Leave it (Nederlands/Dutch)

Xandra

Hoi mensen. Ik heb een kleine mededeling. Bram zit nu in Duitsland en alle gesprekken zijn vertaald, ik kan namelijk geen Duits😜
'Oké, vreemdeling. Leg me eens uit waarom je zo snel grens over moest dat je geen tijd had om fatsoenlijke kleren en geld mee te nemen.'
'Mijn vader woont hier ergens in de buurt. Hij schijnt op sterven te liggen.' Zegt de jongen die zich voor heeft gesteld als Roger.
'Wat sneu. Sterkte.' Zeg ik. Ik meen het oprecht.
'Wat een geluk dat ik jou tegenkwam. Heel aardig Xandra.'
Ik glimlach.
'Woon je op jezelf?'
'Mijn ouders zijn journalisten en zijn al een aantal maanden in Istanbul. Ze hadden kennelijk geen haast om terug te komen bij hun lieftallige dochter. Ze hebben niet eens gereageerd toen ik een brief stuurde dat de school is opgeheven. Ik zit al 2 maanden thuis, ik kan niet inschrijven zonder handtekening van m'n ouders/verzorgers.'
Roger zit met z'n mond vol tanden. 'Wow, echt heftig.'
Ik haal m'n schouders op. 'M'n ouders hebben nooit echt moeite voor me gedaan. Ik vraag me af of m'n moeder wel is gestopt met roken toen ze zwanger van me was. Ze geeft helemaal niks om me.'
'Tuurlijk wel.' Zegt Roger. 'Ik weet zeker dat je ouders van je houden.'
Ik trek mijn wenkbrauwen spottend omhoog. 'Echt niet.'
'Jawel.'
Ik draai me om en trek mijn shirt omhoog. Waarschijnlijk ziet hij nu de littekens die m'n moeder me in een dronken bui heeft opgeleverd. Ik haat m'n ouders.
'O mijn fucking god.' Zegt Roger.
'Yep.' Ik draai me weer om. 'Zo vreemdeling. Wil je kleding van mijn vader lenen?'
'Van zo'n monster? Echt niet.'
Ik schenk hem een zwakke glimlach. 'Ik wil graag iets voor je doen Roger.'
Roger knikt naar me. 'Oké dan.'
Opgelucht ga ik hem voor naar de slaapkamer van mijn ouders.
'Wat voor stijl heb je?' Vraag ik. 'En welke maat?'
'Blijf staan en verroer je niet.' Fluistert Roger hees in mijn oor. Zijn hete adem strijkt langs mijn huid. Ik verstijf.
'Ga op je ouders' bed zitten.' Commandeert Roger.
Ik ga zitten.
Roger heft zijn pistool naar me op. 'Het spijt me Xandra. Het spijt me dat juist jij dit mee moet maken.' Hij slikt zijn angst weg.
Ik knipper met mijn ogen en kijk Roger verdwaasd aan.
'Sorry....' Rogers stem wordt overstemd door de knal.

Wat een geluk dat ik juist bij een meisje met de X in de naam naar binnen met geklommen. Geluk voor mij, pech voor Xandra. Xandra's lichaam ligt doodstil op haar ouders' bed. De witte lakens kleuren rood. Ik kijk de Duitse aan. Haar ogen lijken wel van glas. Beschuldigend staren ze me aan. Ik wend mijn blik af bekijk Xandra. Haar nagels kleuren blauw en haar lippen zwollen op. Ik loop naar de kast van Xandra's ouders. Snel pak ik een paar shirts en een nieuwe broek die ik in de blauwe rugzak van Xandra doe.
Mijn telefoon heb ik weggegooid en daarom pak ik Xandra's telefoon. Ik check hoeveel procent hij nog is. 90%
Tina ❤️Bff❤️:  Hoe is het? Heb je al iets gehoord van je ouders?😔
Tina ❤️Bff ❤️: ik mis je super erg.
Tina ❤️Bff❤️ : please reageer...
Tina ❤️Bff❤️ : ik weet dat je online bent
Het meisje heeft het opgegeven. Ik leg Xandra's telefoon aan de lader.
Ik pak de portemonnee van Xandra. Er zit wel duizend euro in! Dit kind is niet normaal rijk! Dit geld ga ik bewaren voor eten. En ik ga het voor een slaapplaats gebruiken. Ik snuffel nog wat rond maar meer geld voor bijvoorbeeld een taxi kan ik niet vinden.
Ik loop door het huis en eet een broodje hagelslag. Ik voel een steek van medelijden als ik eraan denk dat het meisje waarschijnlijk heel lang alleen zal zijn. Haar ouders zitten in fucking Istanbul!
Ik ren naar boven en pak Xandra's telefoon.
Tina, kom naar hierheen. Er is iets heel ergs gebeurd. Ik zal niet open doen. Breek maar in ofzo. Kom naar mijn ouders kamer. Schiet op please. Type ik naar Xandra's vriendin.
Tina❤️Bff❤️: Xandra?
Tina❤️Bff❤️: is dit een grap ofzooo?😂😂
Nee...
Tina❤️Bff❤️: okay wacht ik kom al😂
In gedachte zie ik voor me hoe Tina eerst zal aanbellen, dan zal inbreken en Xandra's naam gaat roepen. Ergens wil ik weten hoe het gaat.
Ik loop naar de voordeur en verstop me in de meterkast. Het is niet slim, maar ik moet weten hoe het gaat. Ik blijf doodstil in de kleine ongemakkelijke ruimte verstopt zitten.
Zoals voorspeld klinkt na een paar minuten de bel. De bel blijft ringen tot het geluid wordt vervangen door het gerinkel van gebroken glas.
'Xandra?' Klinkt een meisjes stem. 'Sorry van je voordeur, maar ik maak me echt zorgen!'
De stilte zegt niks terug. Ik onderdruk mijn paniekerige gevoel als ze tegen de deur van de meterkast aanleunt. Piepend haal ik adem. Meteen haat ik mezelf.
'Xandra?' Roept Tina. 'Xan, dit is niet leuk!'
Aan de voetstappen hoor ik dat Tina naar de woonkamer loopt. Ik ontspan. Na een paar minuten komt Tina terug. 'Xandra!' Tina vervolgt haar weg naar boven en loopt waarschijnlijk naar Xandra's kamer. Dan naar een andere kamer. Ik hoor de deuren kraken en dichtslaan. Ik bedenk me dat ze waarschijnlijk zo de deur van Xandra's ouders' slaapkamer zal open gooien.
'Neeeeeeeee!' Tina's gil doet me opschrikken. 'Xandra!'
In gedachte zie ik Tina naar Xandra's dode lichaam snellen en haar wakker schudden. Ik zie voor me hoe Tina beseft dat ze te laat is.
Tina gilt nog een keer.
Ik doe de deur van de meterkast open en loop naar de voordeur. Ik kan het niet laten om Tina te laten schrikken en de deur extra hard dicht te slaan. Door de dichte deur hoor ik Tina weer geschrokken gillen. Ik begin te rennen. Maar ik ben moe. Ik mag eigenlijk niks zwaars doen, dan word ik te moe. Ik haal hijgend ademen te voorkomen dat ik flauw ga vallen. Ik snel het dorpje uit. Ik pak Xandra's telefoon en zie tot mijn geluk dat er een briefje van 100 in het hoesje zit. Waarschijnlijk voor noodgevallen. Dit is een noodgeval. Ik besluit een taxi te bestellen.
Zodra de taxi afremt spring ik op de achterbank.
'Rijden! Rijden! Rijd zover je kan rijden voor honderd euro!'