Lights down low

Καφαλαιο 56ο

Την επόμενη μέρα ξυπνησα αρκετά ανήσυχη δεν ξέρω γιατί. Ίσως ότι έγινε χθες με το Χρήστο να με επηρέασε σε μεγάλο βαθμό. Πετάω τα σκεπάσματα από πάνω μου και κοιτάω την ωρα. Ήταν 9:00 το πρωί και κανονικά θα φεύγαμε για να πάμε σρο ξενοδοχείο κατά τις 11:00. Φοράω τις παντόφλες μου και κατευθυνομαι προς την κουζίνα για να παω να φτιάξω κάτι για να πιω. Κατεβαίνω τις σκάλες και δεν βλέπω κανενα στο σαλόνι. Ήταν λες και το σπιτι ήταν άδειο. Τελικά ο Χρήστος δεν θα έρθει μαζί μου...σκέφτηκα και ξεφυσιξα. Μπαίνω στην κουζίνα και η μυρωδιές από τα χιλιάδες φαγητά επιτίθεται στη μύτη μου. Κοιτάω το τραπέζι και βλέπω πάνω ομελέτες, κρουασανάκια, λουκάνικα, κέικ σοκολάτας και αλλά πολλα αλλά δεν είχα ορεξη. Συνεχίζω προς τον πάγκο και αρχίζω να φτιάχνω ένα τσάι μέχρι που αισθάνομαι μια παρουσία μέσα στην κουζίνα και γυρνάω να κοιτάξω ποιος ήταν. Τελικά ήταν μια από τις υπηρέτριες με το που με βλέπει με πλησιάζει.

Υ:Είσαστε καλα κυρία;; Φαίνεστε κάπως;;;... είπε και ήρθε κοντά μου και εκείνη τη στιγμή ένιωσα μια δυνατή κλωτσιά στη κοιλιά μου με αποτέλεσμα να στηριχτώ πάνω στο πάγκο αφού τα πόδια μου δεν με κράταγαν. Η κοπέλα που ήταν δίπλα μου ήρθε κοντά μου να με βοηθήσει και εκείνη την ωρα ο Χρήστος μπήκε μέσα στην κουζίνα και όταν με είδε πάγωσε. Κοίταγε μια εμένα μια την κοπέλα που ήταν δίπλα μου ενώ της έκανε νόημα για να καταλάβει τι γινόταν. Αντί να με ρωτήσει να έρθει να δει αν είμαι καλα πρότιμα να ρωτήσει μια ξένη και να συνεχίσει να με αγνοεί. Χωρίς δεύτερη σκέψη σηκώνομαι όρθια και με απλά βήματα κατευθυνομαι προς την πόρτα για να φύγω όμως εκεί το δυνατό χέρι του Χρήστου πιάνει το δικό μου και με ακινητοποιεί. Αφού κάνει ένα νεύμα στην υπηρέτρια εκείνη φεύγει και ο Χρήστος κλείνει και κλειδώνει την πόρτα της κουζίνας. Κανεις από τους δυο μας δεν μίλαγε για αρκετη ωρα απλά καθόμασταν έτσι αμίλητοι. Ήθελα να του πω τόσα πολλα όμως οι λέξεις δεν έβγαιναν από το στόμα μου. Ήξερα πως ότι και να του έλεγα δεν θα με άκουγε. Πολύ φοβάμαι πως θα έχει βρει άλλη... στη σκέψη και μόνο νιώθω τα γόνατα μου να κόβονται και απότομα τα χέρια του Χρήστου να τυλίγονται γύρω μου.

Χ:Γαμωτο...μουρμούρισε και με έβαλε να καθίσω σε μια από τις καρέκλες της τραπεζαρίας. Εκείνος στεκοταν όρθιος από πάνω μου και για λίγα λεπτά απλά με κοίταγε μέχρι που αποφάσισε να μιλήσει «έμαθα ότι δεν τρως καλα...» είπε και τράβηξε την καρέκλα αλλά δεν κάθησε. Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε « τα μωρά δεν τα σκέφτεσαι;;» Με ρώτησε και φάνηκε ο εκνευρισμός στη φωνή του. Ήθελα να του πω τόσα πολλα...ότι σκέφτομαι πιο πολύ και τον εαυτό μου που μακριά του καταστρέφεται όλο και πιο πολύ, ήθελα να τον ρωτήσω αν έχει βρει κάποια άλλη να τον αγαπά και να τον γεμίζει όσο εγώ, ήθελα να του πω πως κάθε βράδυ υποφέρω που κοιμόμαστε χωρια όμως το μόνο που κατάφερα να του πω ήταν..