Leave it (Nederlands/Dutch)

Candy

Gejaagd haal ik adem. O mijn god. O mijn god. O mijn god!!!!
'Nu ontsnap je niet meer Candy.' Quinton steekt de straat over en is bijna bij mij. Ik deins achteruit maar kom met mijn rug tegen de muur aan te staan. Ik slik en bidt stilletjes dat er een wonder gebeurd waardoor ik aan mijn gestoorde ex kan ontsnappen. Ik bedenk van alles, maar wat het volgende moment gebeurd zou ik niet kunnen verzinnen!
Een geheimzinnige jongen loopt stilletjes achter Quinton aan. Hij heft zijn armen boven zijn hoofd en slaat met een waanzinnige knal tegen Quintons hoofd. Quinton valt voorover en ploft op de straat. Hij is knock-out.
Ik gil geschrokken. De jongen staat op en loopt voorzichtig naar me toe.
Ik druk mijn rug nog verder tegen de muur aan en kijk hem bang aan.
'Rustig maar, ik ben aardig.' Zegt de jongen. 'Ik deed het om je te beschermen.'
Ik slik mijn tranen weg. 'Dankjewel.'
De jongen glimlacht. 'Ik ben Daan.' Hij steekt zijn hand uit.
Nog steeds een beetje bibberig steek ik mijn hand uit. 'Candy.'
Daan glimlacht opgewonden. 'Wat een leuke naam.'
Ik bloos. 'Ik moet gaan, maar dankjewel.'
'Wacht! Mag ik je nummer?' Vraagt Daan vlug.
Ik schud mijn hoofd. 'Heel lief van je dat je wilde helpen. Maar dat is privé.'
'Wacht! Ik vind je leuk!' Roept Daan.
Ik glimlach ongemakkelijk. 'Ik hoef effe geen vriendje.' Ik wijs dommig op Quinton. 'Ik heb slechte ervaringen gehad met vriendjes.'
Daan zucht. 'Kunnen we dan vrienden zijn?'
Ik bijt op mijn lip. Ik heb het idee dat ik het niet kan maken om hem iets te weigeren. 'Oké dan.' Ik pak mijn telefoon. 'Het is 06*******59.'
'Dankjewel.' Daan glimlacht vriendelijk. 'Ik contact je.'

'Ik contact je.......'
En daarom zit ik nu op zijn kamer. Ik heb net zijn pleegmoeder ontmoet, wat een akelig mens. Ze was hartstikke gemeen tegen Daan en ze weigerende zijn naam te zeggen, ze noemde hem de hele tijd een vervelend rotjong. En Daans pleegzus was ook afschuwelijk, ze was hartstikke kleinerend bezig. Daan was duidelijk aangedaan door haar woorden. Ik pak zijn hand. 'Is je pleegzus vaak vervelend?'
Daan staart voor zich uit. 'Soms.'
'Oh.' Ik bijt op mijn lip. 'En is je moeder ook altijd zo gemeen?'
'Vaak.' Zegt Daan en hij zucht. 'Ander onderwerp.'
'Mag ik iets weten over je echte ouders?' Probeer ik voorzichtig.
Daan staart naar de muur. 'Ik weet niks over ze. Ik ben ten vondeling gelegd.'
Ik krijg tranen in mijn ogen van medelijden. 'Wat ontzettend rot.'
Daan zegt niks.
'En ken je geen familie?' Vraag ik zacht.
'Mijn zus Julie. Maar die heeft me in de steek gelaten.' De pijn is door zijn woorden heen te horen. 'Laten we hierover op houden.'
Er valt een lange stilte. 'Oké dan.' Ik schraap mijn keel. 'Waarom wilde je contact?'
Daan haalt diep adem. 'Ik ben verliefd op je Candy.'
Ik voel mijn wangen branden. 'O.'
'Ik vind je echt leuk!' Daan trekt me tegen zich aan en geeft me een kus. 'Candy...'
Ik duw hem van me af. 'Daan hou op!'
Daan kijkt me beschaamd aan.
'Ik heb toch al gezegd dat ik geen verkering wil?' Roep ik gefrustreerd.
Daan kijkt alsof hij gaat huilen. 'Sorry.'
Ik zucht en probeer het aardig te zeggen. 'Daan, als je, je nu al niet kan gedragen denk ik niet dat wij goede vrienden kunnen worden.'
Daan schiet zichtbaar is de stress. 'Nee Candy! Ik heb je nodig!'
Ik bijt vertwijfeld op mijn lip.
'Zonder jou is het niet compleet!' Roept Daan. 'Jij bent de nodige C in mijn reeks!'
Ik weet niet wat ik moet zeggen. Hij is gestoord en kraamt onzin uit.
'Candy! Alsjeblieft! Geef me een kans!'
Ik schud nee. 'Sorry Daan, ik heb het te druk om me over dit soort dingen druk te maken. Ik moet gaan.'
Daan pakt mijn arm ruw vast. 'Jij gaat nergens heen!' Sist hij. Zijn ogen schieten vuur, het is om bang van te worden. Ik slik. Hij is krankzinnig geworden!
Ik probeer zijn vingers van mijn huid af te duwen. 'Kappen!'
'Hou je mond of ik doe je wat aan!' Sist Daan. 'Ik heet geen Daan.'
'Niet?' Piep ik.
'Nee.' Daan lacht akelig. 'Dat is een fake naam om jou te vermoorden.'
Ik kijk hem doodsbang aan. 'Daan, alsjeblieft. Ik vind dit niet leuk.'
'Hou je mond, hou alsjeblieft gewoon je mond.' Daan trekt me overeind. 'Kom mee.'
Bang en verward doe ik wat hij zegt en loop ik met hem mee. Het lijkt wel alsof ik van de ene thriller scène in de andere val. Daan is gewoon net als Quinton!
Als we buiten op straat zijn wil ik gillen, maar Daan pakt me zo strak vast dat ik bang ben dat hij me wurgt zodra ik dat doe. Ik bijt op mijn lip tot bloedens toe en verbied mezelf om te huilen.
'We gaan even naar mijn oma.' Zegt Daan vrolijk.
Ik laat een bibberig glimlachje zien en ga met hem mee.

