Leave it (Nederlands/Dutch)

Tessa

'I love u.' Ik geef hem een kus. 'Je bent zo sexy.'
'Ik hou ook van jou.' Glimlacht Julien. 'Ik ben blij dat ik jou ben tegengekomen.'
'Laten we dansen!' Zeg ik en ik trek hem de dansvloer op. Ik zie dat Julien zijn best doet om het leuk te hebben. Ik zie ook dat hij totaal niet kan dansen, maar het geeft niet. Ik kan ook niet dansen en toch voelt het door de drank alsof ik de beste danseres van Rotterdam ben. 'Waar kom je vandaan Julien?'
'Amsterdam.' Roept Julien. 'En jij?'
'Gewoon Rotterdam.' Schreeuw ik boven de muziek uit.
'Hoe oud ben je?'
'Zestien.'
'Ik ben net 18, wanneer ben je jarig?'
'Dertig Mei.'
'Oké.' Julien trekt me verveeld tegen zich aan. 'Wil je effe mee naar buiten?'
Ik glimlach. Mijn ogen stralen. 'Tuurlijk.'
Julien voert me mee.
Eenmaal buiten steekt Julien een sigaret aan. 'Moet je om een bepaalde tijd thuis zijn?' Vraagt Julien.
Ik haal m'n schouders op. 'Ik was hier met Mirte en ik zou bij haar slapen, maar we hebben ruzie dus niemand mist me tot morgenochtend 10 uur.'
'Wil je bij mij slapen?'
Ik voel een kriebel in m'n buik. 'In Amsterdam?'
'Neh. Ik slaap in een hotelletje in de buurt.'
'Oh.' Ik voel m'n wangen branden. 'Wat doe je hier eigenlijk?'
'Ik ga dit weekend bij de universiteit kijken.' Zegt Julien. 'Misschien ga ik hier wel studeren.'
'Wat wil je studeren?'
'Geneeskunde.'
'Goh, het schijnt heel moeilijk te zijn om daarbinnen te komen.' Hoor ik mezelf zeggen. 'Heb je een back-up plan?'
'Ik kom er wel in.' Mompelt Julien. Hij pakt mijn hand en trekt me tegen zich aan. Hij blaast de rook van zijn sigaret in mijn gezicht. 'Blijf je nou slapen of niet?'
Ik denk na. Als mijn vader er ooit achter komt heb ik een mega probleem. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, ik denk het niet.'
Julien lacht naar me. 'Jammer, sta je me wel toe om je naar huis te brengen?'
Ik knik opgelaten.
Samen lopen we weg bij de club. Als we twee straten verder zijn stoppen we. Julien gooit zijn sigaret op de grond en trapt hem uit.
'Dat is niet goed voor het milieu.' Zeg ik.
'He wat?' Vraagt Julien verbaasd.
Ik bloos. 'Je sigaretten op de grond gooien is niet goed voor het milieu.'
'Auto's die rondrijden is net zo slecht.' Julien haalt nonchalant zijn schouders op. 'Dat is toch ook normaal?'
Ik klem m'n lippen op elkaar om niet weer iets doms te zeggen.
We lopen verder als Julien opeens een donker steegje in slaat. 'Wat ga je doen? Daar woon ik niet.' Zeg ik zenuwachtig.
'Relax.' Julien haalt een hand door mijn kroezige krullen. 'Ik moet even een bestelling ophalen.'
'Gebruik je drugs?'
Julien werpt me een verveelde blik toe. 'Jij niet dan?'
'I-ik..' hakkel ik. Ik haal diep adem en recht mijn rug. 'Nee, eigenlijk niet.'
'Zou je moeten proberen, daar wordt je heel rustig van.'
'Nee drugs zijn ongezond.' Zeg ik. 'Jij zou er mee moeten kappen dan zou je veel ouder worden.'
Juliens ogen worden donker. 'Mijn drugs helpen me juist met ouder worden.'
Ik draai met m'n ogen. 'Geen enkele drug is goed voor je Julien.'
Julien pakt mijn bovenarm stevig vast. 'Je hebt geen idee waar je het over hebt darling.' Zegt hij met een lage stem. 'De wereld is nog zo klein voor jou.'
Angstig kijk ik hem aan. Mijn voeten zetten instinctief twee stappen naar achter, maar Julien laat me niet los. Hij lacht naar me, maar die lach ziet er helemaal niet zo liefdevol meer uit.
'Julien, laat me los.' Mijn stem klinkt veel zelfverzekerder dan ik me voel.
'Dacht het niet.'
'Julien!' Ik denk aan de zelfverdediging lessen die ik op aanraden van een vriendin heb gehad, maar ik kan me geen een trucje meer herinneren. Ik besluit de bekende ouderwetste manier te proberen. Ik breng m'n been omhoog naar z'n kruis maar Julien is voorbereid. Hij stapt opzij en draait m'n arm op m'n rug. Ik kreun. Het doet pijn.
'Ik zou nu maar heel braaf zijn, anders breek ik je arm.'
Ik kan niks anders dan knikken.
'Ik hoef geen drugs te halen als je dat wil weten.' Fluistert Julien onheilspellend zacht in mijn oor. 'Jij bent mijn T in het alfabet.'
Mijn ogen sperren zich wijd open. Gaat hij me verkrachten? Heeft hij al heel veel meisjes verkracht!?
'Kom je mee?'
'Nee!' Ik spuug de worden uit. 'Ik ga nooit naar jou luisteren!'
Julien duwt mijn arm verder omhoog. Ik slaak een gesmoorde gil van de pijn.
'Kom. Je. Mee!?'
De tranen springen in mijn ogen. Liever een gebroken arm dan mijn eer verliezen. 'Nooit vuile pedo.' Sis ik.
Tergend langzaam duwt Julien m'n arm nog verder en verder omhoog. De pijn is niet om uit te houden. Ik schreeuw m'n longen uit mijn lijf en hoop dat iemand me kan horen. 'Hou op! Hou op!'
'Kom je braaf mee dan?'
Het liefst zou ik toegeven, maar ik pers mijn lippen stijf op elkaar en weet mijn hoofd te schudden.
'Oké, ik ben er klaar mee.' In een ruwe beweging duwt Julien m'n arm zo hoog dat ik overstroom van de pijn en dat ik ondanks mijn geschreeuw een harde krak hoor.
'Ik denk dat ie gebroken is.' Zegt Julien onschuldig lachend. 'Maar ik ben wel trots op je hoor, Tess. Je bent heel stoer.'
'Noem me geen Tess, dat is alleen voor vrienden, voor jou is het gewoon Tessa.'
'Oké TessA. Wil je nog steeds niet meekomen?'
Ik schud nee.
'Ook goed dan doe ik het hier.' Zegt Julien droog.
Ik begin te schreeuwen en met m'n benen te trappen.
'Hou je kop stomme trut.' Snauwt Julien en hij trekt me aan m'n pijnlijke arm overeind. Als ik alleen maar harder schreeuw verplaatsen zijn handen naar mijn keel. Hij knijpt. Ik schrik. Mijn luchtwegen worden afgesneden en ik ben doodsbang.
'Ik had je een dood met meer eer gegund Tessa, maar het moet nou eenmaal zo.'
Ik voel tranen over mijn wangen glijden en voel me benauwd. Mijn handen klauwen om de zijne heen en ik probeer mijn nagels in zijn huid te zetten. Hij knijpt alleen maar harder. 'Niet krabben valse kat.' Zegt hij grimmig.
Ik maak een hoog piepend geluidje.
'Goed zo.' Mompelt Julien. 'Geef je er maar aan over.'
Dat brengt me op een idee. Ik verslap mezelf en laat mezelf met al m'n gewicht op hem hangen, in de hoop dat hij me loslaat omdat hij denkt dat ik er niet meer ben.
Ik voel me duizelig en zwaar gedesoriënteerd als er zwarte vlekken in mijn gezichtsveld verschijnen. Even kan ik helemaal niks meer zien.
Ik vestig alle hoop op mijn acteerkunsten en dat Julien denkt dat zijn taak volbracht is, maar Julien lijkt een echte vakman alsof hij dagelijks moorden pleegt en precies weet wanneer iemand z'n dood fakes en wanneer iemand echt sterft.
Mijn hele lichaam begint te trillen alsof ik een spastische aanval heb en dan wordt alles donker, het laatste wat ik hoor is een akelige lach. Ik vraag me af of ik niet gewoon in een slechte film ben beland....

