Leave it (Nederlands/Dutch)

Quincy

'I love you so much!' Ik omhels mijn nicht. Dylan staat er lief naast.
'I love you to!' Zegt Iris en ze geeft me een kus op mijn wang. 'Zo lief van je ouders dat ik mocht blijven logeren, ik ben echt heel dankbaar.'
'Graag gedaan, ik zal het doorgeven.' Beloof ik. 'Kom op Dylan. Niet zo tuttig en geef mijn nicht een afscheidsknuffel!'
Iris lacht en knuffelt Dylan bijna plat. 'Dag Dylan. Goed op Quincy passen he!'
Dylan lacht. 'Natuurlijk. Zonder Quin kan ik niet leven.'
Ik glimlach trots en sla een arm om Dylan heen.
'Ik moet effe naar de WC. Ben zo terug.' Dylan loopt weg.
Iris loopt naar me toe. 'Ongelofelijk dat je Dylan pas net twee weken kent. Hij is zo knap! En jullie passen perfect bij elkaar.'
Ik glimlach dolblij. 'Ik weet het. Ik ben zo blij dat ik Dylan heb leren kennen. Ik ben echt  tot over mijn oren verliefd.'
'Ik zie het aan je.'
'Je moet nu echt gaan Iris. Je trein vertrekt in een halfuur en het is zeker 20 minuten fietsten naar het station.' Zegt Dylan. Hij staat opeens achter me. Hij pakt me bij m'n middel en geeft me kusjes in mijn nek.
Iris giechelt ongemakkelijk. 'Nou, dan zie ik jullie nog wel he? We appen Quin.'
Ik knik. 'Ja. De groeten aan tante Wendy.'
'Zal ik doen.' Dan stapt Iris op haar fiets en rijd ze slingerend weg.

'Ze leek wel dronken.' Grinnik ik als ik samen met Dylan naar binnen loop.
Dylan lacht.
'Ik ga even naar de toilet.' Ik loop de kamer uit. Ik zie Dylan naar m'n telefoon grijpen,maar ik maak me er niet druk over. Dylan post wel vaker dingen op mijn Instagram account en hij appt wel eens vaker met mijn vriendinnen.
Als ik klaar ben was ik m'n handen en kom ik weer binnen. Dylan is nergens te bekennen. 'Dylan?' Roep ik. 'Dylan!'
'Ik kom!' Klinkt het vanuit de keuken.
Gerustgesteld laat ik me op de bank vallen. Ik zet de televisie aan, maar zoals gewoonlijk is er niks op, zo midden op de dag.
'Wil je warme chocomelk?' vraagt Dylan.
'Lekker.' Reageer ik. Ik besluit om op Wattpad verder te schrijven aan m'n thriller. Net als ik er lekker in zit komt Dylan naast me zitten. Hij geeft me een dekentje. 'Wat doe je?' Hij kijkt over mijn schouder mee naar m'n scherm.
Hoewel ik Dylan heel erg vertrouw voel ik me er nooit gemakkelijk bij als mensen die mij kennen mijn verhalen lezen. Ik heb de neiging om dit hoofdstuk weg te klikken.
'Leuk verhaal. Lekker spannend.' Complimenteert Dylan. Ik voel me opgelaten.

'Wil je met of zonder slagroom?' Vraagt Dylan.
'Met!'
Geen seconde later zet Dylan een stomende chocolademelk met slagroom op het salontafeltje. Likkebaardend kijk ik naar het drankje.
'Hoef jij eigenlijk nooit naar huis of zo?' Vraag ik na een tijdje aan Dylan. 'Je logeert hier nu al een paar dagen. Ik ben nog nooit bij jou geweest.'
'Je mist er niks aan.' Zegt Dylan somber. 'Loa jaagde al mijn ex-vriendinnetjes weg. Die fout wil ik niet opnieuw begaan, jij bent zo belangrijk voor me.'
Ik voel me gevleid. 'Wie is Loa?' Wil ik toch weten.
'Pleegzus.' Mompelt Dylan. 'Het is een heel lang verhaal.'
Ik besluit dat ik Dylan niet meer verdrietig wil zien en ik begin over iets anders...

