Leave it (Nederlands/Dutch)

Kyla

'Adem rustig in en uit.' Zei de stem. 'Het komt allemaal goed.'
Ik slikte. Kuchte. Hoestte.
'We raken haar kwijt!' Riep een paniekerige stem.
Daarna werd alles helemaal stil.

'Hoe gaat het vandaag Kyla?'
Ik doe mijn ogen open. Chris staat aan het voeteinde van mijn bed.
'Heb je nog last van de slangetjes in je keel?' Hij gebaart naar zijn eigen nek.
Ik knik.
'Hebben ze de brandstichter al gevonden?'
Ik schud mijn hoofd.
'Kan je al praten?'
Ik schud weer mijn hoofd. Ik gebaar naar mijn opschrijfboekje. Chris pakt het notitieboekje van het nachtkastje en geeft hem aan mij.
Ik mag pas weer praten als de slangetjes uit mijn keel zijn. Schrijf ik op.
'En wanneer mogen die slangetjes eruit?' Vraagt Chris.
Binnenkort de dokter weet nog niet wanneer precies
Chris knikt dat hij het begrijpt. Hij gaat op de stoel naast me zitten.
Ik ben blij dat hij er is. Toen ik door de ambulance broeders werd binnengebracht was hij net bij zijn dokter langs geweest voor een controle van zijn stofwisseling ziekte. Hij liep letterlijk tegen ons aan. De eerste dag was ik nog buitenbewustzijn maar hij was toch langs gekomen. En sinds ik wakker ben komt hij bijna iedere dag op bezoek. Hij heeft mijn stem nog nooit gehoord maar hij praat veel tegen mij. Ik vind het fijn.

Ik lig nu al een week in het ziekenhuis. Mijn vriendin Rosa is met komen opzoeken. En een meisje uit mijn dansgroep Madison kwam ook kijken hoe het ging. De rest van de tijd is m'n oma er om me voor te lezen en om tegen me te praten. Maar ze is zo vaak moe dat ze vroeg naar huis gaat en dan komt Chris. Hij is zo lief.... ik denk dat ik voor deze jongen val. Ik weet dat hij dood gaat door z'n ziekte maar ik houd van hem. Hij weet dat hij dood gaat door z'n ziekte en toch neemt hij de tijd om er voor me te zijn. We hebben samen films gekeken en gesprekken gevoerd via de briefjes. Volgens de dokters mag ik mijn stem nog lang niet gebruiken. Gelukkig mochten die nare buisjes wel uit mijn keel. Ik concentreer me weer op Chris' stem. Hij verteld een grappig verhaal over een ex vriendin die helemaal hysterisch werd toen hij het uit maakte.
'Kan je, je nog dingen herinneren van de brand?' Vraagt Chris opeens.
Ik voel tranen in mijn ogen prikken... ik ga terug in de tijd.

Ik hoorde de schreeuwen uit de kamer van mijn ouders. Ik rende naar hun kamer toe. Ik zag mijn moeder, ze zat gevangen in een zee van vuur. Mijn vader lag levenloos op het bed. Waarschijnlijk bewusteloos door de rook. Jara dook naast me op. Haar onderlip trilde. Ik duwde haar op de grond. We moesten laag blijven om zuurstof binnen te krijgen.
'Ga, Jara! Kyla! Ga Zena zoeken, hou de groep bij elkaar.' De stem van mijn moeder klonk als gekras over een schoolbord. Ik keek haar aan. Haar gezicht was vertrokken van angst.
'Ga!'
Terwijl ik een licht gevoel in mijn hoofd kreeg kroop ik met Jara over de grond. We kregen het voor elkaar om van de trap te komen. Ik voelde de rook prikken. Jara hoestte alsof haar ingewanden eruit zouden komen.
Ik ging rechtop staan en voelde aan de deurklink. Op slot. We moesten naar de achterdeur! We kropen de woonkamer in. Hier was er nog meer vuur.
We zagen Zena bewegingloos liggen. Ik schrok en staarde naar mijn drieling zus.
Ik hoorde Jara schel gillen. Ik verplaatste mijn blik weer naar haar.
'Laat me niet alleen Kyla.' Jara keek me bang aan. Er liepen tranen over haar smerige wangen. Haar haar was verschroeid door het vuur. 'Help me!'
Ik snapte niet wat ik kon doen. Ik omhelsde mijn zus stevig. Zena schoof naar ons toe. Ze had er moeite mee. Ze hoestte en haar ogen traanden.
Jara trok Zena in onze knuffel. Ik voelde de warmte van onze zussen liefde. Ik voelde het schroeiende heet van het vuur maar de geweldige band van ons als drieling woog heftiger.
En toen viel Zena flauw. Jara en ik pakte haar vast. We smeekten dat ze wakker moest worden. Zena stierf. Jara en ik huilden. En toen klonk de sirene.
'Het is oké Jara!' Zei ik meer omdat ik iets positiefs wilde horen in plaats van de pijn die ik vanbinnen voelde. 'De brandweer komt eraan.'
'Ze zijn te laat.' Jara's stem trilde. 'Ze is al dood. Zena is dood!'
Toen kwam de brandweer. Ze hielpen me naar buiten. Ik was kapot. Ik kon amper ademhalen door de rook die in mijn keel bleef prikken. En toen kwam het nieuws dat Jara op de weg terug ingestort was. Het was als een klap in mijn gezicht en ik viel flauw.

