Leave it (Nederlands/Dutch)

Veere

Ongelofelijk dat Umira me serieus geloofde toen ik zei dat ik op 15 jarige leeftijd al seks had gehad. Natuurlijk niet, ik ben wel wat verstandiger dan dat. Ik loop naar m'n spiegel en kam m'n pony. Het is m'n trots. Als iemand mijn pony zou afknippen zou ik die gene echt killen. Niemand komt aan mijn mooie pony. Ik trek mijn staart recht en doe nieuwe mascara op. Ik ben weer perfect mooi.
'Veere, niet gillen of Umira gaat eraan.'
Ik schrik me een ongeluk. Een duister figuur staat plots naast me. Ik zie het raam aan mijn kant van de kamer open staan. Daar komt hij vandaan.
'Luister Veere. Als je wil blijven leven, dan geef je me een naam met de V. Dan vermoord ik die inplaats van jou.'
'W-wat? Waarom?'
'Ik heb een V nodig en ik heb jullie gezin Umira al afgenomen. Het is zielig voor je ouders om jou ook nog te doden.'
De tranen springen in mijn ogen. Is Umira dood? Dat kan niet!
'Een naam Veere of ik steek je neer.'
'Valerie.'
'Wie is Valerie en hoe oud is ze?'
'H-het buurmeisje. Ze is 18.'
'Aan welke kant?'
'Rechts.'
'Oké. Brave meid. Trouwens, Umira kan slecht zoenen.' Met die woorden draait hij zich om en verdwijnt hij op dezelfde manier als hij gekomen was.
Gestrest pak ik mijn telefoon. Neem op Valerie. Neem op!
'Met Valerie?'
'Valerie iemand wil je vermoorden!'
'Leuke Veer.'
'Ik meen het.'
'Ja ik ook.'
'Een jongen komt jouw kant op. Hij wil je pijn doen Valerie.'
'Jaja. Ik....' bonk.
Ik schrik. 'Valerie?'
'Hoi Veere. Valerie is een beetje moe. Ze belt je later terug. Of niet.'
'Jij monster!'
'Jij wees Valerie aan.'
Ik voel me schuldig.
'Hang nu op en doe alsof dit niet is gebeurd. Rouw om je zusje. Vergeet Valerie.' Zegt de jongen. 'Ik zal het pijnloos maken voor Valerie. Beloofd.'
'Ik...' een snik welt op in mijn keel. 'Heb je Umira echt pijn gedaan?'
'Ja.' Zegt de jongen alleen. 'Hou nou op. Ga aan je huiswerk of zo. Wees blij dat ik je gespaard heb.'
Snikkend hang ik op.
'Alarmcentrale?'
'Hij gaat Valerie pijn doen.' Snik ik. 'Een jongen is bij mijn buurmeisje naar binnen geklommen en heeft haar bewusteloos geslagen.'
'Wat is je adres?'
Ik noem mijn eigen adres. 'Maar het is de ene ernaast.'
'Oké. We gaan je vriendin redden.' Zegt de man. 'Bedankt voor je belletje.'
'Wacht! Die jongen is eerst bij mij binnen geweest en hij had het over mijn zusje Umira. Dat hij haar vermoord had.'
'En je zusje is niet thuis?'
'Nee.'
'Ik zal kijken of er toevallig meldingen zijn van dode meisjes maar als die er niet zijn is dat bijna honderd procent zeker goed.'
Ik bel meteen door naar Umira.
'Dit is de voicemail van Umira. Ik ben er even niet. Probeer het later nog eens.'
Snikkend sla ik met m'n handen tegen de muur.
'Zeg me dat je in orde bent Umira! Ik kan niet zonder je. Ook al hebben we soms ruzie! Je bent de beste zus die ik me kan wensen! Please zeg me dat die jongen heeft gelogen.'

Niet lang daarna rijden er politieauto's de straat in. Ze rennen naar Valerie's huis, ik zie de jongen wegrennen. En ik zie een ambulance arriveren. Als alles maar goed gaat met Valerie...

Niet lang nadat Valerie naar het ziekenhuis werd afgevoerd kwam de politie vertellen dat Umira in elkaar geslagen was gevonden en zo vaak op haar hoofd was getrapt dat het haar fataal was geworden. Ik kan nu alleen maar huilen. Ik ben m'n zus kwijt en Valerie ligt zwaar gewond in het ziekenhuis. Godzijdank gaat ze het overleven.
'Veere, je hebt de politie gebeld. Het is jouw schuld dat de moord op Valerie is mislukt.' Hoor ik een dreigende stem sissen. Ik schrik niet eens. Ik had het verwacht. En als doodgaan de manier is om deze pijn van gemis niet meer te voelen heb ik dat er voor over.
'Het spijt me Veere. Het spijt me dat ik je nu alsnog moet doden.' Hij buigt zich voorover. Ik zie een spuit in zijn handen.
'Doe het m'n ouders niet aan.' Fluister ik schor.
'Rustig maar het is pijnloos.' Zegt de jongen en hij prikt de spuit in mijn arm. Ik snauw een zachte au en voel m'n lichaam dan razendsnel warm worden. Het is eigenlijk wel een prettig gevoel. Als ik er niet dood aan zou gaan zou ik het fijn vinden.
'Je doet het heel goed.' Zegt de jongen en hij aait over mijn hoofd zoals mijn moeder dat deed toen ik zes was en in het ziekenhuis lag met een dubbele longontsteking.
Ik voel mijn lippen en de klieren in mijn nek opzwellen. Ik onderdruk de neiging om op te staan en water te gaan halen. Het is toch al bijna voorbij.
Ik leun achterover. Ik had verwacht dat ik ontzettend hysterisch zou worden als ik dood zou gaan, maar ik ben juist rustig en relaxed. Het is goed zo. Ik kan toch niet zonder Umira een gelukkig leven leiden. Maar het spijt me zo voor m'n ouders.
'Ik zal je familie nu met rust laten. Beloofd.'
Dan verdwijnt hij in de nacht. Ik ben zo moe dat ik amper kan bewegen. Alles tintelt en mijn spieren worden zo zwaar dat het voelt alsof ik verlamd ben.
Ik weet dat ik de plaats van Valerie nu inneem, en ergens maakt dat het minder erg.
Met mijn allerlaatste krachten pak ik een knuffel die ik op een borst leg. Het is de knuffel die ik van m'n opa kreeg vlak voor hij in het ziekenhuis werd opgenomen voor zijn longkanker. Het laatste cadeautje wat ik ooit van hem heb gehad. Twee maanden later was hij dood. Het is al jaren geleden maar ik heb de knuffel nog steeds en ik zal hem nooit wegdoen. Ik mis m'n opa nog iedere dag.
'Voor jou Valerie.' Fluister ik met dikke tong. En dan doe ik mijn ogen dicht. Om ze nooit meer te openen.

Wow ik ben serieus zelf geschokt hoe dit hoofdstuk is verlopen. Ik had iets heel anders in mijn hoofd maar ik begon te schrijven en dit kwam eruit. Ik hoop dat jullie het net zo'n bijzonder hoofdstuk vinden als ik.