Lights down low

Κεφαλαιο 58ο

Ε: Ναι Μαμα αύριο βράδυ θα είμαστε Ελλάδα... απαντάω στη Μαμα μου καθώς προσπαθούσα να ντυσω τη μικρή με αλλά ρούχα. « ναι μην ανησυχείς θα δα δεις τα εγγόνια σου» της λεω και ξαφνικά ακουω το κλάμα του γιου μου να ηχεί σα σειρήνα στα αφτια μου «Μαμα πρέπει να σε κλείσω» είπα και έκλεισα βιάστηκα το τηλέφωνο και αφού έντυσα τη μικρή πήγα στη κούνια του μικρού μου για να τον ηρεμήσω. Τον κράτησα στην αγκαλιά μου και τον κούναγα σιγά σιγά για να σταματήσει το κλάμα όμως εκείνος εκλεγε όλο και πιο δυνατά. Δεν έχασε ευκαιρία και η μικρή να αρχίσει να κλαίει και εκείνη δυνατά. Χριστέ μου τι θα κάνω;; Πως θα τα ηρεμήσω που δεν λένε με τίποτα να σταματήσουν... εκείνη τη στιγμή από τις σκέψεις μου με βγάζει η λαχανιασμένη φυγουρα του Χρήστου που στεκοταν στη πόρτα με το χαρτοφύλακα στο χέρι και την ανησυχία να έχει ζωγραφιστεί στο πρόσωπο του. Όταν με βλέπει μέσα στο δωμάτιο ανακουφίζεται και μπαίνει μέσα. Αφήνει το χαρτοφύλακα πάνω στη μεγάλη συρταριερα και πλησιάζει την κούνια της μικρής. Στέκεται από πάνω της και τοποθετεί το χέρι του απαλά πάνω στην κοιλιά της κει εκείνη αμέσως σταματάει και αρχίζει να γελάει. Ο Χρήστος της αφήνει ένα φιλί στο κουταλάκι της και εκείνη αμέσως κοιμάται;;; Μα πως το..... από της σκέψεις μου με βγάζει η κίνηση του Χρήστου που πήρε τον μικρό από την αγκαλιά μου και αφού τον κούνησε λίγο σταματησε και εκείνος το κλάμα. Έμεινα να τους κοιτάω μη μπορώντας να συνειδητοποιήσω ότι τα παιδιά μου ακούνε τον μπαμπα τους και οχι εμένα... ποιον εμένα την Μαμα τους... βάζει ο Χρήστος τον μικρό στη κούνια και εγώ φευγω μέσα στα νεύρα από το παιδικό δωμάτιο. Τι κάνω λάθος;;; τεσσερεις μήνες τωρα είμαι από πάνω τους τα φροντίζω, τρέχω για το παραμικρό, τα κοιμίζω και δεν τα αφήνω να κλαίνε, υπομαινω πιο πολλα απ ότι ο Χρήστος και εκείνα δείχνουν να τον αγαπούν πιο πολύ... είμαι γεμάτη ανασφάλεια και δεν θα έπρεπε αλλά φοβάμαι... από τη μέρα που έμαθα για την εγκυμοσύνη αναρωτιόμουν αν θα γινόμουν καλή μητέρα και τωρα οι φοβίες μου επαληθεύονται... από τις σκέψεις μου με βγάζει η φωνή του Χρήστου

Χ:έχεις κάτι;;;... με ρωτάει με αυτή την αυταρχική του φωνή και εγώ γυρνάω να τον κοιτάξω. Είχε στηριχτεί στο κούφωμα της πόρτας με τα μανίκια του πουκαμισου του ανεβασμένα μέχρι τους αγκώνες και τη γραβάτα του περασμένη γύρω από το γιακά του πουκαμισου του.

Ε:Οχι τίποτα... είπα και εκεί που πήγα να σηκώσω τα σκεπάσματα για να ξαπλώσω νιώθω το δυνατό κράτημα του Χρήστου και αμέσως βρίσκομαι κολλημένη πάνω στο σώμα του.