Leave it (Nederlands/Dutch)

Steffi

Immanuel lacht en pakt mijn handje vast. 'How are you doing darling?'
Ik doe mijn best op vrolijk te kijken maar het lukt niet.
'Steffi?'

Riley_xRxR: hey Stef! Ben je alleen? Dmt Riley via Instagram

Ik ben verbaasd. Het is een tijdje geleden dat ik Riley ontmoette en ik heb al dagen niks meer van haar gehoord.

Steffi_deWaard: nee m'n vriendje is er😍
Riley_xRxR: zeg dat je naar de WC moet, this is important
Steffi_deWaard: wat is er?
Riley_xRxR: lig in het ziekenhuis. Ga naar de toilet en Dm met me
Steffi_deWaard: oké, wacht even

Ik berg m'n telefoon op. Waarom is Riley in het ziekenhuis en waarom dmt ze dat aan mij?
'Steffi?' Vraagt Immanuel. 'Gaat alles wel goed?'
'Prima.' Zeg ik snel. 'Ik moet even naar de WC.'
'Ja is goed.' Immanuel draait zich om en speelt op zijn telefoon. 
Ik loop naar de toilet.

Riley_xRxR: stuur een foto van je vriendje!
Steffi_deWaard: waarom? Gaat alles wel goed met je Riley?
Riley_xRxR: stuur een foto Steffi, please
Riley_xRxR: het is een zaak van leven op dood. Jouw dood.

Ik weet niet wat ik moet zeggen. Langzaam verzend ik een foto van Immanuel.

Riley_xRxR: Omfg Steffi! Dat is mijn ex-vriendje! Het vriendje waarover ik je vertelde. Het vriendje die mij probeerde te vermoorden.
Steffi_deWaard: wat?
Steffi_deWaard: riley doe normaal
Riley_xRxR: ik maak geen grapje. Binnen een paar uur gaat er een opsporingsbevel voor hem uit. Hij heeft 17 meisjes vermoord

Mijn handen trillen. Ik haal raspend adem.

Riley_xRxR: geloof me Stef. Ik wil je helpen
Steffi_deWaard: oké, wat moet ik doen?
Riley_xRxR: waar woon je? Ik bel de politie. Blijf je normaal gedragen!
Steffi_deWaard: De beukenlaan 21
Riley_xRxR: hulp is onderweg.

Niet wetend wat ik nog meer moet sturen haal ik de deur weer van het slot en trek ik de wc door om de schijn op te houden.
'Steffi!'
Ik loop de kamer in. 'Ja?'
'Ik moet m'n medicijnen innemen.' Zegt Immanuel. 'Heb je cola?'
'Tuurlijk.' Ik pers er een glimlach uit. 'Ik pak het wel even.' Ik loop stijfjes naar de keuken. Ik pak een glas, spoel die om met water en doe er cola light in. Met het volle glas in mijn hand loop ik terug naar de woonkamer en geef ik Immanuel het glas.
'Hoef je zelf niet?' Vraagt Immanuel na zijn pillen met een slok water heeft weggespoeld. 'Het is erg belangrijk om genoeg te blijven drinken.'
Ik voel hoe droog mijn mond is, maar ik vertik het om iets te drinken met Immanuel in de buurt. Wie weet wat hij allemaal voor drugs in mijn drankje stopt.
'Ik heb geen dorst.' Lieg ik.
Op dat moment hoor ik de sirenes. Zodra ik het welbekende geluid hoor slaak ik een zachte zucht van opluchting. Immanuel lijkt zich echter niet druk te maken, volgens mij merkt hij het geluid niet eens op. Dat veranderd als de sirenes steeds dichterbij komen. Immanuel begint zenuwachtig om zich heen te kijken en hij schuift heen en weer op de bank alsof er een potje jeukpoeder overheen is gevallen.
'Gaat het?' Vraag ik met gespeelde verbaasdheid. 'Wat ben je aan het doen?'
Immanuel knippert met zijn ogen terwijl de sirenes steeds verder naderen. Opeens rijden er politiewagens mijn straat in. Zodra Immanuel ze ziet duwt hij mij op de grond. 'Heb jij de politie gebeld bitch?' Snauwt hij.
Ik schud angstig mijn hoofd. 'Ik weet niet waarover je het hebt.' Piep ik.
Er wordt hard op de deur geklopt. 'Politie! Maak de deur open!'
Immanuel sleurt me mee naar de voordeur waar hij mij voor zich duwt en een mes op mijn keel zet. Hij kijkt naar de politiemannen. 'Nog een stap en het meisje gaat eraan!' Schreeuwt hij. Ik word overvallen door angst.

