Can Dostum

25. Bölüm

"Dostum, kızın sana nasıl baktığını görmüyor musun sen? Aptala yatmaktan vazgeç artık."
"Murat... Taktın mı takıyorsun. Dolunay'la sadece arkadaşız."
"Belki sen öylesin. Ama o sana kapıldı. Ayrıca..."
"Ayrıca ne Murat? Çıkar ağzındaki baklayı artık. Ayrıca ne?"
"Hiç."
"Öyle söylenip, kenara çekilmek yok. Yeter. Cevap bekliyorum."
"Son günlerde sende ona kapılmaya başladın. Dikkatli ol."
"Artık saçmalıyorsun. Cemre'yi seviyorum."
"İyi. Sen öyle diyorsan..."

Murat haksız değildi. Aradan geçen 2 ay içinde, Kerim Dolunay'dan etkilenmeye başlamıştı. Her ikisininde geçmişten gelen derin yaraları vardı. Enteresan olan, birlikteyken bunların hepsi önemini yitiriyordu. Bir yerlere giderlerken, Muratta onlarla zaman geçiriyordu. Aslında, oda Dolunay'ı seviyordu. Korkusu; can dostunun kalbini bir ruha kaptırıp, hayatını iyice zorlaştırmasıydı. En yakın arkadaşından sonra, hayalet bir sevgili, ona ne kadar mutluluk verebilirdiki...
Evet. Dolunay, Kerim'e aşık olmuştu. Ona her bakışı, dokunuşu yaşıyor hissettiriyordu. Hayatta olduğundan çok daha fazla. Bir kez olsun kavga etmemişlerdi. Peki ya Kerim? O ne hissediyordu? Biricik aşkı Ceren, birlikte kurdukları onca hayal, verdikleri sözler. Bu kadar kolay olmamalıydı. Bir insan, kaç defa aşık olabilir ki? Peki bir insan, aynı anda kaç insanı sevebilir?
Kerim, Dolunay'ı Ceren'e anlatamazdı. Çünkü o bir ruhtu. Haliyle, ilişkiye yalanlar, bahaneler girmeye başladı. Tüm bunlar, bu büyük aşkı eksiltiyordu. Ve tam ortada duran bu çekici sarışın, boşlukları doldurmaya başlamıştı.
Kerim, Dolunay'ı fiziken çekici buluyordu. Ama onu asıl çeken, kendisinde hissettirdikleriydi. Her buluşma, aynı his... Aynı şapşal gülümseme.
"Ben çıkıyorum. Uyur, dinlenirsin sende biraz."
"İyi geceler dostum."
Kerim, Murat'ın ardından bir bira açarak, düşünmeye koyuldu. Zira, dostu kafasını allak bullak etmişti. Söylediği sözlerle, ne zamandır kendisinden sakladığı bir gerçeği su yüzüne çıkarmıştı.
"Lanet olsun... Bildiğin aşık oldum ben..."