Leave it (Nederlands/Dutch)

Flore

Ik ga op de bank zitten en vouw mijn handen om het kopje thee. Met gefronste wenkbrauwen kijk ik naar mijn wiskunde sommen. Ik haat wiskunde. En ik haat natuurkunde. En scheikunde. Ik haat alle kunde vakken.

Adam: Heyy! Hoe gaat het?
Ik: slecht! Ik snap niks van m'n huiswerk
Adam: moet ik helpen?
Ik: als je wilt
Adam: ja hoor. Moet ik naar jou komen?
Ik: ja, ik ben toch alleen thuis.
Adam: super!
Adam: Dan zie ik je zo 😏
Ik: tot zo!

Ik grijns. Meestal maakt Adam al m'n huiswerk en leert hij me een nieuwe truc om af te kijken tijdens de toetsen en zitten we de rest van de tijd te zoenen.
Ik pak nog een dekentje voor op de bank, pak een pak koekjes en maak nog een kop thee. Zoals ik al had verwacht is Adam er super snel.
'Hey Flore!' Adam geeft me een kus op mijn wang. 'Wat is het dit keer? Natuurkunde?'
'Wiskunde. Mevrouw Elkenbracht houdt er van om ons veel op te geven.' Ik zucht dramatisch. Ik ken Adam nog maar een weekje maar het voelt al zo vertrouwd. Ik was aan het hardlopen en was bezweet en moe. Toch liet hij me stoppen om mijn nummer en naam ge vragen. Ik vond het wel schattig.  En kennelijk vond hij me zelfs aantrekkelijk terwijl ik bezig was met afvallen.
'Dat was echt niet veel, en niet moeilijk Flore.' Zegt Adam met een spottend lachje.
Ik haal verveeld m'n schouders op. 'Misschien wilde ik gewoon een reden om jou te zien. Heb je daar al aan gedacht?'
Adam geeft me een kus op m'n voorhoofd. 'Daar heb je, je goed uit gered lieverd.'
'I love you.' Ik druk een kus op zijn lippen.
'Hoe laat zijn je ouders thuis?' Murmelt Adam terwijl hij me kust.
Ik onderbreek de kus en denk na. 'Rond 8 uur vanavond pas.'
'Geweldig.' Hij kust me in m'n nek. Na een paar minuten houdt hij op en pakt hij de afstandsbediening van de tv. 'Ajax speelt, vind je het erg als ik effe kijk?'
Ik grinnik. 'Nee hoor.'
Google springt op de bank en nestelt zich in mijn schoot. Terwijl ik de kater tussen zijn oortjes krab komt Snapchat naast Google liggen. Meestal noem ik Snapchat Snap-cat. terwijl ik de twee katten verwen zijn de anderen jaloers. Netflix, Instagram en YouTube gaan naar Adam en proberen zijn aandacht te trekken. Adam tilt YouTube op en begint hem te knuffelen. Netflix spint en vlijt zich tegen mijn been. Insta onderneemt nog een poging om opgetild te worden door Adam en ploft na een paar minuten proberen neer.
Adams ogen staan geconcentreerd op de televisie gericht. Ik hou niet zo van voetbal en pak mijn telefoon. Ik controleer of ik nog nieuwe berichtjes heb en kijk op Instagram. Ik zie een foto van mijn ex, kussend met een ander meisje. Ik voel tranen in mijn ooghoeken kriebelen. Hoewel ik naast mijn vriendje zit mis is mijn ex-vriend en doet het pijn om hem te zien kussen met een ander.
'He. Alles goed?' Adam kijkt op mijn scherm en ziet de foto. Gelukkig begrijpt hij me volledig. Hij is ook nog steeds dat het uit is met zijn vriendinnetje Inez. Hij slaat een arm om me heen. 'Het is oké. Je hebt hem niet nodig.'
Ik kijk hem dankbaar aan. 'Je hebt gelijk. Ik heb jou.'
'Heb je chips?' Vraagt Adam opeens.
Hij veranderd zo abrupt van onderwerp dat ik even een paar seconden nodig heb om om te schakelen. 'Ja, in de bijkeuken liggen heel veel zakken. Kies maar een smaak die je lekker vindt.' Zeg ik na hem een tijdje te hebben aangestaard.
'Top!' Adam springt op en loopt naar de keuken. YouTube protesteert luid en loopt dan naar mij en gaat naast Google op mijn schoot liggen.