De politie mannen blijven stram staan. 'Hij gijzelt iemand.'
Smekend en doodsbang kijk ik door het glas van de deur naar de mannen.
Een jong meisje, zeker niet ouder dan 20, komt voor de deur staan. 'Ik ben Delia Wenen!' Roept ze naar de dichte deur. 'Laat het meisje gaan, in ruil voor strafvermindering.'
Immanuel lacht hard. 'Dacht het niet juffie. Ik luister niet naar de recherche in opleiding.'
Een oudere vrouw komt naast Delia staan. 'Ik ben Laure Wenen, de rechercheur die onderzoek doet naar de poging op moord op Riley.'
Ik voel hoe Immanuel verstard. 'Poging?'
'Poging.' Zegt de vrouw. 'Ene Loa Adams heeft haar uit het water bevrijdt.'
Immanuel maakt een geamuseerd geluidje. 'Dan was Renske letter R. Het is mij om het even.'
'Wie is Renske?' Vraag ik bang.
'Een meisje die me vroeger pestte. Ik heb haar toen ik nog zeer jong was teruggepakt.'
'Hoe dan?'
'De dierentuin was door mijn medewerking haar laatste schoolreis.'
'Bedoel je Renske Vleugel?' Stamelt Delia geschokt. 'Het meisje van 10 die 7 jaar geleden plots verdween tijdens een schoolreisje?'
'En die terug werd gevonden in de leeuwenkooi ja.' Zegt Immanuel alsof het normaal is dat ik hier gegijzeld word en dat we over de doodsoorzaak van een klein meisje praten. 'Een noodlottig ongeval voor de buitenwereld. Een wraakactie voor mij.'
Delia's ogen zijn groot en haar gezicht staat verbijsterd.
Laure Wenen kijkt Immanuel vol afschuw en haat aan.
Ikzelf ben gewoon doodsbang.
'Genoeg gekletst. Als jullie gaan, laat ik Steffi gaan.'
'Dat je dat niet zal doen weet jij net zo goed als ik.' Zegt Laure Wenen. 'Lever Steffi aan ons uit.'
Maar Immanuel vertikt het....

'Bram!' Zegt een meisjesstem.
'Loa.' Zegt Immanuel ijzig.
'Je moet Steffi laten gaan Bram. Please.'
'Nee!' Barst Immanuel uit. 'Mijn levenswerk is nog niet af.'
'Je hebt niks aan dit levenswerk.' Zegt Loa en ze loopt behoedzaam naar de deur.
Immanuel, nee Bram corrigeer ik mezelf, loopt langzaam naar achteren. Hij trekt mij mee. Ik spartel tegen, maar mee dan een zwak gepruttel is het niet.
'Ik ga mijn leven lang de cel in.' Zegt hij hard. 'Maar wat maakt het uit? Ik ben binnen een jaar dood.'
'Wil je je laatste uren in de gevangenis doormaken?' Vraagt Loa.
Bram haalt z'n schouders op. 'Waarom niet?'
Loa duwt de deur klink naar beneden.
'Verroer je niet of je bent medeplichtig aan moord Loa.' Bram drukt het mes harder op mijn keel. 'Stap rustig naar achteren, en stuur die agenten weg.'
Loa blijft staan. 'Ik kan niks voor je doen Bram.'
'Ga dan weg.'
Loa blijft even dubben en stapt dan toch naar voren.
Bram snijdt in mijn keel. Ik begin gesmoord te gillen. Dan val ik op de grond.
'Steffi!' Roept Loa en ze slaat haar handen voor haar mond. Ze rent naar me toe, Bram rent weg. Ik ben weg.

Haastig ren ik naar de achterdeur. Loa komt niet achter me aan, ze blijft bij Steffi. Godzijdank. Ik haast me de tuin in en trap het dichte tuinhek open. Ik sta mezelf toe om achterom te kijken. De politieagentjes hebben nog niks van mijn spectaculaire ontsnapping gemerkt. Ik dwing mezelf om weer verder te rennen. Amsterdam is groot, maar als straks alle mensen naar me op zoek zijn kan ik beter buiten de stad zijn. Ik zet mijn plan voort in andere delen van het land.
'Politie! Staan blijven of ik schiet!'
Ik hoor dat het de jonge Delia is. Ze staat wijdbeens in het steegje en heeft een wapen op me gericht. Delia hijgt en haar strakke paardenstaart zakt uit, een paar plukjes hangen voor haar rode gezicht.
'Je hebt het lef niet.' Snauw ik. En ik ren de hoek om, de afgevuurde kogel ontwijkend. Ik vlucht de drukkere straten van Amsterdam in, terug in de anonimiteit.