Leave it (Nederlands/Dutch)

Loulou

Ik bijt op mijn lip. Esme gooit haar lange haar over haar schouders en glimlacht zelfverzekerd. Ik sta er ongemakkelijk bij.
'Rechtop staan Lou.' Zegt Esme streng. 'Anders zie je er shy uit.'
'Dat komt, omdat ik verlegen ben.' Protesteer ik.
Esme zucht diep. 'Ja, maar dat hoeven anderen niet te weten!'
Ik draai met m'n ogen. 'Waarom deden we dit ook alweer?'
'To get a boy.'
'Maar ik wil een jongen die de echte mij leuk vindt!'
Esme zucht en draait zich om naar de spiegel. 'Look at yourself Lou.' Commandeert ze.
'Nederlands!' Roep ik er tussendoor.
Esme zucht geërgerd. 'Je wangen zijn rood, je ogen staan wijd open van verlegenheid en je houding is alsof je, je ongemakkelijk voelt. Maar als we die verlegenheid weg halen ben je een beautiful person. Het lijkt alsof je vanuit je binnenste kracht uit straalt.'
Ik weet niet wat ze hiermee wil bereiken.
'Loulou!' Esme klinkt als een drammerige kleuter. 'Im trying to help you!'
'Esme!' Antwoord ik met hetzelfde toontje. 'Ik hoef je hulp niet!'
Esme slaat zogenaamd verveeld haar armen over elkaar. 'Goed. Dan ga ik me voorbereiden voor het feest. Kisses!'
Ik zucht diep. 'Komt Nina ook?'
Esme knikt. 'I think so. But yesterday she was ill. So I don't know for sure.'
'Je bent nu in Nederland Esme. Probeer Engeland te vergeten.'
'I try!' Zucht Esme. 'But I didn't knew the Dutch word so I said it in English and the it's difficult to switch back to Dutch.'
'Ik praat Nederlands. Praat gewoon Nederlands terug.'
'Oké. Maar het is more difficult dan je denkt.'
'Dat geloof ik graag.'
Esme loopt heupwiegend de kamer uit. Ik hoor haar naar Nina roepen.
Ik moet glimlachen. Hoewel Esme en Nina mijn beste vriendinnen zijn kan ik ze soms moeilijk volgen. Ik val ook compleet uit de toon, Esme en Nina zijn super knap, rijk en zelfverzekerd. Ik ben niet knap, niet bijzonder rijk en onzeker.
Ik ken Nina al een heel deel van m'n leven. Nina's ouders werken hard en zijn altijd druk. Nina werd dan naar zo'n luxe opvang gebracht, maar Nina haatte het daar. Ik had weinig vrienden omdat ik zo verlegen ben, en ik zag haar altijd als ik somber naar buiten staren. Ik weet niet hoe ik het durfde, maar op een gegeven moment ben ik met haar gaan praten. Het was gezellig en ik vond Nina aardig. Niet veel later hadden we een nieuwe leerling in de klas. Nina van Nispen tot Arnhem. En ik was haar beste vriendin.
We gingen samen naar de middelbare en bleven nog steeds bevriend. Ondanks alle mensen die smeekten om de aandacht van Nina.
Aan begin dit jaar veranderde alles. Op de eerste schooldag kwam er een nieuw meisje de klas binnen lopen. Je zag meteen aan haar hooghartige blik, perfecte make-up en mooie, dure kleren dat ze rijk was.
Wat was Esme knap. Alle jongens kwijlden bijna.
Esme dwong respect af. Ik wist bijna zeker dat ze onbereikbaar was, maar Nina liep recht op Esme af en begon in het Engels met haar te kletsen. Ze bleken elkaar te kennen via hun ouders. En ze wist dat Esme geen Nederlands kon. Via Nina maakte ik kennis met Esme. Zodra ze me zag veranderde Esmes harde blik in een warme glimlach. En daarom ben ik nu vriendinnen met beide. En daarom ben ik gedwongen om naar een feestje te gaan van Esmes ouders.