Ik hoor gekraak in de bijkeuken waardoor de katten meteen opspringen en naar de keuken snellen omdat ze denken dat ze brokjes krijgen.
Ik pak mijn telefoon en zie dat mijn moeder me heeft gebeld. Ik luister mijn voicemail af. 'Hoi lieverd! Fijn om te zien dat je zo druk bezig bent met je huiswerk dat je, je telefoon uit hebt staan. Lukt het allemaal? Het gaat de laatste tijd heel goed he? Ik ben heel trots op je. Ik kan je vader ook niet bereiken en zijn voicemail is vol maar zeg maar dat ik het heel erg naar mijn zin heb en dat ik jullie mis. Groetjes uit Antalya.'
Ik bel haar terug maar nu neemt mama niet op. Nu is het mijn beurt om haar voicemail in te spreken. 'Hoi mam! Ik heb m'n huiswerk al af hoor. En ik zal het tegen papa zeggen. Ik mis jou ook. I love you. Veel plezier in Antalya en groetjes aan tante Chantal. Doei.' Ik leg mijn telefoon weg.
'Die goeie oude paprikachips.' Lachte Adam. 'Wil jij ook?'
Ik steek mijn hand uit en graai in de zak. Daarna lik ik mijn vingers af. Terwijl we naar Ajax kijken concentreer ik me op de chips.
Als Ajax scoort begint Adam zo hard te juichen dat ik schrik. Alle chips dwarrelt door de lucht en het oranje blijft op de bank liggen. Terwijl we de rommel opruimen krijg ik de slappe lach. Adam moet ook lachen maar hij lijkt ook geërgerd dat hij niet kan kijken tijdens het opruimen.
'Heb je een vuurtje voor me?' Vraagt Adam als alles weer is opgeruimd en de voetbalwedstrijd is afgelopen. 'Ik moet effe roken om het verlies van Ajax te verwerken.'
Ik pak een aansteker van mijn vader uit de la. 'Hier, maar je moet wel buiten roken anders krijg ik problemen met m'n pa.'
Adam negeert me en steekt binnen z'n sigaret op. Ik kijk hem hoofdschuddend aan. 'Wat zei ik nou Adam! Buiten. Niet binnen maar B-U-I-T-E-N!'
Adam inhaleert de rook en doet net alsof hij me niet hoort. Daarna gooit hij tot mijn ontzetting de sigaret op de houten vloer en stampt hij hem uit.
'Adam! Straks gaat het huis in vlammen op idioot!' Roep ik verschrikt.
Adam maakt weer een vlammetje met zijn aansteker en houdt die plagerig bij de grond. Ik vind het niet grappig en probeer de aansteker af te pakken, maar Adam is sneller en handiger. Hij houdt de aansteker boven zijn hoofd en kijkt me bazig aan. 'Als ik jou was, zou ik maar heel snel braaf je telefoon geven en op de bank gaan zitten.'
Ik kijk niet begrijpend terug. 'Eh Adam? What the fuck?'
Adam houdt het vlammetje angstvallig dicht bij de bank. Ik kijk hem boos aan. 'Dit is niet leuk Adam!' Ik grijp weer naar de aansteker.
'Ik maak ook geen grap Flore! Je moet gaan zitten als je niet wil dat er een mooie brand plek in de bank zit.'
Ik bijt op mijn lip en kijk hem boos aan. Omdat ik niet weet wat ik moet doen plof ik uiteindelijk maar op de bank zoals hij wil.
'Telefoon.' Adam houdt zijn hand op.
Chagrijnig leg ik mijn mobiel in zijn hand.
'Goed zo. Brave meid. Nu ga ik het huis in brand zetten en blijf jij lekker zitten, oké?'
Ik kijk hem geschokt aan. 'Adam! What are you doing?'
'Hou je kop.' Adam houdt het vlammetje bij de grond. Vrijwel meteen vat de plank vlam. Ik gil. Adam loopt een stukje naar achter terwijl hij overal brandende plekken achter laat. 'Dag Flore.' Daarna laat hij de aansteker vallen en sluit hij de deur. Hij draait de buiten deur op slot! O god!
'Adam! Adam!' Ik wil naar de deur toe om daar te bonzen maar ik wordt tegen gehouden door de vlammen. 'Adam nee!'
Maar de deur blijft gesloten.
Ik ben er geweest.

