Leave it (Nederlands/Dutch)

Pien

Luc kijkt me geschrokken aan.
'Pien?' Vraagt hij dan verward.
'Wie anders? De kerstman?' Ik draai met m'n ogen. 'Wat is er met jou aan de hand? Je kijkt alsof je een spook gezien hebt!'
'Een meisje,' zegt Luc schor. 'Ze viel voor m'n ogen van een gebouw.'
'Oh.' Ik hoor hoe misplaatst mijn reactie is. 'Kende je haar?'
'Nee.' Zegt Luc.
'Than whats the problem?' Ik leun tegen mijn fiets aan.
'Het was gewoon een beetje heftig oké!' Roept Luc gefrustreerd.
'Wow calm down Luc! Ik zeg al niks meer.' Het stoplicht waar we op wachten springt op groen. Ik fiets weg.
'Sorry Pien.' Zegt Luc. Hij komt naast me fietsten. 'Je hebt hockeykleren aan. Heb je een wedstrijd gespeeld?'
Ik knik. 'Yep.'
'Gewonnen?'
'Nee.' Ik steek m'n hand uit en sla mijn straat in. Luc blijft naast me fietsen.
'Hoeveel is het geworden?'
'4-3 voor Rotterdam. Die stomme Lee Wen Yun kan echt niet keepen.' Ik voel me weer geïrriteerd als ik eraan denk. Iedereen noemt Lee Wen Yun YunYun, zoals in dat boek: superhelden.nl maar YunYun is geen held. Ze is een enorme loser en ze kan slecht hockeyen. De enige reden dat ze in ons pre-selectieteam speelt is dat de club haar vader als coach wilde hebben.
'Heb je gescoord?'
'Ik ben linksachter Luc.' Zeg ik zuchtend. 'Nee natuurlijk niet.'
We remmen af. Ik parkeer mijn fiets en Luc zet de zijne er tot mijn verbazing naast. 'Wie heeft gezegd dat je mag blijven? M'n vader flipt als hij je ziet.'
Luc haalt z'n schouders op. 'Ik ga wel achterom.'
Ik weet dat Luc net zo koppig kan zijn als ik. Ik haal m'n schouders op. 'Je doet maar.'
Luc grijnst en loopt de tuin in. Ik klik mijn stick uit de speciale houder op mijn fiets en graai m'n sleutels uit m'n tas.