'Heb je een jurk gekozen?' Esme komt binnen in een prachtige jurk. Hij is vol glitter en goud, waarschijnlijk van een ontwerper. 'Ik heb deze aangepast gekregen.'
Ik pak de lichtblauwe jurk die ik al eerder had gezien. 'Zou deze mij staan?'
'Dat is een oud model.' Zegt Esme. 'Kies een duurdere joh.'
Ik zucht. 'Nee, deze is mooi.'
'Pas maar dan.' Esme windt verveeld een van haar vele krullen om haar vinger.
Ik loop het pashokje in en wurm me in de jurk. Ik weet nu al dat hij me vreselijk gaat staan maar ik kom er toch uit.
'Wauw Lou! Je hebt gelijk. Je ziet er prachtig uit!' Roept Esme.
Ik bloos. 'Dankjewel, maar ik kies een andere, oké?'
'Nee! Deze is fantastisch!' Zegt Esme. 'Geen andere, deze is oké!'
Ik durf niet te weigeren.
Nina komt binnen. Ze draag een mooie witte jurk. Ze lacht haar even witte tanden en kijkt heel opgewonden. 'We zien er mooi uit ladies!
Esme en ik lachen.

'Esme! Nina! Loulou!' Het is Nina's moeder. 'De eerste gasten komen!'
Nina pakt mijn hand en trekt me mee. Esme loopt voor ons. Ze heeft haar telefoon vast en praat Engels met een licht Iers accent.
'Ik wist niet dat Esme uit Ierland kwam.' Zeg ik zacht tegen Nina.
Nina giechelt. 'Dat is ook niet zo. Ze woonde in Londen.'
'Waarom praat ze dan Iers?'
'Een vakantie vriendin van Esme komt uit Dublin.' Vertelt Nina me. 'Daarom doet Esme altijd haar best om haar accent te verbergen. Mensen uit Ierland vinden Engelsen meestal niet aardig.'
Ik knik dat ik het begrijp.
'Nina!' Een meisje van een jaar of 17/18 rent opgewonden op Nina af.
'Elisabet!' Roept Nina terug.
'Ik zocht je al! Wat fijn dat je ook bent gekomen!'
'Hoi Elisabetta.' Zegt Esme beleefd. 'The cousin van Nina toch?'
Elisabetta knikt. 'Inderdaad. Nina is mijn lievelingsnichtje.'
'Elisabetta, dit is mijn vriendin Loulou.' Stelt Nina mij voor.
'Hoi Loulou.' Begroet Elisabetta mij. 'Hoe gaat het?'
'Prima. Met jou?' Ik voel mezelf blozen door de plotselinge aandacht.
'Helemaal geweldig bedankt.' Elisabetta draait zich weer om naar Esme en Nina. 'Nina, mijn moeder wil je spreken. Ze heeft een cadeau voor je.'
Nina glimlacht. 'Wat lief! Ik ga met je mee hoor.' Nina vangt mijn blik. 'Is dat goed Loulou?'
'Ik vind het niet erg.' Knik ik.
'Mooi! Tot zo!' Nina haakt haar arm in die van Elisabetta. Samen lopen ze weg.
Esme lacht naar me. 'Heb je mijn zus gezien?'
'Ellen?' Ik frons. 'Nee, maar die is nog in Engeland toch?'
'Nee, ze is gisteravond gekomen.' Zegt Esme. 'Maar ze gaat volgende week al weer terug. Ze heeft een vriendje. Vandaar.'
Ik spot een lang meisje met grote krullen. 'Ellen is daar. Bij de grote tent.'
Esme draait zich om. 'Ik ga met Ellen en haar Nederlandse vriendinnen kletsen, kom je mee?'
Ik bedenk me dat ik er bij zal staan zonder echte aandacht te krijgen, en al zou ik aandacht krijgen, dan zou iedereen naar me kijken. Ik schud mijn hoofd. 'No Thanks. Ik blijf liever hier.'
Esme fronst. 'Oké. Vind je dat niet erg?'
'Nee hoor.' Dwing ik me mezelf te zeggen. 'Ik vind alles prima.'
Esme ziet mijn twijfel niet en ze lacht naar me. 'Oké. Succes met de jongens, en ik zie je zo.' Esme zwaait en loopt dan enthousiast naar haar zus toe.
