Lights down low

Κεφαλαιο 50ο

Χρήστου POV

Ανοίγω τα μάτια μου απότομα και πετάγομαι από τον καναπέ. Προσπαθώ να συνέλθω και να καταλάβω που είμαι. Κοιτάω γύρω μου και μπλέκω τα δάχτυλα μου στα μαλλιά μου. Το βλέμμα μου πέφτει στο ποτήρι με το ουίσκι που είχε μείνει μισό άδειο από πριν. Σαν τρελαμένος πιάνω το κινητό μου και μόλις θυμάμαι πως ψάχνω την Εβελίνα εδώ και...κοιτάω το ρολόι στο χέρι μου και... «ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ 7 ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΩΡΕΣ;;;» Λεω και πετάγομαι από το καναπέ. Αρχίζω να καλώ ξανά τον αριθμό της αλλά μου λέει πως είναι κλειστό. Θα τρελαθώ! Που είναι;;; Λες να έπαθε τίποτα το μωρό;;;; Οχι δεν γίνεται θα με επερνε τηλέφωνο. Έχω περάσει και τα στο μου χαρια στα μαλλιά μπυ και νιώθω πως παω να χάσω το μυαλό μου. Πιάνω το μπουφάν μου και τα κλειδιά του αυτοκινήτου και βγαίνω με γρήγορα βήματα από το σπιτι. Κατευθύνομαι προς την μεγάλη σιδερένια πόρτα και εκείνη τη στιγμή βγαίνει ο φύλακας από το φυλάκιο και με πλησιάζει

Φ:Κύριε Ρήγα τι πάθατε τέτοια ωρα;;...με ρώτησε ανήσυχος και αντί να του απαντήσω ρώτησα κατευθείαν αυυο που με ένοιαζε

Χ:Έχεις δει την Εβελίνα;; Μήπως πέρασε από δω και μετά έφυγε;;; Πες μου.....είπα μέσα στο πανικό και τα νεύρα μου και ευχόμουν απλά να μου πει ναι την ειδα..

Φ:Οχι δεν...πήγε να συνεχίσει και τον διέκοψα αμέσως

Χ:Άνοιξε την πόρτα!....είπα επιβλητικά και σχεδόν τρέχοντας έφτασα στο αμάξι μου. Μπήκα με νεύρα μέσα και πέταξα με δύναμη το δερμάτινο μπουφάν μου στη θέση του συνοδηγού. Έβαλα τα κλειδιά στην μίζα και άρχισα να οδηγώ σαν τρελός μέσα στους δρόμους.... «Δεν το πιστεύω! Γιατί μου τα κανεις αυτά τωρα γαμωτο μου!» Μονολογούσα καθώς σκαναρα ολα τα πιθανά μέρη που θα μπορούσε να είχε πάει. Συνέχισα να καλώ τις αριθμό της όμως τίποτα... μια τρύπα στο νερό... κάποια στιγμή αναγκάστηκα να σταματήσω διότι το αυτοκίνητο μου είχε μείνει από βενζίνη. Σταμάτησα κάτω από ένα δέντρο και με το που έσβησα τη μηχανή ένας αναστεναγμός απογοήτευσης βγήκε από μέσα μπυ και από τα νεύρα μου κοπάνησα τόσο δυνατά το τιμόνι που μπορεί να το έσπασα και ολας. Ξάπλωσα πίσω στο κάθισμα και έκλεισα τα μάτια μου. Έκλεισα με την δεξιά μου παλάμη τα μάτια μου και μονολογισα «που μπορεί να είσαι; Έφαγα τον κόσμο....Μην με εγκαταλείπεις....»

[...]

Ο ήχος του κινητού μου σε συνδυασμό με τον δυνατό ήλιο που έπεφτε στα μάτια μου με έκαναν να πεταχτώ από τη θέση μου.αρπαξα αλαφιασμένα το κινητό μου και απάντησα με την ελπίδα πως ήταν εκείνη