Die bitch dacht dat ik het echt zou geloven dat ze dood was. Mooi niet. Ik voelde haar hart letterlijk nog kloppen. Maar nu is ze echt dood. Nu heeft ze rust gevonden. Ik neem niet meer de moeite om mijn vingerafdrukken weg te vegen, iedereen moet just weten dat ik in Rotterdam ben. Dan gaan ze hier zoeken en kan ik veilig een paar moorden in de buurt van Eindhoven plegen. Het duurt vast absurd lang voor ze bij de politie doorhebben dat hier niemand meer is. Dat ik al lang in de volgende fase van m'n plan zit, op een andere plek.
Ik haast me het steegje uit. Godzijdank heeft niemand Tessa's gegil gehoord, dat mens krijste echt niet normaal hard.
Ik ren een paar straten over tot ik weer op een beetje normale plek ben.
'Hoi.' Ik schrik op. Ik draai me om en zie een best knap meisje. Als haar naam nou toevallig met de U zou beginnen heb ik er geen problemen mee om haar te fiksen.
'Hallo schoonheid.' Zeg ik op mijn charmantste toontje. 'Hoe heet jij?'
'Tania.' Zegt het meisje en ze veegt een pluk haar achter haar oor.
Damn it! Ik draai me om en loop weg.
'Hee!' Schreeuwt het meisje me na. 'Wat ga je doen?'
'Morgenavond afspreken in de bar meid?' Schreeuw ik terug.
Het meisje lacht opgelucht. 'Leuk.'
'Deze bar, morgenavond 7 uur.' Roep ik en dan ren ik weg. Het meisje verward achterlatend. Jammer dat ze niet met de U of daarachter begint. No way dat ik nu die afspraak met deze slet ga na komen.