Lights down low

Κεφαλαιο 44ο

Άνοιξα με βαριά καρδιά τα μάτια μου και κοίταξα δίπλα μου όμως ο Χρήστος δεν ήταν εκεί. Ανασηκωθηκα και στηρίχτηκα στους αγκώνες μου και τότε ήταν που τον ειδα να στέκεται μπροστά από την μεγάλη μπαλκονόπορτα και να κοιτάει έξω. Σηκώθηκα όρθια και πήγα από πίσω του. Μαλλον δεν με έχει καταλάβει. Πέρασα τα χέρια μου γύρω του και ακούμπησα το κεφάλι μου στην πλάτη του. Εκείνος τρόμαξε λίγο και πετάχτηκε ελαφρά όμως μετά ξεφυσιξε.

Ε:Καλημέρα...είπα και στάθηκα μπροστά του χωρίς να χάσω την επαφή των σωμάτων μας. Εκείνος με κοίταξε λίγο ενοχλημένος και εγώ παραξενεύτηκα «έχεις κάτι;» Τον ρώτησα ΞΑΙ εκείνος απομακρύνθηκε από κοντά μου. Εγώ τον ακολούθησα και τότε ήταν που γύρισε και μου είπε με νεύρα

Χ:Είμαι τόσο βαρετός που σου προκαλώ υπνηλία;;;....είπε με τόσα νεύρα και εγώ σταμάτησα να περπατάω. Τον κοίταξα βαθιά στα μάτια και ξαφνιάστηκα

Ε:Χρήστο τι λες;;;...τον ρώτησα μπερδεμένη αλλά μετά θυμήθηκα πως χθες με πήρε ο ύπνος όσο εκείνος πήγε να... «δεν το εκανα επίτηδες...» μουρμούρισα και εκείνος με πλησίασε σε απόσταση αναπνοής

Χ:Κουμπώσου....μου είπε και έκλεισε καλύτερα το πουκάμισο που φορούσα. Συγγνώμη γιατί μου μιλάει τόσο απότομα;; Στην τελική απλά ειμουν κουρασμένη και ήθελα να κοιμηθώ.

Ε:Δεν φταίω εγώ για χθες...είπα και εκείνος γύρισε και με κοίταξε...ΕΙΜΟΥΝ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ....Του φώναξα και ένιωθα τα μάτια μπυ να βουρκώνουν. Οι ορμόνες μου είναι σε κρίσιμη κατάσταση αυτή τη στιγμή... εκείνος με πλησιάζει. «Αστο...» του είπα και άρπαξα τα ρούχα μου και πήγα στο μπάνιο να ντυθώ.

Μετά από λίγο βγήκα και κατευθύνθηκα προς την έξοδο. Δεν τον ειδα πουθενα όποτε άνοιξα την πόρτα και έφυγα. Βγήκα στον κεντρικό και πηρα ένα ταξί για να παω στο σπιτι μου να αλλάξω. Έφτασα στο σπιτι μου και μπήκα μέσα γρήγορα. Πήγα στο δωμάτιο μου και άλλαξα ρούχα. Είχε δεν είχε με σύγχυσε παλι και αυτός ο άνθρωπος θα γίνει πατέρας... «ουφφφ» ξεφυσιξα και αφού πηρα ότι χρειαζόμουν για τη σημερινή μου αποστολή έφυγα. Λίγο μετά έφτασα στην δουλειά μου. Οι πόρτες ήταν κλειστές όποτε κανεις δεν είχε έρθει ακόμα. Αυτό ακριβώς που χρειαζόταν! Είπα από μέσα μου και άνοιξα προσεκτικά. Μπήκα μέσα και κατευθύνθηκα γρήγορα προς το γραφείο της ξενια.... άνοιξα την πόρτα της και παραξενεύτηκα που ήταν ξεκλείδωτα. Μπήκα μέσα προσεκτικά και κατευθύνθηκα προς τα εκεί που ήταν τα συρτάρια της. Άρχισα να τα ανοίγω ένα ένα μέχρι που κάποιο από αυτά ήταν κλειδωμένο. «Γαμωτο...» ψέλλισα και άρχισα μα σκέφτομαι γρήγορα! Άρπαξα κάτι αιχμηρό από τη μολυβοθήκη και προσπάθησα να ανοίξω το συρτάρι και ευτυχώς τα κατάφερα. Άρχισα να ψάχνω οκα αυτά τα χαρτιά που είχε μέχρι να βρω κάτι για να την ξεσκεπάσω.. το ματι μου έπεσε σε ένα περίεργο ντοσιέ. Το τραβάω έξω και το ανοίγω βιάστηκα... «ΜΠΙΝΓΚΟ!» Λεω λίγο δυνατά και αρχίζω να ακουω βήματα. Βουτάω το ντοσιέ και το βάζω κάτω από την μπλούζα μου ενώ κλείνω το συρτάρι γρήγορα. Παω πίσω από την πόρτα και εκείνη τη στιγμή την ανοίγει η ξενια. Ειμουν κολλημένη επάνω στο τοίχο και στην πόρτα. Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που φοβόμουν μην ακουστεί. Λίγο πριν κλείσει την πόρτα βγαίνω με γρήγορες και αθερίνες κινήσεις από μέσα. Με το που ακουω τον ήχο του κλεισίματος αφήνω μια ανάσα να βγει από μέσα μου. Παω στο γραφείο μου και σκύβω να μαζέψω τη τσάντα μου και το παλτό μου από το πάτωμα και εκείνη τη στιγμή η πόρτα της Ξένιας ανοίγει απότομα και με βλέπει με τα πράγματα στα χέρια. Ευτυχώς το παλτό μου κάλυπτε την μπλούζα και δεν φαινόταν ο φάκελος. Με κοιτάει έξαλλη και μου απευθύνεται με ένα υφάκι μέσα στα νεύρα