Lights down low

Κεφαλαιο 40ο

Το επόμενο πρωί ενοιωθα κάτι να με πιέζει στην κοιλιά μου και ένα έντονο φως να με τυφλώνει. Άνοιξα διστακτικά τα μάτια μου και αντίκρισα το Χρήστο να κοιμάται ακόμα στην αγκαλιά μου. Έτριψα τα μάτια μου και εκείνος βολεύτηκε καλύτερα πάνω μου. Άρχισα να νιώθω το στομάχι μου να ανακατεύεται και το ότι με πίεζε δεν βοηθούσε καθόλου. Χάιδεψα τα μαλλιά του και εκείνος πέρασε τα χέρια του δεξιά και αριστερά από τη μέση μου αγκαλιάζοντας με πιο πολύ.

Ε:Χρήστο...είπα χαμηλόφωνα όμως εκείνος δεν έδειξε να κουνιέται... «Χρήστο...» είπα και χάιδεψα το μάγουλο του. Εκείνη τη στιγμή ήταν λες και προσπαθούσα να ξυπνήσω ένα μικρό παιδάκι. Δεν ήθελα να του το χαλάσω. Ήταν τόσο ήρεμος αλλά και γω έπρεπε να παω σπιτι. Ξαφνηκα άνοιξε τα μάτια του ΞΑΙ σήκωσε το βλέμμα του σε μένα

Χ:Καλημέρα...ψέλλισε και στηρίχτηκε στα χέρια του. Πριν σηκωθεί όρθιος μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο στόμα. Άνοιξα διάπλατα τα μάτια μπυ και κοιτούσα την κάθε του κίνηση. Σίγουρα δεν θα θυμάται τίποτα από χθες το βράδυ...σηκώθηκα όρθια και πήγα να πάρω τα πράγματα μου για να φύγω. Εκείνος γύρισε να με κοιτάξει... «ξέρεις...» είπε και γύρισα να τον κοιτάξω «σήμερα είναι η...η κηδεία...»είπε και το βλέμμα του ξανά έγινε στενάχωρο.

Ε:Θα έρθω...του είπα χωρίς περιττά λόγια. Δεν ήθελα να τπ συνεχίσει. Ήξερα πως ποναγε και μαζί ποναγα και γω... άνοιξα αργά την πόρτα και έφυγα από την εταιρία του...

Λίγο αργότερα μπήκα σπιτι και έβαλα καφέ να ζεσταίνεται. Έξω ο καιρός ήταν σχετικά μουντός. Κατευθύνθηκα στο δωμάτιο μου και έβγαλα τα ρούχα μου. Πηρα μια πετσέτα και πήγα για μπάνιο. Όταν τελείωσα άρχισα να ντύνομαι από πάνω μέχρι κάτω με μαύρα. Ήξερα πως έπρεπε να δον στηρίξω και ειμουν έτοιμη! Είμαι έτοιμη να τα αφήσω ολα πίσω μου και να ξανά είμαι μαζί του. Δεν με νοιάζει τίποτα πλέον. Θέλω απλά να είμαι δίπλα του με κάθε κόστος...Ήπια λίγο καφέ και αμέσως πηρα τα πράγματα μπυ και έφυγα. Δεν άργησα να φτάσω στο μέρος που θα γινόταν γ κηδεία. Απ ότι ειδα δεν είχε καθόλου κόσμο. Ήταν μόνο κοντινοί του άνθρωποι. Ειδα τον Θωμά, τον Χρήστο με τον αλεξ, την ξενια και την ελευθερία και λίγο πιο πέρα ήταν και η λυδια.. η καημένη.. μιλούσε με μια φίλη της και φαινόταν ποσό χάλια ήταν. Πλησίασα να της μιλήσω. Εκείνη με το που με είδε με περιεργάστηκε λίγο και μετά με αναγνώρισε.

Λ:Εβελίνα μου...μπυ είπε και έπεσε στην αγκαλιά μπυ ενώ άρχισε να κλαίει

Ε:σας παρακαλώ κυρία λυδια πρέπει να κρίνεται δυνατή...της είπα και την έσφιξα περισσότερο στην αγκάλια μου. Ένιωθα το βλέμμα του Χρήστου πάνω μου. Η ωρα πέρασε και είμασταν μαζεμένοι σε ένα χώρο ο οποίος έμοιαζε με τα μνημόσυνα που κάνουμε στην Ελλάδα. Καθόμουν δίπλα από την ελευθερία στο ίδιο τραπέζι με κάποιες άλλες κύριες μαλλον συγγενείς και την ξενια. Ο αλεξ παρηγορούσε τον Χρήστο. Σε όλη την διάρκεια η λυδια ήταν κολλημένη πάνω στο Χρήστο. Κάποια στιγμή σηκώθηκε όρθια και πήγε και κάθισε ξανά δίπλα του. Εγώ καθόμουν με την ελευθερία και τον κοιτούσα επίμονα. Δεν με είχε καταλάβει σε αντίθεση με τον αλεξ που με κοιτούσε διακριτικά.