Ik ga op de bank staan en kijk bang naar de vlammen die zich steeds sneller verspreiden. Binnen no-time is de grond een zee van vuur. Ik weet dat ik laag moet blijven om niet te stikken door de rook, maar ik durf niet te dicht bij het vuur te komen. Ik ga zitten en huil. Terwijl de rook in mijn keel bijt, mijn ogen prikken van de rook en ik dubbel klap van het hoesten kijk ik of er iemand door de straat fietst die kan helpen. Maar ik zie niemand en de ramen zitten op slot. Terwijl ik mijn shirt uittrek om de lucht die ik inadem te filteren, kijk ik wanhopig rond of ik iets kan vinden om de ruit mee in te slaan. Ik trek aan mijn veters en begin met mijn schoenzool tegen het raam te timmeren. 'Help! Help breek nou, bréék nou!' Ik gooi mijn schoen woedend op de grond. Ik begin tegen het glas te slaan. 'Help! Adam!'
Ik haal raspend adem. Ik ben zo duizelig.... misselijk zak ik tegen het glas aan. 'Iemand! Help me!' Fluister ik schor. Mijn tranen laten traansporen achter op mijn smerige wangen. Ik begin met mijn voet tegen de ruit aan te schoppen. Ik moet hier weg. Wég! ik ben zo moe. Zo verschrikkelijk moe. Er verschijnen zwarte vlekken in mijn gezichtsveld.
Ergens vind ik het goed zo. Ik heb zo vaak in bed gelegen wensend dat ik niet wakker was geworden en nu wordt mijn wens werkelijkheid. Eigen schuld. Ik veeg mijn tranen weg. En denk aan Adam. Dit had ik zo niet verwacht!
Kom op Flore! Kom van die luie kont af en zorg dat je hier wegkomt! Spreek ik mezelf streng toe. Ga naar de huis telefoon! Zorg ervoor dat de brandweer komt!
Moeizaam kom ik overeind. Ik sleep mezelf weg van het raam. Ik moet me vasthouden om niet flauw te vallen. Mijn blik schiet door de woonkamer. Alles is onherkenbaar veranderd door het vuur en de rook. Ik hou mijn shirt op mijn mond en neus gedrukt in de hoop om mezelf tegen de rook te beschermen. Ik zoek naar de huistelefoon. Ik zie hem nergens de dikke wolken rook verslechten het zicht en ik heb de neiging om mijn ogen dicht te knijpen om de irritatie tegen te gaan.
Ik dwing mezelf om te bewegen. Ik til mijn arm op en trek mezelf kreunend overeind. Ik kijk naar de vlammen die zich nu ook naar de bank hebben verspreid. Het vuur likt aan de muren en het plafond en de rook verzamelt zich boven me. Ik zie de telefoon nu liggen. Op de keukentafel. Zo dichtbij en tegelijkertijd zo ver weg. Ik moet de telefoon te pakken zien te krijgen, anders ben ik ten dode opgeschreven!
Ik neem de beslissing. Ik spring energieker dan ik ben van de bank en ren door het vuur heen. Het doet zoveel pijn! Ik schreeuw het uit van de pijn terwijl de vlammen aan me vreten. Ik huil als ik de telefoon te pakken heb. Trillend tik ik het alarmnummer in.
'Alarmcentrale wilt u brandweer, ambulance of politie?'
'Brandweer!' Zeg ik met een onverstaanbare rauwe stem. 'Brand....'
'Sorry wat zei u?'
Het vuur knettert. Ik heb geen adem om te antwoorden.
'Waar bevindt u zich?'
Ik wil het zeggen maar meer dan een schel gekras komt er niet uit.
'Zou u dat kunnen herhalen?'
Ik zie de vlammen aan mijn benen en voel nu pas de pijn. Ik begin hysterisch te gillen. De tranen springen weer in mijn ogen. Ik spring op en neer, maar ben te vermoeid. Met de telefoon nog steeds tegen mijn oor kruip ik naar de keuken.
'Bent u daar nog?'
Ik begin weer te hoesten.
'Hallo?'
Ik ben nu zo duizelig dat ik de telefoon los laat. De telefoon schuift van me weg. Ik durf het niet meer. Ik kan niet meer.... de pijn overmant me.

Ik sta tussen de andere mensen. De brandweer is gebeld maar het is te laat. Ze is dood. Dat weet ik zeker. En anders vermoord ik haar voor ze wakker wordt in het ziekenhuis. Dan klopt mijn reeks niet meer, maar dat boeit me vrij weinig. Ik draai me om en loop weg. Nu ben ik geen Adam meer. Dag Flore. Waarschijnlijk tot nooit meer ziens.

Ik hoor eindelijk de ambulance maar het is te laat. Ik neem afscheid van alles wat ooit vanzelfsprekend was. Vaarwel.

Ik was ziek vandaag dus ik heb snel effe een hoofdstuk gemaakt. Maar ik voelde me beroerd dus dit hoofdstuk is beroerd. Misschien herschrijf ik hem later nog.

Doei!