Lights down low

Κεφαλαιο 39ο

Εβελινας POV

Απόψε το βράδυ δεν μπορουσα να κοιμηθώ. Στριφογυριζα στο κρεβάτι. Το στομάχι μου είναι σε χάλια κατάσταση. Δεν έπρεπε να φάω απ έξω. Ειδικά συνδυασμό πίκλας με ελιές και σος. Μόλις σκέφτηκα τι έφαγα πήγα στο μπάνιο και τα έβγαλα αμέσως. Έπλυνα το πρόσωπο μου και πήγα προς την κουζίνα. Το στομάχι μου γουργουρίζει. Βάζω να πιω ένα ποτήρι νερό. Δεν πρόκειται να φάω τέτοια ωρα. Επιστρέφω ξανά στο κρεβάτι μου. Κάθομαι για λίγο και κοιτάω το ταβάνι μέχρι που επιτέλους κοιμάμαι.
Ακουω το ξυπνητήρι να χτυπάει και ανοίγω με το ζόρι το ένα μου μάτι. Πραγματικά νιώθω σα να κοιμήθηκα μόνο μισή ωρα! Ανοίγω και το άλλο μάτι μου και κοιτάω τη ντουλάπα. Πετάω διστακτικά τις πέντε κουβέρτες από πάνω μου και το κρύο διαπερνάει όλο το κορμί μου. Σηκώνομαι όρθια και ετοιμάζομαι για την δουλειά. Δεν ξέρω όμως έχω ένα κακό προαίσθημα ή απλά ένα χάλια στομάχι. Ντύνομαι από πάνω μέχρι κάτω με μαύρα. Σήμερα είχε πολύ κρύο. Έφτασα σε σημείο να βαλω μαύρο τζιν, μαύρο πουλόβερ με από μέσα άσπρο πουκάμισο και μπλούζα από μέσα και μπότες με τακούνι. Πηρα το μπουφάν μου και την τσάντα μου και ξεκίνησα για την δουλειά. Ήθελα επείγοντος ένα καφέ όποτε σταμάτησα σε μια καφετέρια μιας και είχα χρόνο. Μπήκα μέσα και το καμπανάκι στην πόρτα ήχησε στα αφτια μου. Πλησίασα το παιδι στο ταμείο και του είπα τι καφέ θέλω ενώ πλήρωσα και ταυτόχρονα. Πέρασα πιο δίπλα από το ταμείο και μόλις ετοιμάστηκε ο καφές τον πηρα και έφυγα. Έφτασα στο γραφείο και επικρατούσε όπως παντα πανικός όμως...για μισό λεπτό γιατί τόση ησυχία;;...δεν υπήρχε κανεις στους διαδρόμους και απλά όλοι κάθονταν στα γραφεία τους μέχρι που ο ήχος από τους υπολογιστές Ακουγόταν με το ζόρι. Καθησα στο γραφείο μου ίσα ίσα να ετοιμάσω τα ραντεβού για να παω μέσα στην κυρία ξενια ΞΑΙ να της τα ανακοινώσω. Πηρα τς χαρτιά μου και χτύπησα την πόρτα της.

Ξ:περάστε...είπε και μπήκα μέσα ενώ έκλεισα την πόρτα. Εκείνη με κοιτούσε από πάνω μέχρι κάτω

Ε:καλή σας μέρα...είπα και πλησίασα λίγο περισσότερο το γραφείο της

Ξ:τε έμαθες και συ βλέπω τα νέα...είπε με ένα τόνο απέχθειας αλλά και στεναχώριας στη φωνή της. Τι να μάθω δεν καταλαβαινω;

Ε:συγγνώμη αλλά δεν σας καταλαβαινω...της είπα και έσφιξα τα χαρτιά που κρατούσα στα χέρια μου λίγο ενοχλημένη από τη συμπεριφορά της

Ξ:Χθες το βράδυ πέθανε ο Αντώνης ρήγας...είπε...Τι;; Δεν είναι δυνατόν..

Ε:πως;;από τι;; Πως έγινε;; Είχε κάποιο πρόβλημα υγείας;;..οι ερωτήσεις μου ανακατεμένες δεν έβγαζαν νόημα, δεν είχαν λογική. Οι λέξεις δεν μπορούν να βγουν από το στόμα μου. Κάθομαι και κοιτάω την ξενια ταραγμένη, φοβισμένη, γεμάτη ανησυχία... εκείνη με κοιτάει με μισό μάτι