'Hoi lieverd.' Zegt mijn moeder als ik de keuken in loop. 'Hoe ging het?'
'Met die stomme YunYun als keep winnen we nooit.' Klaag ik. 'Hoe moet ik in de echte selectie komen als we blijven verliezen door een zwakke schakel in ons team?'
'Het komt wel goed Pien. De coaches schrijven aan het eind van het jaar van iedereen een losse aanbeveling. Wie weet kom je er wel in.'
Ik snuif. 'Die vader van Lee Wen Yun zal haar wel aanbevelen. Je weet hoe ontzettend oneerlijk ze op de hockeyclub zijn. Het is allemaal vriendjespolitiek!' Tier ik.
'Ademhalen!' Waarschuwt mijn moeder.
Ik werp haar een boze blik toe. Dan loop ik zonder iets te zeggen naar m'n kamer. Als ik de deur open doe schrik ik me rot. 'Luc! Ik was je alweer vergeten.'
Luc kijkt me chagrijnig aan. 'En bedankt.'
'Sorry.' Zeg ik, maar ik meen er niks van. 'Ik heb gewoon een slecht humeur vandaag.'
'Oké. Geeft niet.' Luc pakt mijn hand. 'Gaan je ouders toevallig nog weg vandaag?'
Ik schud nee.
'Hm. Balen. Heb je misschien wat sterke slaappillen?'
Ik lach hoog. 'Wil je ze verdoven?'
'Ik vind het niet eens zo'n slecht idee.' Grijnst Luc.
Ik moet weer lachen. 'Hoeveel pillen wil je hebben? Stan heeft de laatste tijd last van slaapproblemen.'
'Zeker 10 pillen.' Zegt Luc.
'Mijn god, wil je ze een overdosis geven of zo?'
Luc lacht: 'In zo'n vaart zal het niet lopen.'
Ik haal m'n schouders op en loop de badkamer in. Ik vind de pillen in het medicijnkastje. Ik schud zo'n 20 pillen uit het doosje en neem ze mee naar mijn kamer.
'Hoe zullen we ze geven?' Vraagt Luc.
Ik haal m'n schouders op. 'Ik kan m'n ouders koffie geven met twee pillen erin?'
Luc knikt. 'Prima, ik zorg voor je broertje. Volgens mij mag hij me wel.'
Ik knik en loop naar beneden. Daar zet ik koffie. Ik maak twee mokken en geef er een aan m'n moeder. 'Heb je zin in koffie?'
'Lekker.' Zegt mijn moeder verrast. 'Dankjewel.'
Ik pak de andere mok en neem die mee naar boven. Ik loop naar m'n vaders werkkamer. Voorzichtig klop ik aan. 'Hoi pap.'
'Hi Pien.' Mijn vader draait zich naar me toe. 'Wat is er?'
'Ik heb koffie voor je gemaakt. Wil je wat?'
Papa glimlacht. 'Wat lief, dankjewel.'
Voorzichtig sluit ik de deur. Expres niet helemaal zodat ik kan checken of hij slaapt. Ik loop zachtjes weer naar beneden. Ik ontdek mijn moeder slapend op de bank. De koffiemok is uit haar handen gegleden. Snel ruim ik de rommel op en loop ik weer naar boven. Ik zie dat Luc mijn broertjes kamer uit loopt.
'Gelukt, die wordt de komende uren niet meer wakker.'
Ik druk mijn vinger op mijn lippen wijs naar de werkkamer. Stilletjes sluipen Luc en ik naar de deur. We gluren door de kier heen. Ik zie dat m'n vader de overige koffie over z'n laptop heen heeft gemorst. Als hij er ooit achter komt dat ik dit heb gedaan zwaait er wat, maar m'n vader is wel van z'n stoel geschoven en hij ligt op de vloer te snurken.

'Gelukt!' Zeg ik blij. Ik geef Luc een high-five.
Als we weer op m'n kamer zitten kijk ik naar de overige 14 pillen. 'Wat gaan we daarmee doen? Zal ik ze terugleggen?'
'Nee.' Zegt Luc en hij pakt de pilletjes op. Hij pakt een glas van m'n bureau en loopt naar de badkamer. Daar vult hij het glas met water. Als hij terug is verkruimeld hij alle 14 slaappillen.
'Wat ben je aan het doen?'
Luc zet het glas terug en pakt me opeens stevig vast. Zijn hand op mijn mond belet me te schreeuwen.
'Hou je mond! Als je schreeuwt gaat dit heel verkeerd met je ouders en broer aflopen.' Dreigt hij. 'Heb je dat begrepen?'
'Hmm.' Murmel ik. 'Mmm!'
'Stil.' Luc pakt het glas en zet het aan m'n lippen. 'Drinken, of ik mishandel je.'
Ik schrik van z'n dreigement.
'Kom op Pien. Laatste kans.' Zijn hand verplaatst naar mijn arm en hij knijpt hard.
Ik begin te drinken. Het drankje smaakt bitter en ik probeer het niet door te slikken.
'Slikken!' Commandeert Luc.
Ik slik de vloeistof door.
'Brave meid.' Hij duwt me zachtjes dwingend op mijn bed. 'Nu ogen dicht. Dan sterf je in vrede.'
Ik schrik. Sterven? What the actually fuck?
Mijn beeld word wazig. Ik ben duizelig. Mijn spieren ontspannen en ik laat een zucht van verlichting horen. Het is zo voorbij. Ik hoef niet langer te vechten.
Pien! Wat ben je aan het doen meid!? Schreeuw ik naar mezelf. Vechten! Vechten! Je moet vechten!! Maar het lukt niet.
Ik gil. Maar mijn stem is verzwakt, en ik weet dat niemand me kan horen.

Ik voel hoe ze langzaam wegzakt. Dag Pien.

Okay....
We zijn er bijna. Blijf lezen. Na de R komt er een plottwist!!