'Eet je mee? Anders ben ik helemaal alleen vanavond.' Pruil ik.
'Tuurlijk. Even m'n pleegouders bellen.'
Pleeg. Ik heb me nooit verdiept in Dylans gezinsleven. Kennelijk geeft hij het best wel zwaar. Ik voel me schuldig dat ik daar niet van op de hoogte was.
'Het mag.' Zegt Dylan als hij terug komt van de gang. 'Is vandaag trouwens niet de verjaardag van die twee vriendinnen van je? Marit en Marijn?'
Ik schrik me rot. 'O Jezus je hebt gelijk!' Paniekerig pak ik mijn telefoon en tik ik Marits nummer in.
'Met Marit de Geesten.'
'Hey Marit, met Quincy...'
'Ik ben er even niet, laat een bericht achter, na de piep.' Piiiiiiieeeeep.
'Oh. Nou hoi Marit. Het spijt me zo erg dat ik je verjaardag ben vergeten.' Zeg ik zacht. 'Iris mijn nicht ging weer naar huis dus ik heb het daar erg druk mee gehad. Ik hoop dat je me vergeeft. Bye!'
Snel tik ik Marijns nummer in. Maar ook daar wordt ik overgeschakeld naar de voicemail. 'Hoi Marijn, ik ben niet op je feestje geweest vanmiddag. Het spijt me zo erg. Mijn nicht ging zeg maar naar huis en daar moest ik bij zijn, het is geen goed excuus maar toch hoop ik dat je me vergeeft. X Quincy.'

'Het komt goed Quin. Ze zijn echt niet boos op je.' Stelt Dylan me gerust.
'Ik zou anders woedend zijn geweest.' Kreun ik. 'Ik ben zo'n slechte vriendin.'
Dylan drukt me tegen zich aan. 'Dat ben je niet.'
Ik voel me stiekem al beter, maar ik lig wel relaxed in Dylans armen, daarom doe ik net alsof ik me nog steeds verschrikkelijk ellendig voel.
'Ze hebben wel andere dingen om zich zorgen over te maken Quincy. Bijvoorbeeld hoe erg ze jou zullen missen.' Ik schrik als ik Dylans scherpe zakmes zie. Hij duwt het mes tegen mijn zij. Ik verstar. Mijn gedachtes worden donker. Ik begin als een gek om me heen te slaan.
'Relax.' Dylan duwt me op m'n plek. 'Blijf staan, dan gebeurd je niks.'
Dylan loopt naar de deur. Daar tikt hij met een zwart voorwerp een ruitje in. Hij kruipt door de opening naar buiten en weer naar binnen. Trillend kijk ik wat hij doet.
Voorzichtig kijk ik naar m'n telefoon waar ik de 11 van het alarmnummer al heb ingevuld.
'Staan blijven!' Schreeuwt Dylan. 'Laat je telefoon vallen.'
Geschrokken laat ik m'n mobieltje los. Het dure ding klettert op de grond.
'Goed zo.' Zegt Dylan rustig. Hij heft zijn armen omhoog en ik zie nu wat hij in z'n hand heeft. Het is een pistool. Een pistool gericht op mij. Ik kijk letterlijk in de loop.
'Nee Dylan.' Smeek ik. 'Wat is er aan de hand? Wat doe je?'
Dylan trekt de trekker over als antwoord.

Als een levenloze pop valt Quincy voorover. Ik schiet nog 3 keer op het lichaam, om er zeker van te zijn dat ze het niet overleeft. Ik haal diep adem. Ik loop maar de deur. Ik vlucht de nacht in.
Morgen heb ik de hele dag vrij en hoef ik alleen s'avonds in actie te komen. Maar dan wordt het wel moeilijk. Morgen is het namelijk tijd om afscheid te nemen van Riley. De gene die ik tot nu toe het allermeeste mag. Hoewel Quincy er ook mocht zijn. Ook een lief meisje.
Ik ren door de donkere straten en hoop dat niemand me door heeft.

Ja, dit hoofdstuk is dezelfde dag gepubliceerd als het hoofdstuk Pien. Dat komt omdat ik vanochtend al m'n huiswerk al af heb gemaakt. Ik had de hele middag en ik heb in een uur of twee twee hoofdstukken gemaakt. Serieus, dat is best snel. Het is best moeilijk om te schrijven.
Belangrijk!!!!!
Het volgende hoofdstuk zal voor een deel hetzelfde zijn als het eerste Riley hoofdstuk maar niet helemaal, het komende Riley hoofdstuk ga ik nog iets verder vertellen over de gebeurtenissen, dus sla het volgende hoofdstuk niet over!!!