Het huis wat hij aanwijst is oud en vervallen. De verf blakert van de houten muren en de voordeur hangt scheef. Ik krijg een naar gevoel.
'Mijn oma is al 8 maanden dood.' Zegt Daan dan. 'Maar we kunnen haar huis gebruiken.'
Ik slik en kijk Daan smekend aan. 'Alsjeblieft, zo kan je niet zijn.'
'Oh zeker wel.' Grijnst Daan vals. 'En dit keer is er niemand om je te redden.'
Een golf van pure angst overspoeld me. Ik kan het niet meer bedwingen en begin te huilen. 'Daan...'
'Ik heet geen Daan.' Snauwt Daan. 'En mijn echte naam kom je niet te weten.'
Het kan me niet eens iets schelen, ik huil hard in de hoop dat iemand langsloopt om me te helpen, hoewel ik weet dat er niemand is in de buitenstraatjes van Amsterdam.
'Hou je kop en kom mee.' Hij grijpt mijn bovenarm en knijpt hard. Dan trekt hij me meedogenloos mee. Eenmaal in het huisje is het donker.
'Dit zal de laatste plek zijn die je levend ziet.' Daan knipt het licht aan.
Ik ril. 'Wat bedoelde je met je reeks?'
Kennelijk vindt Daan het irritant dat ik daar naar vraag want hij zucht geërgerd.
'Het alfabet schatje.' Glimlacht hij dan. 'Ava, Bibi, Candy.'
Ik voel de kleur uit mijn wangen wegtrekken. 'Heb jij die Ava en Bibi vermoord?'
'Ja. Het is allemaal menens meid. Ik maak geen grapjes.'
Ik staar naar de grond. 'Ik haat je.' Fluister ik.
'Insgelijks darling.' Hij strijkt liefdevol langs mijn wang en geeft me dan een harde tik. Mijn hand schiet naar mijn wang. Mijn ogen zijn wijd opengesperd en mijn mond hangt open van ongeloof. Mijn wang brandt.
'Wat ga je nu bedenken?' Vraag ik. Het klinkt sarcastisch. 'Zelfmoord of moord?'
'Ik dacht aan een ongeluk.' Grijnst Daan.
Ik kijk hem geschokt aan.
Daan lacht om mijn geschrokken gezicht. 'Jij gaat zo op straat staan en ik rij jou aan.'
Ik kijk hem spottend aan. 'En jij denkt dat ik blijf staan?'
'Je zal wel moeten. Anders doe ik je familie pijn.'
Ik kijk hem bang aan. 'Wat?' Piep ik.
'Je zusje Chloë, past ook in mijn rijtje.'
'Dat doe je niet!' Roep ik overstuur. 'Durf het eens klootzak!'
'Als jij braaf oversteekt en ik jou mag scheppen gebeurd er niks met je zusje. Ik heb immers maar één C nodig.' Zijn ogen spleten zich. 'Nou? Wat zeg je er van?'
'Ik geloof je niet! Je kán mijn zus niks aandoen!'
Hij grinnikt verrukt. 'Oh zeker wel. Ik had al verwacht dat je moeilijk zou doen, daarom heb ik je zusje ontvoerd.' Hij loopt naar een deur en zwaait die open. Ik zie een doodsbange, vastgebonden Chloë. Ik wil naar haar toe maar Daan houdt me tegen.
'Chloë!' Mijn stem slaat over. 'Heeft hij je pijn gedaan?'
Chloë kijkt me met grote ogen aan en schudt dan haar hoofdje.
'Daar kan ik voor zorgen hoor.' Daan pakt Chloë ruw vast en steekt haar een keer oppervlakkig in de buik. Chloë gilt het uit van de pijn.