Ik kijk om me heen, maar Nina lijkt het heel gezellig te hebben met de familieleden die ook op Esmes feest zijn uitgenodigd. Ze komt vast niet snel terug. Elisabetta is me vast ook vergeten. De neiging om in hun familiekring te gaan staan heb ik niet. Esme is heel vrolijk met Ellen en de rest aan het praten. Ik denk niet dat ze over 10 minuutjes al klaar is, en ik heb nog steeds geen zin om daar te gaan staan.
Ik scan mijn omgeving. Iedereen is aan het kletsen, de meeste lijken het wel naar hun zin te hebben. Iedereen drinkt en eet, lacht en praat. Gelukkig kijkt niemand naar me. Het is gênant om in je eentje te staan. Ik voel me een loser.
Ik zie een jongen afgezonderd staan. Hij heeft een biertje in zijn hand. Hij ziet er netjes uit, maar echt rijk is hij denk ik niet. Hij lijkt me meer een gast die is meegekomen met een andere gast en nu is achtergelaten. Net als ik.
'Hoi.' De jongen is op me afgelopen. 'Hoe heet jij?'
Ik bijt op mijn lip. 'Loulou.' Mompel ik.
'Sorry, wat zei je?' De jongen praat erg luid in vergelijking met mij.
'Loulou.' Zeg ik iets harder. Ik voel me nog steeds niet op mijn gemak.
De jongen grinnikt onhandig. 'Ik versta je echt niet.'
Ik voel mijn wagen branden van schaamte. 'Loulou.' Ik articuleer zo overdreven mogelijk. Maar ik durf niet echt.
'Ik ben Dirk.' Zegt Dirk die me nu gelukkig wel verstaan heeft.
Ik knik ongemakkelijk.
Er valt zo'n awkward stilte. 'Hoe kom jij hier terecht?' Vraagt Dirk dan.
'Nou.... mijn vriendin haar vader heeft dit feest georganiseerd.'
'Is Esme jou vriendin?' Vraagt Dirk ongelovig.
'Ja.' Ik haal een hand door m'n haar om er zelfverzekerder uit te zien.
'Wow.' Dirk fluit. 'Jij komt zeker een zeer rijke familie?'
'Nee hoor. Ik ben hartstikke normaal.' Zeg ik zacht.
Dirk bekijkt me fronsend.
'Hoe kom jij hier?' Vraag ik om de stilte te verdrijven.
'Mijn vader heeft een groot bedrijf.' Zegt Dirk vaag. 'Zin om een stukje te lopen, of heb je het te druk met je vriendin?'
Ik kijk om me heen. Esme lijkt niet van plan om naar me toe te komen, en ook Nina is nog steeds aan het praten met haar tante en nicht.
En ik ben nog nooit door een jongen uitgenodigd om mee te gaan wandelen....
Ik draai me weer terug en knik naar Dirk. 'Prima.'
Dirk grijnst. 'Oké. Laten we naar het bos hierachter gaan.'
Ik knik. 'Laten we dat doen.'

Ik verveel me nu al. Dirk verteld in geuren en kleuren over alle bomen in het bos, maar ik vind het hartstikke oninteressant. Maar ik wil hem niet kwetsen en dus sjok ik gewoon achter hem aan.
'En dat is een Eik!' Zegt Dirk met een kinderlijk opgewonden stemmetje. Terwijl hij allerlei feitjes begint te vertellen onderdruk ik een geeuw.
'De Eik die we net zagen is nog hartstikke jong, maar er zijn ook oudere Eiken,' zegt Dirk terwijl we door wandelen.
Ik concentreer me op de steeds zachter wordende muziek van het feestje.
'Loulou? Luister je wel?'
Ik schrik op. 'Wat?' Vraag ik geschrokken.
Dirk zet zijn handen in zijn zij en zucht geïrriteerd. 'Heb je iets wat ik net heb verteld gehoord?'