'He, rustig.' Chris aait over mijn arm. 'Wat is er?'
Ik had twee zusjes. We waren een drieling. Ik heb Zena dood zien gaan. Ik heb Jara alleen gelaten. En mijn ouders ben ik ook verloren.
Ik zie aan Chris' gezicht dat hij schrikt. 'Had je twee zussen?'
Ik knik. Ik veeg de tranen weg.
'Heb je nog familie over?'
Ik denk aan mijn oma. Ik knik ja.
'Dus als je dood gaat is er iemand die je zal begraven?'
Zijn vraag is zo misplaatst dat ik schrik. Ik kijk hem met grote ogen aan.
'Nou?'
Ik knik langzaam.
'Oké. Dat moest ik effe weten.' Chris zet een stap naar voren. 'Dan kan ik dit gemakkelijk doen.'
Ik zie hoe hij een spuitje tevoorschijn haalt. Hij haalt diep adem en steekt de spuit in mijn arm. Langzaam duwt hij en voel ik de branderige inhoud mijn aderen in stromen.
Ik begrijp niet wat hij aan het doen is, maar het is niet goed.
'Ik heb nooit iets om je gegeven Kyla. Je betekent niks voor me.' Zegt Chris en hij trekt de spuit weer uit mijn arm. 'Je bent veel te low class for me.'
Als Chris dat zegt voel ik een enorme leegt in mijn buik. Het lijkt allemaal minder uit te maken nu ik weet dat Chris' liefde nep was. Ik voel mijn bloed koken, niet van woede maar ik heb het gewoon zo warm dat mijn bloed lijkt te borrelen. Ik begin te trillen over mijn hele lichaam alsof ik een spastische aanval heb en zweet alsof ik al last heb van opvliegers.
Gil! Roep om hulp Kyla!
Ik mag mijn stem niet gebruiken!
Als je nu niks doet kan je, je stem helemaal nooit meer gebruiken!
Er komt een stekende pijn in mijn borst bij. Ik schreeuw m'n longen uit mijn lijf van de drukkende pijn.
Chris staat er stilletjes bij. Hij heeft zijn ogen gesloten. Huilt hij?
Ik ben zelf hysterisch hard te huilen. Ik ga dood! Ik ga m'n oma achter laten!
Ik blijf schreeuwen, maar er komt geen een zuster checken of alles oké is.
En dan valt alles stil.

Ik zie hoe ze inzakt als een pudding. Hoe de machine langzaam door heeft dat haar hart niet meer klopt. Hoe de lange piep de kamer vult.
In mijn ooghoek zie ik de deur open gaan. Ik krijg bijna een hart verzakking van schrik. Het is de oma van Kyla! Ik zie hoe het oude vrouwtje vriendelijk naar me knikt en langzaam op Kyla's bed af loopt. Ik zie haar rug verstarren als ze de piep opmerkt. Ik zie haar handen verkrampen en haar ogen groot worden. Ik stel me voor dat haar traanbuizen op springen staan, ik zie hoe ze haar mond open doet om te gillen. En dan zakt ze in elkaar.
Hijgend blijf ik staan kijken. Dan kom ik op een geniaal idee. Ik loop naar de oude vrouw toe en prop het lege spuitje in haar jaszak. Dan ren ik naar de gang.
'Help! Dokter! Een aanslag! Ze heeft haar vermoord!'
Vanaf alle kanten komen mensen aangerend. Ze duwen me weg en zien Kyla liggen. Een vrouw begint Kyla's oma te reanimeren. Een man controleert Kyla's hartslag en een andere verpleegkundige onderzoekt het etiket van spuitje. Waarna ze verdrietig haar hoofd schud.
'We kunnen het meisje niet meer redden Jaap.'
Ik doe mijn best om mijn opgeluchte glimlach te verbergen en ik vertrek mijn gezicht in een verbijsterde uitdrukking. 'Wat? Is ze dood?!'
'Het spijt me jongen.'
'Het is haar schuld!' Roep ik. Ik hoop dat het overtuigend klinkt. 'Ze zag me niet en heeft dat spul in Kyla's arm gespoten. Ik riep: nee! Ze schrok zo erg dat ze instortte.'
De vrouw knikt ernstig en schrijft het op.
'Neem de reanimatie van me over!' Kreunt een verpleger.
Ik draai me om en ren het ziekenhuis uit. Ik hoop zo dat ze me geloven.

Het vorige hoofdstuk was wat langer dan normaal, dus deze is wat korter. Ik hoop dat jullie het niet erg vinden.
Doei!