Lights down low

Κεφαλαιο 47ο

Γύρισα στο γραφείο μου. Για αρκετή ωρα καθόμουν και σκεφτόμουν πως θα καταφέρω να παω εκεί κάτω και ακόμα καλύτερα πως θα καταφέρω να πάρω τα κλειδιά για να ανοίξω την αποθήκη! Έτσι όπως κοιτούσα το κενό νιώθω το κινητό να δονείται και αμέσως τινάζονται ελαφρά. Ανοίγω την οθόνη και βλέπω μήνυμα από τον Χρήστο. Το ανοίγω και αρχίζω να το διαβάζω.

Χ:απόψε στις 9:00 θα είμαι έξω από την εταιρία για να πάμε για φαγητό και μην πεις οχι γιατί το μωρό πεινάει!...καθόμουν και κοιταγα το κινητό σα βλαμμενο. Είχα πάρει ένα βλέμμα χαράς και ένα χαμόγελο μικρού παιδιού. Εκείνη την ωρα βγαίνει από το γραφείο της η ξενια και με κοιτάει με μισό ματι. Πριν δεν με πήγαινε καθόλου και ειδικά μετά από αυτό που έγινε με το φακελο θα είναι σίγουρη πως το εκανα εγώ αλλά δεν έχει στοιχεία για να το αποδείξει! Πλησιάζει το γραφείο μου και αφήνει κάτι χαρτιά. Γυρνάει με ύφος και μου λέει

Ξ:Θέλω ολα αυτά να έχουν αντιγραφει 10 φορές το καθένα μπρος πίσω και να σταλούν ολα στις διευθύνσεις που γράφω σε αυτό εδώ το χαρτί στα επόμενα 20 λεπτά...είπε δίνοντας μου το χαρτί. Την κοίταξα λίγο περίεργα αλλά αυτή είχε γίνει καπνός. Πιάνω τα χαρτιά και ξεκινάω να τα φωτοτυπώ.

[...]
Ευτυχώς η μέρα πέρασε γρήγορα! Γυρνάω να κοιτάξω την ωρα και εκείνη τη στιγμή μπαίνει μέσα στο χώρο ο Χρήστος. Τον κοιτάω και ξεφισαω. Αφήνω τα χαρτιά που κράταγα και σηκώνομαι όρθια.

Ε:ότι και να πεις έχεις δίκιο...είπα και χαμήλωσα το βλέμμα μου. Η ωρα είχε πάει δέκα παρά και δεν το είχα καταλάβει καν! Εκείνος με πλησιάζει και με πιάνει από τους ώμους

Χ:Δεν πειράζει...είπε και με έβαλε στην αγκαλιά του.

Ε:πάμε;; Είπα και πήγα να προχωρήσω μπροστά αλλά το κράτημα του με σταματησε. Με γύρισε προς το μέρος του και σήκωσα το βλέμμα μου για να συναντήσω το ανήσυχο δικό του

Χ:Μωρό μπυ τι έχεις;...με ρώτησε και εγκλώβισε τα μάγουλα μου στις παλάμες του. Η αλήθεια είναι πως κουράζομαι εύκολα τωρα τελευταία αλλά πρέπει να τελειώσω την αποστολή μου

Ε:Τίποτα δεν έχω αλήθεια απλά είμαι λίγο κουρασμένη...είπα και τον φίλησα πεταχτά όμως εκείνος με άρπαξε ξανά πίσω και με φίλησε με περισσότερο πάθος

Χ:μήπως να το ακυρώσουμε; Αλήθεια δεν με πειράζει...είπε και μπυ χαμογέλασε άχνα. Ήξερα πως αν του έλεγα οχι θα τον στεναχωρούσε ουτος ή άλλος δεν ήθελα να του πω οχι. Είχα ανάγκη να βγω! Ας το απολαύσω τωρα γιατί σε λίγο καιρό θα είμαι μέσα στο σπιτι όλη την ωρα...σκέφτηκα και ασυναίσθητα έπιασα την κοιλιά μου και χαμογέλασα άχνα. Ο Χρήστος με κοιτούσε περίεργα. Τον κοίταξα στα μάτια και μου ξέφυγε ένα γελακι «Τι;;;;» Είπε πειραγμένος και με κόλλησε πάνω του