Leave it (Nederlands/Dutch)

Umira

'Dus.....' ik verscheur een bierviltje. 'Wat is jouw naam?'
'Niet zo speciaal als die van jou. Noem me maar Aron.'
Ik glimlach. 'Oké hoi Aron.'
Aron glimlacht tevreden.
'Eh... waarom ben je eigenlijk hier gaan zitten?' Vraag ik na even getwijfeld te hebben of het niet onbeleefd is om dat te vragen. 'Er zijn immers genoeg plaatsjes vrij.'
Aron knipoogt naar me. 'Maar niet aan alle tafeltjes zit zo'n knap meisje als jij.'
Ik bloos, al weet ik dat hij gewoon een player is. Hij heeft met wel 5 meisjes gepraat voor hij naar mij toe kwam. Al moet ik toegeven dat hij tot nu toe het langst bij mij is gebleven. 'Ik heb een vriend.' Zeg ik, ook al is dat niet zo.
'Dat geeft niks. Kijken is niet verboden toch?' Hij geeft me nog zo'n rare knipoog alsof hij in een slechte film speelt. 'En in sommige musea mag je zelfs aanraken.' Hij buigt naar voren en tuit zijn lippen alsof hij werkelijk gelooft dat ik hem ga zoenen.
'In dit museum niet.' Zeg ik geïrriteerd. 'Kan je nou weggaan?'
'Hoho Umie.' Zegt Aron. 'Niet zo onaardig.'
Ik draai met m'n ogen. 'Een koosnaampje? Really?' Ik haat koosnaampjes....
'Yep.' Grijnst Aron. 'Mooie meisjes verdienen koosnamen.'
Ik sta op. 'Please leave me alone.'
'No sweetie. I want you.'
Ik slaak een geërgerde zucht. 'Nou mister Stalker. Het was heel gezellig maar nu ga ik naar huis.' Ik sta op en loop snel naar de bar waar ik betaal.
'Laat maar ober, ik betaal voor dit meisje.' Zegt Aron.
'Nee.' Zeg ik fel. 'Dit meisje betaalt voor zichzelf. Ik wil niks met je te maken hebben Aron. Echt niet.' Ik leg een briefje van 10 op de bar. 'Keep the change.' Zeg ik tegen de barman. Ik kan het niet laten om Aron een speelse knipoog te geven en dan weg te lopen. Ik voel dat Aron me na staart.

