Leave it (Nederlands/Dutch)

Riley 3

Laure kijkt me vol spijt aan.
Ik kijk vol ongeloof terug.
Steffi is dood. En dat is Loa's schuld. Had Laure Wenen dan toch gelijk gehad?
'Wees niet te hard voor Loa.' Zegt Delia Wenen, de dochter van Laure. 'Ze heeft haar best gedaan. Het is ook onze schuld, we hadden Loa niet naar binnen moeten laten gaan. We hadden beter moeten weten. Een moordenaar gaat miet zomaar naar z'n zus luisteren.'
Ik knik zacht.
Loa zit wezenloos voor zich uit te staren op een stoel naast m'n bed. Onthutst over de gebeurtenissen van net. Boos dat we over haar praten alsof ze er niet naast zit. Ik snap haar, maar ik ben boos dat Steffi dood is. Niet perse boos op Loa. Gewoon op iedereen. Op Bram.
'We moeten Bram opsporen.' Zegt Loa na een lange stilte. 'We moeten de volgende meisjes redden. Ik heb alleen geen idee wie er nu aan de beurt is.'
A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z
Nog zeven meisjes en dan heeft Bram z'n doel behaald. Het mag niet. Het mag gewoon niet gebeuren. 19 meisjes, 20 zelfs als je Charlie meetelt die is omgekomen tijdens de moord op Natalie. Want dat heeft de politie op aanwijzing van Loa uitgevonden, wie slachtoffer zijn geworden van Bram. Er zijn ongelukken die door hem zijn ontstaan en er zijn moorden en zelfmoorden gepleegd. Allemaal door zijn schuld.
Letter A zou zelfs een brief met de waarheid hebben gemaakt, maar de politie verklaarde haar voor gek, of te wel een aandachtshoer. Dat arme meisje had gewoon de waarheid gesproken...

'Riley? Vind jij dat ook een goed idee?'
'Wat?' Ik schrik op.
'Om een geheimagente zijn kant op te sturen.' Zegt Delia.
'Lijkt mij een fantastisch plan.' Zegt Loa.
'Mij ook... maar is dat niet gevaarlijk voor dat meisje?'
'Raine is heel getalenteerd.'
'Hm.'
'Het maakt niks uit wat Riley vind.' Zegt Laure resoluut. 'We zijn verantwoordelijk voor Raines veiligheid, niet Riley.'
'Waarom vraag je het dan?' Mopper ik.
'Sorry.'

'Dit is Raine.' Zegt Laure Wenen. 'Mijn nichtje.'
Ik bekijk het meisje wat ze aanwijst aandachtig. Ze lijkt in veel opzichten op Delia maar ze is nog slanker, heeft meer rondingen en heeft iets rondere ogen.
'Hoi.' Zegt Raine. 'Ik ben Raine. Ik ga me uitgeven als Tania.'
'Ik vind het echt stoer dat je dit doet.' Zegt Loa. 'Maar, moet je niet naar school of zo?'
'Ook, maar ik ben in mijn vrije tijd spionne en dan los ik kleine zaakjes op.' Zegt Raine. 'Dit is mijn eerste grote zaak.'
'Indrukwekkend.' Hoor ik mezelf zeggen.
'Zeker.' Schept Delia op. 'Raine is het beste kindspion die de geheime dienst in dienst heeft. Ze is zelfs al gescout door de CIA.' Delia's ogen fonkelen. 'Misschien kan ik dan wel in het bekende CIA team komen.'
'Niet aan eigen belangen denken.' Zegt Laure afkeurend. 'We zijn hier om een seriemoordenaar op te pakken, niet om te dagdromen. Raine, ga met agent Wills me om de locatie van Bram te achterhalen. Zodra je iets weet verwittig je me, dan stuur ik je "ouders" mee. Dan kunnen jullie hem trekken. Delia, zoek ons team op en spoor mee naar Bram, ik wil onmiddellijk zijn exacte locatie weten, als jullie klaar zijn vertrekken jullie naar Loa's huis en rekenen jullie de moeder in.'
'Mijn moeder!? Waarom?' Roept Loa.
'Kindermisbruik is verboden.' Zegt Delia tegen Loa. 'Moordenaar of niet, je moeder moet ervoor gestraft worden.' Dan verlaat ze samen met Raine de kamer.
Loa kijkt me vuil aan. 'Dat heb jij zeker gezegd, verraadster.' Dan draait ze zich om.
'Jij had het ook moeten zeggen.' Verdedigt Laure Wenen me. 'Het achterhouden van motieven is strafbaar.'
Loa reageert niet.
'Het is dat ik je nog nodig heb Loa....' zegt Laure Wenen dreigend. 'Ik wil dat je 24/7 paraat staat om met je pleegbroertje te spreken. Voor nu mag je naar huis. Maar o wee als je, je moeder waarschuwt voor de politie. Dan sta je ook onder arrest. En als jij niet komt opdagen of niet opneemt als wij je nodig hebben reken ik je in voor het achterhouden dat je moeder je pleegbroer misbruikte.'
Loa snuift en steekt dan haar middelvinger op. 'Fuck you.' Dan loopt ze woedend mijn ziekenhuiskamer uit.
'Dat is een belediging van een ambtenaar in functie!' Roept Laure Wenen haar na.
'Wat moet ik doen?'
'Jij bent niet veilig. Ik heb je familie naar een geheim onderduikadres laten brengen. Daar ga jij ook heen.'
'Hou je me op de hoogte van de ontwikkelingen?'
'Ik heb geen tijd om bij iedere doorbraak langs te komen Riley, en bellen brengt je veiligheid ernstig in gevaar, ik vrees dat je zal moeten wachten tot het allemaal voorbij is.' Dan draait Laure Wenen zich om en loopt ze de kamer uit. Een man komt binnen.
'Riley?'
'Ja?'
'Kleed je om. Ik zal u zo naar uw nieuwe woonplaats begeleiden.'