'Ehm, het ging over Eiken.' Herinner ik me. Ik bijt op mijn lip en probeer er nonchalant uit te zien. 'En Eiken kunnen ouder worden dan de Eik die wij zagen...' mijn stem sterft weg bij het idee dat ik het verkeerde zeg.
'Helemaal fout!' Foetert Dirk. 'Voor straf moet je onder die boom gaan staan.'
Ik trek mijn wenkbrauwen spottend omhoog. 'What te fuck?' Meteen klap ik dicht. Dat ik zo brutaal heb kunnen zijn!
'Doe nou maar.' Dirk loopt op de boom af en begint te klimmen. Vol bewondering kijk ik naar hem terwijl hij als een aap naar het bovenste topje klimt.
'Heb je geen last van hoogtevrees?' Roep ik naar boven.
'Nee hoor, ga nou daar staan.'
Ik zucht diep en ga precies onder hem staan. 'En nu?'
'Blijven staan.' Zegt Dirk. Hij verstopt zijn handen in zijn mouwen en begint tegen een tak aan te duwen. Het is een grote, dikke, zware tak.
'Wat doe je nou?' Ik zou met mijn ogen willen rollen, maar ik durf het gewoon niet. 'Dirk? Wanneer gaan we terug?' Vraag ik dan maar.
'Blijf staan, ik kom eraan.' Dirk heeft de tak afgebroken en komt naar beneden geklauterd.
Onhandig tegen de boom aangeleund blijf ik staan. 'Waar was dat goed voor?'
Dirk pakt me bij m'n schouders en drukt een kus op mijn mond. Ik ben te verdwaasd om te reageren. Ik kan niet terug zoenen en ik kan hem niet wegduwen. Ik ben gewoon totaal verbijsterd en in shock.
'Het spijt me.' Zegt Dirk dan. Hij haalt uit. De klap doet enorm veel pijn. Ik zak op mijn knieën en wil mijn hoofd pakken, maar Dirk slaat weer. De tak landt op precies dezelfde plek. Ik kreun. Nog een keer haalt Dirk uit. Ik val voorover en bid dat het snel voorbij is. Voor de laatste keer slaat Dirk op m'n hoofd.
Ik ga out.

Voor het laatste maal sla ik met de tak op haar hoofd. Hopelijk geloven de mensen dat het ongeluk was. Ik check Loulou's ademhaling. Ik gooi de tak neer op een plek waar dat zou kunnen, en ik draai me om. Haastig ren ik een paar honderd meter. Ik ben nog sterker dan ik dacht... ik draai me weer om en leun hijgend tegen de boom. Snel neem ik een paar pillen. Ik voel mijn energie terug komen. Ik hoor de muziek van het feest.
Als ik op adem ben gekomen loop ik rustig naar Esme. Ze kijkt zoekend om zich heen.
'Esme?' Vraag ik voorzichtig.
Het meisje kijkt op. Ze heeft iets hooghartigs maar tegelijkertijd een stralende persoonlijkheid. Maar ze is er erg van op de hoogte en dat had Loulou niet. Loulou had niet door hoe mooi ze was. 'Is er iets?' Vraagt Esme geïrriteerd.
'Die Loulou, is dat jou vriendin?'
'Ja.' Zegt Esme verrast. 'Weet jij waar ze is?'
'We waren samen in het bos. Ik zoende haar en die bitch rende weg. K weet niet waar ze nu is, maar ze rende als een kip zonder kop. Die meid verdwaald geheid.'
Esme schrikt op. 'Nina!' Gilt ze naar een ander meisje.
Het meisje genaamd Nina loopt op ons af. Voor ze er is verplaats ik mijn blik al weer naar Esme. 'Zeg tegen haar, dat ze jongens niet moet verleiden om vervolgens de zielige te gaan spelen!'
'Waar slaat dat nou op?' Snauwt Esme. 'Je had niet het recht om Lou te zoenen!'
Ik haal mijn schouders op. 'Wees blij dat ik hulp voor haar haal.' Dan draai ik me om. Hopelijk geloven ze dat het een ongeluk is geweest wat Loulou het leven heeft gekost.

Zo! Het duurde effe maar daar is dan weer een nieuw, oké lang hoofdstuk