'Je laat m'n zusje met rust!' Ik tril van woede. 'Zonder haar krijg je mij niet!'
'Kom met me mee, en ik zorg ervoor dat Chloë weer bij je ouders terecht komt.'
Ik twijfel. 'Zweer dat je Chloë veilig en gezond terug naar huis brengt!'
'Ik zweer het, als jij dood gaat krenk ik haar geen haar meer.' Daan kijkt serieus.
Ik sluit mijn ogen en denk aan Chloë. 'Dan doe ik het.'
Chloës wangen zijn nat van de tranen en ze protesteert hevig. Ik kan haar niet verstaan door de doek voor haar mond. Ik glimlach naar haar. 'Het is oké Chloë.'
'Wat genereus van je.' Glimlacht Daan. Hij gooit de deur weer dicht en doet die op slot. Dan pakt hij mijn hand en trekt hij me de straat op.
'Je moet daar oversteken.' Hij wijst naar de straat. 'En dan rij ik jou over.'
Ik krijg bijna een paniekaanval. 'En je gaat Chloë echt niks aandoen?' Piep ik.
'Dat hangt van jou af.'
Ik bijt op mijn lip. 'Goed.' Zeg ik gedwee. 'Ik ren niet weg.'
Ik loop langzaam naar de aangewezen plek. Ik knijp mijn ogen stijf dicht maar toch ontsnappen er tranen. Ik bijt op de binnenkant van mijn wang en kijk om me heen. De auto van Daan rijdt met een hoge snelheid om de hoek. In een flits zie ik zijn gezicht. Hij knikt. Langzaam stap ik de straat op. Ik staar recht voor me uit.
'Pas op!' Gilt iemand. Andere mensen roepen ook en bewegen geschokt. Ik vang een glimp van Daan op die met een valse grijns in het stuur knijpt.
De pijn die volgt is onbeschrijfelijk. Ik schreeuw het uit.
'Meisje! Meisje blijf bij!' Schreeuwt iemand.
'De auto is doorgereden!' Gilt iemand anders.
Mijn hoofd tolt, mijn ogen zakken dicht. 'Meisje! Niet doodgaan!'
'Ik deed het voor Chloë.' Fluister ik. Dan ga ik out.

De ambulance schiet langs me heen. Ik stop de auto voor het verlaten huis. Natuurlijk is dat huis niet van mijn oma, helemaal niks mag op mij wijzen. Ik ren het huis in en ik pak Chloë vast. 'Het is voorbij. Candy is verleden tijd.'
Chloë kijkt me hoofdschuddend aan. 'Nee.' Prevelt ze. 'Nee, je liegt.'
Ik glimlach. 'Je snapt dat je te veel weet toch?'
Chloë deinst achteruit. 'U had beloofd dat ik nu naar mama mag!'
'Oh. Nou dan breek ik mijn belofte.' Ik pak mijn mes en steek in haar borst.
De ogen van Chloë worden bijna direct glazig. Toch kijkt ze me nog boos aan. Ik laat haar op de grond vallen. De plas bloed rond haar lichaam groeit.
Ik wendt mijn ogen af. 'Sorry Candy dat ik heb gelogen en sorry Chloë dat ik je valse hoop heb gegeven.'
Dan loop ik weg. Op naar m'n volgende slachtoffer. Ik heb maar beperkt de tijd om mijn levenswerk af te maken. Ik haal een pil uit de strip. Ik slik ze door en stap in de auto. Ik hoop dat ik niet te veel sporen heb achtergelaten.