Lights down low

Κεφαλαιο 32ο

Οι οκτω μέρες που πέρασα στη Ρωσία επιτέλους τελείωσαν. Απόψε θα φτάσω πίσω στη Νορβηγία. Είναι η πρώτη φορά που νιώθω χαρούμενος. Ξέρω τι θέλω πλέον. Και δεν θα την πληγωσω ξανά. Δεν θα την πονέσω. Θέλω μόνο να την δω, να την αγγίξω... είμαι ήδη στο αεροπλάνο και αποφασίζω να καλέσω τον Θωμά για να δω πως πάνε τα πράγματα στην εταιρία. Οχι επειδή έλειψα να χαλαρώσουν. Καλώ τον αριθμό του και μετά από τρεια χτυπήματα απαντάει.

Θ:Γεια σας κύριε Χρήστο.... λέει μαλλον ξαφνιασμένος από το τηλεφώνημα μου

Χ:Γεια σου Θωμά πηρα να μάθω πως είναι τα πράγματα στην εταιρία....είπα χαλάρος όμως δεν ήταν το μόνο που με ένοιαζε

Θ:Πολύ καλα ολα είναι υποελεγχο αλήθεια ποτε γυρνάτε αν επιτρέπετε;...ρώτησε αν και η απάντηση του στην ερώτηση του δεν με πολύ καθησύχασε μια και ο τόνος του ήταν κάπως

Χ:Αύριο το πρωί θα είμαι εκεί...είπα και μετά ρώτησα αυτό που με ένοιαζε περισσότερο απ ολα... η Εβελίνα τελείωσε με τις προσκλήσεις;... είπα χαλαρός όμως αυτή η ησυχία που επικράτησε για λίγα δευτερόλεπτα με έκανε να ανησυχήσω

Θ:Κύριε Ρήγα δεν είσαστε ενημερωμένος;;.... είπε και έσφιξα απότομα το κάθισμα μου

Χ:Τι έχει γίνει Θωμά;....είπα με ένα πιο επιβλητικό τόνο. Δεν μπυ άρεσαν οι υπεκφυγές του

Θ:Η Εβελίνα έχει να πατήσει μια βδομάδα στο γραφείο νόμιζα πως είμασταν ενήμερος....είπε διστακτικά και ο θυμός μαζί με την ανησυχία άρχισαν να κυριεύουν όλο μου το είναι

Χ:Ναι σωστά απλά το είχα ξεχάσει καλα σε κλείνω γιατί δεν έχω καλό σήμα.... είπα ψέματα. Έκλεισα το τηλέφωνο μέσα στα νεύρα. Που πήγε γαμωτο μου;;; Δεν θέλω να φαντάζομαι πως έφυγε... δεν θα αντέξω... αν φύγει από κοντά μου.... και αυτό το γαμημενο το αεροπλάνο πόση ωρα θα κάνει να φτάσει;;;; Πρέπει να παω να την βρω...

[...]
Με το που προσγειωθηκαμε έδωσα τις βαλίτσες στον σοφέρ μου και μπήκα στο πρώτο ταξί που βρήκα με προορισμό το σπιτι της. Έλεγα στον οδηγό να πάει πιο γρήγορα... αν οδηγούσα εγώ τωρα θα ειμουν ήδη κοντά της... δεν με νοιάζει που είναι τέσσερις το χάραμα. Πρέπει να βεβαιωθώ πως είναι καλα. Δεν με νοιάζει τίποτα αλλά από το να δω τα μάτια της...με το που έφτασα το ταξί απ έξω πλήρωσα τον οδηγό και πετάχτηκα έξω. Πλησίασα την εξώπορτα και για καλή μου τύχη κάποιος δεν την είχε κλείσει καλα. Μπήκα μέσα και κατευθύνθηκα προς το διαμέρισμα της. Άρχισα να βαράω τα κουδούνια σαν τρελός. Αργούσε να ανοίξει και η ανησυχία μου μεγάλωνε μέχρι που... η πόρτα άνοιξε και αυτό που ειδα με διέλυσε. Ήταν εκείνη μέσα στα μαύρα χάλια. Τα μάτια της κατακόκκινα, το πρόσωπο της κουρασμένο, το σώμα της κουρασμένο... σήκωσε το βλέμμα της προς τα μένα και με κοίταξε ξαφνιασμενη. Κανεις δεν μίλησε. Κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο μέσα στα μάτια μέχρι που πήγε να μου κλείσει την πόρτα όμως έβαλα το χέρι μου και την σταμάτησα.