'Riley!' Mijn moeder drukt me stevig tegen zich aan. Als ik haar vertrouwde geur op snuif begin ik te huilen. Als een hoopje ellende hang ik tegen haar aan.
'Ik ben zo bang mam.' Fluister ik hees. 'Zo bang.'
'Het is oké.' Zegt mijn vader die zich in onze knuffel mengt. 'We zijn samen, je leeft nog. Alles is goed zolang we bij elkaar zijn.'
'Nee dat is het niet!' Chelsea kijkt ons boos aan. 'Ik wil naar huis. Ik wil hier niet meer zijn.'
'Dat kan niet lieverd, dan zijn we in gevaar.' Zegt papa.
Dat betwijfel ik ten zeerste. Misschien zou ik gevaar lopen maar waarom zou Bram in mijn ouders en broers en zusje geïnteresseerd zijn? Maar ik zeg het niet, anders wordt mijn kleine zus al helemaal hysterisch.
'Alles gaat altijd maar om jou!' Gilt Chelsea naar mij. 'Ik haat je!'
Aangedaan kijk ik haar aan.
'Chelsea!' Zegt mijn moeder met een waarschuwend toontje.
'Het is toch zo!' Chelseas stem slaat over. 'Als Riley geen contact had gezocht met die jongen zouden we hier niet zijn!' Ze rent weg.
Mama zakt op een stoel en masseert met haar handen haar slapen. Ik denk dat ze weer eens hoofdpijn van de zorgen heeft.
Papa loopt met grote stappen achter Chelsea aan. Ik denk dat die weer eens een groot probleem heeft.
'Wat een chaos he sis?' Alex pakt mijn schouders en trekt me in een knuffel. 'Gelukkig ben je in orde, ik was zo bang toen ik hoorde dat je niet thuis was gekomen weet je.'
Ik knuffel mijn broer stevig. Alex, pap, mam en ik hebben een goede, sterke band en iedereen dacht dat er nog zo'n lief engeltje bij zou komen. Maar Chelsea is een kleine heks en Alex en ik hebben een hekel aan ons zusje. Ik geloof dat mama's hoofdpijn is begonnen toen Chelsea een peuter was, toen al had iedereen problemen met haar omdat ze andere kinderen pestte en keihard begon te schreeuwen zodra mensen niet precies deden wat ze wilde. Als kleuter werd Chelsea een nog aanstellerigere diva en als kind is is Chelsea gewoon niet meer uit te houden.
Papa kreeg problemen op zijn werk. (Hij is leraar) en was genoodzaakt Chelsea naar een andere school te doen als hij op de basisschool wilde blijven werken. Er waren te veel klachten binnengekomen over Chelseas gedrag.
Maar Alex en ik zijn altijd brave kinderen geweest. Nooit waren er problemen met Alex of mij. De reden dat Alex en ik de basisschool gewoon hebben afgemaakt zonder enig gezeur.

'Het spijt me dat je Evelyn zo lang niet kan zien.' Zeg ik na een tijdje. 'Ik hoop dat ze je vergeeft.'
Alex glimlacht. 'Evelyn is super lief, ik denk dat ze me vergeeft. Als ze echt van me houdt doet ze dat. Jij hoeft je nergens schuldig over te voelen.'
Ik leun tegen Alex aan. 'Dank je.'
'Dat is mijn baan als grote broer.' Glimlacht Alex.
Ik hoor mezelf grinniken.