίχνω νερό στο πρόσωπο μου. Ξαφνηκα θυμήθηκα πως είχα το φάκελο πεταμένο πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Αρχίζω και τρέχω και με το που τον βλέπω μια ανάσα ανακούφισης βγαίνει από μέσα μου. Ο λόγος που δεν παω αυτή τη ξενια βρίσκεται εδώ μέσα. Πηρα το φάκελο και ξεκίνησα να επεξεργάζομαι τα χαρτιά και όσο τα έβαζα στη σωστή σειρά τόσο πιο κοντά έφτανα στη λύση. «Τωρα εξηγείτε γιατί έχει από κοντά τον Χρήστο...» ψέλλισα και κοίταξα την ωρα. Έκλεισα το φακελο και εκείνη τη στιγμή η πόρτα του διαμερίσματος μου χτύπησε. Πλησίασα και άνοιξα.

Ε:Πως έμαθες που μένω;...ρώτησα ξαφνιασμενη όταν τον ειδα έτσι απροειδοποίητα μπροστά μου

Χ:Οποίος ψάχνει βρίσκει..είπε και με κοίταξε με το ύφος του να περάσει μέσα. Έφυγα από την πόρτα και αμέσως πείρα τον φακελο και τον πήγα μέσα.

Ε:Δεν έχω ετοιμαστεί ακόμα...ομολόγησα και εκείνος κάθησε αναπαυτικά στον καναπέ και με κάρφωνε από πάνω μέχρι κάτω.

Χ:Έχω υπομονή...είπε και εγώ πήγα στο δωμάτιο μου. Έκλεισα την πόρτα και ακουσα την τηλεόραση να παίζει. Σα στο σπιτι του ο κύριος... μουρμούρισα και έβγαλα την μπλούζα μου. Λίγο πριν βαλω το παντελόνι η πόρτα ανοίγει απότομα και το κεφάλι του Χρήστου ξεπροβάλει με αποτέλεσμα από το φόβο να πέσω στο κρεββάτι «βαρέθηκα να περιμένω» είπε και άνοιξε τελείως την πόρτα ενώ στηρίχτηκε στο κούφωμα καρφώνοντας με

Ε:Δεν έχω κάνει ούτε πέντε λεπτά που έφυγα από μέσα...είπα και ξανά σηκώθηκα όρθια για να βαλω το παντελόνι το οποίο για κάποιο περίεργο λόγο δεν κούμπωνε στην κοιλιά. Ο Χρήστος με κοιτούσε περίεργα βλέποντας με να μη μπορώ να το κουμπωσω

Χ:Δεν σου κάνει;;...ρώτησε περίεργος και με πλησίασε

Ε:Μου κάνει αλλά δεν κουμπώνει στην κοιλιά... είπα και νευριασμενη το παράτησα ενώ ξανά πήγα προς την ντουλάπα. Βρήκα ένα άλλο το οποίο ναι μεν με έσφιγγε λίγο αλλά έμπαινε. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει.. γύρισα ΞΑΙ κοίταξα το Χρήστο που ήταν καθισμένος στο κρεββάτι πολύ αραχτός και η αλήθεια είναι πως αυτή η εικόνα μου άρεσε.. « μπορούμε να φύγουμε» είπα και εκείνος ξάπλωσε τελείως στο κρεββάτι μου