Bo tak muszę

Kocham cię

ALEX

Co ja mam mu powiedzieć? Przecież nie powiem mu prawdy! To jest zbyt bolesne. Przerwał pocałunek i spojrzał na mnie.

- Alex... Wiesz ,że możesz mi powiedzieć... Ja chce ci tylko pomóc...

Usadowił mnie na swoich kolanach tak ,że patrzyłem na niego opierając swoje czoło o jego. Rękami objął mnie.

- Ja wiem... Ale nie mogę...

- Możesz... Nikomu nie powiem. Przecież wiesz.

- Ale ja nie umiem.- łzy na nowo zbierały się w moich oczach.

- Kruszynko ,prosze... Nie płacz. Nie masz pojęcia jak boli mnie to ,że płaczesz prze ze mnie.

Znów się zbliżył by mnie pocałować ,ale moja ręka wylądowała na jego ustach.

- Nie...- szepnąłem.

- Nie podobało ci się?- powiedział z wyczuwalnym smutkiem.

- T-To nie too... J-Ja... Nic n-nas nie ł-łączy ii...J-Ja n-nie wiem c-co mam do c-ciebie czuć j-jak mnie w t-ten sposób c-cału- nie dokończyłem ,bo Scott zamknął moje usta w kolejnym namiętnym pocałunku.

Oddałem go z pasją. Przecież on nic do mnie nie czuje ,więc dlaczego mnie całuje. To tak bardzo boli. Łzy zaczęły znów spływać po moich policzkach. Chce żeby ten pocałunek trwał wiecznie ,ale również nie chce by mnie całował. To za bardzo boli.

Scott odsunął się ode mnie ,ale tylko tak ,że nasze nosy nadal się stykały. W jego oczach dostrzegłem zbierające się łzy.

- Nie mów tak... Skąd wiesz ,że nic do ciebie nie czuję?- co? Czyli ,że on jednak...?

- Nigdy nic nie mówiłeś... Tylko się śmiałeś gdy mówiłem o uczuciach...- szepnąłem.

- Może dlatego ,że nie umiem o nich rozmawiać?- uśmiechnął się lekko przez łzy.

- Czyli ,że...- pochwycił moją twarz w swoje dłonie.

- Alex... Kocham cię.- uśmiechnął się i znów połączył nasze usta w namiętnym pocałunku. Czy to się dzieje naprawdę?! On naprawdę...! Czy to możliwe! Kurwa!!! Czyję się jak w niebie!  Nie pamiętam kiedy ostatni raz czułem się kochany przez kogoś. Nie wiem czy będę skłonny zaufać komuś jeszcze po tym co się stało z moimi rodzicami.

Boję się ,że pokocham go zbyt mocno i za bardzo ,że nie będę mógł przeżyć naszego rozstania...