Lights down low

Κεφαλαιο 45ο

Κάθομαι δεν ξέρω και εγώ πόσες ώρες μέσα στην αποθήκη με τους φακέλους και νιώθω να ποναω παντού. Δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ να βρω αυτό που ψάχνω.. βέβαια στο θεμα αυτό δεν θεωρώ την ξενια ηλίθια σίγουρα θα έχει μάθει να κρύβεται καλα.. σηκώθηκα όρθια και κατευθύνθηκα προς την πόρτα. Την άνοιξα και βγήκα έξω. Τα ρούχα μου είχαν γεμίσει με σκόνη και προσπαθούσα να διώξω από πάνω μπυ όση περισσότερη ποσότητα μπορουσα! Έφτασα στο γραφείο μου και εκείνη τη στιγμή βγήκε η ξενια έξω φορώντας το παλτό της και κρατώντας την τσάντα της.

Ξ:Ακόμα εδώ είσαι;;...ρώτησε ξαφνιασμενη και όταν γύρισα και κοίταξα το ρολόι ήταν αρκετά αργά

Ε:τωρα θα φύγω απλά εκανα μια δουκεια και ξεχάστηκα.... της είπα και με γρήγορα βήματα ξεκίνησα να μαζεύω τα πράγματα μου. Εκείνη έφυγε χωρίς να πει τίποτα γιατί μαλλον βιαζόταν αλλά δεν με νοιάζει. Πηρα το κινητό μου και καθώς έβγαινα από το κτήριο πηρα τον Χρήστο τηλέφωνο. Χτυπούσε αρκετή ωρα αλλά δεν το σήκωσε. Απογοητευμένη έφτασα σπιτι μου. Συνέχισα να παίρνω τηλέφωνα το Χρήστο αλλά τωρα έδειχνε πως το έχει κλειστό. Έχω αρχίσει να ανησυχώ ξανά πείρα άλλες τρεις φορές και μετά σταμάτησα τελείως. Αναρωτιέμαι μήπως εκανα κάτι που τον πείραξε αν και αυτή που θα έπρεπε να έχει νεύρα θα ειμουν εγώ.... άκου κει να πάει την κατσίκα στο σπιτι της... πήγα στο δωμάτιο μου και έβαλα το νυχτικό μου. Έχω κάτι νεύρα αυτή τη στιγμή.. και φταίει αυτός! Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και σκεπάζομαι με τα σκεπάσματα. Ελπίζω αύριο που θα ψάξω καλύτερα στην αίθουσα με τα ντοσιέ να το βρω αυτό που ψάχνω. Τα περιθώρια στενεύουν και με την ηλιθιότητα που δέρνει το Χρήστο ολα γίνονται πιο εύκολα για τη ξενια... καθώς παω να κλείσω τα μάτια μου πετάγομαι πάνω από τον έντονο ήχο του κουδουνιού που ηχούσε σα σειρήνα στα αφτια μου. Σηκώνομαι πάνω με βαριά καρδιά και παω προς την πόρτα. Μόνο και είναι ο Χρήστος ορκίζομαι θα του σπάσω το κεφάλι... φτάνω στην πόρτα και κοιτάω από το ματάκι αλλά έξω ήταν θεοσκοτεινα. Όπως ήταν φυσικό ρώτησα ποιος είναι αλλά απάντηση δεν πείρα σε αντίθεση ένα δυνατό κουδούνισμα ήταν αρκετό για μα θυμώσω περισσότερο. Άνοιξα απότομα την πόρτα και ο Χρήστος όρμησε καταπάνω μου φιλώντας με κατευθείαν στο λαιμο. Με χίλια ζόρια έκλεισα την πόρτα κάνοντας τον να με κολλήσει πάνω της.

Ε:Χρήστο σταματά... είπα νευριασμενη και τον απομάκρυνα με δύναμη από πάνω μου. Εκείνος με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο απορία

Χ:Τι έγινε μωρό μου;;...με ρώτησε και με ξανά πλησίασε

Ε:Ρωτάς και ολας;;Σε πηρα τόσες φορές στο τηλέφωνο και εσυ άφαντος...είπα ενώ έβαλα αγανακτισμένη τα χέρια μου στη μέση...εκείνος έβαλε το χέρι του στην τσέπη για να βγάλει το κινητό του από την τσέπη και αφού το έκανε το κοίταξε έκπληκτος.