'Hoi hoe wat het in de stad?' Veere zit op haar bed. Aan haar kant van de slaapkamer.
'Prima.' Ik gooi m'n jas op m'n bureau stoel. 'Hoe was Ella's feestje?'
'Saai. Iedereen werd dronken.' Veere haalt een hand door haar, haar. Ik ben jaloers op haar perfecte pony. Mijn grote zus is gewoon mega knap. Vergeleken met haar ben ik zo'n nul. Toch is ze heel lief en mag ik haar graag. 'Ik wel met Milan gezoend maar het is de vraag of hij dat morgen nog weet.'
Ik ben onder de indruk. 'Je hebt gezoend?!'
Veere draait met haar ogen. 'Yep.'
'Wow.'
Veere schiet in de lach. 'Dat is hartstikke normaal hoor. Het is raarder dat jij nog nooit gezoend hebt.'
Ik bloos. 'Oh ja?'
'Ja. Ik was al ontmaagd op jouw leeftijd.'
Ik geloof Veere bijna niet, maar Veere liegt nooit en is altijd eerlijk en aardig tegen me geweest. Waarom zou ze hierover liegen?
'Ik kan wel een zoen van een jongen regelen.' Hoor ik mezelf zeggen. Jezus wat zeg ik nu?!
'Oké. Maar ik wil wel bewijs he zussie.'
'Moet ik ook nog verder dan zoenen gaan?'
'Als je wil.' Veere haalt haar schouders op. Maar ze kijkt alsof ze het een enorm domme vraag vindt en ik een lafaard ben als ik dat niet durf.
Ik knik en loop terug naar het café. Vlak na mij komt zoals ik al had gehoopt Aron weer binnen. Ik denk dat hij echt een stalker is. Ik moet bijna kotsen bij het idee dat ik hem moet zoenen en misschien zelfs moet doen. Maar het moet. Ik kan nu niet terug krabbelen.
'Umira toch?' Vraagt Aron. 'Wat toevallig dat ik je weer eens zie.'
'Volgens mij is dat helemaal niet toevallig.' Zeg ik nukkig. Haal adem Umira! Wees aardig. 'Volgens mij ben je gewoon een stalker. En dat is wel lief.'
Aron kijkt eerst verbaasd en lacht dan. 'Wow, je haat me niet meer!'
'Dat zeg ik niet.' Waarschuw ik. 'Maar ik vind je wel sexy.'
Aron grijnst voldaan.
'Je wilde toch aanraken?' Ik stap dichter naar hem toe.
Aron lacht en pakt me bij m'n heupen vast. Ik moet de neiging om de handen weg te schudden onderdrukken. Ik tover een glimlach op mijn gezicht.
'Ruzie met je vriendje?'
Ik vraag me af wat hij bedoelt. Het duurt een paar seconden voor ik mijn smoes paraat heb. 'Nou..' ik haal diep adem. 'Eigenlijk heb ik geen vriend.' Geef ik schoorvoetend toe.
Aron grinnikt. 'Waarom zei je het dan?'
'Omdat je een eikel leek.'
'Je bent in ieder geval eerlijk.' Zegt Aron.
'Maar nu vind ik je wel leuk.' Zeg ik. 'Kus me.'
Aron kijkt me geamuseerd aan. 'Lieve Umira, kom anders mee naar buiten, het is niet beleefd en fatsoenlijk om in het openbaar te kussen.'
Ik knik.
Samen met Aron loop ik naar buiten, mijn telefoon als een reddingsboei vast houdend. Mijn camera in de aanslag houdend voor het magische moment.
Het moment komt. Razendsnel drukt Aron zijn lippen op de mijne. Ik verwacht spetters zoals heel veel meisjes uit mijn klas me hebben wijsgemaakt, maar ik vind het alleen maar raar. Heel raar en ongemakkelijk. En het duurt heel lang.
Snel neem ik onopgemerkt een foto. Veere kan me niet meer uitlachen.
'Dat was lekker.' Zegt Aron. 'Wil je meer?'
Ik denk aan Veeres blik. Ze knikt. Ik wil niet Veere! Maar ik moet me bewijzen.
'Het hoeft niet als je niet wil.' Zegt Aron bezorgd.
Ik kuch. 'Jawel. Ik wil graag meer.'
Aron lacht naar me. 'Opwindend.' Fluistert hij hees.
Ik krijg de rillingen van hem. Waarom heb ik me zo laten opjutten door Veere? Door haar ben ik mijn eerste kus verloren en ik ga deze eikel me niet ook noglaten ontmaagden.
'Umira?'
'Ik moet gaan.' Zeg ik kortaf.
'Wat? Waarom?'
'Ik heb wat ik wilde.'
Arons ogen worden donker. 'Je hebt geen idee met wie je speelt.'
Ik doe m'n best niet ineen te krimpen onder zijn donderende stem.
'Dit gaat je je leven kosten, valse heks.' Hij pakt me stevig vast en drukt een zakmes in mijn zij. 'Meelopen of ik steek je neer!'
Geschrokken kijk ik hem aan. Dan kijk ik hoopvol om me heen. Alsjeblieft, laat er iemand zijn die dit heeft gehoord of gezien!
'Er zijn altijd mensen in Eindhoven. We zijn voor de buitenwereld een verliefd koppel. Gedraag je of ik vermoord niet alleen jou maar ook de mensen aan wie je hulp vraagt.' Snauwt Aron. 'Nu lopen!'
Aangedaan staar ik hem aan. 'Je hoeft niet te schreeuwen. Ik kom al.'
Aron duwt het mes iets harder tegen mijn huid. Ik voel me bedreigd. En bedrogen. Waarom moet dit juist mij gebeuren? Er zijn zoveel vrouwen op de planeet. Ik denk aan Aron pratend met al die meisjes in het café, voor hij naar mij kwam. Waarom ging ik wel door zijn stomme keuring en die andere meiden niet?
Omdat hij zag dat jij een domme, irritante, naïeve muts bent! Snauw ik mezelf toe. Ik voel me er niet beter door.
'Mensen. Vriendelijk knikken. Niet meer dan nodig.'
Ik knik, de mensen knikken terug en een klein meisje zwaait naar me. Ik kan het risico toch niet nemen dat Aron deze mensen vermoord?
'Brave meid. We zijn er bijna. Hou vol.'
Mijn ene hand word stevig vast gehouden door Aron, en de andere zit nog steeds strak om mijn telefoon heen gevouwen. Voorzichtig beweeg ik mijn vinger naar het rode knopje van de camera. Ik maak een wazige foto van Aron, een foto van zijn mes in mijn zij en een foto van mijn ellendige gezicht. Dan ga ik naar mijn bel app. En bel ik de politie. 'Alarmcentrale wilt u politie, brandweer of ambulance?'
Ik krimp ineen.
Arons gezicht is rood van woede. Hij grijpt mijn telefoon vast en gooit die op de grond. Hij begint te stampen.
'Help! Mevrouw ik heb foto's van hem gemaakt, zoek mijn telefoon!'
Aron gooit mijn mobiel zo vaak op de grond dat ik me afvraag of hij nog te maken is. Ik begin te huilen. Aron trekt me hardhandig met zich mee. Kennelijk boeit het hem niks meer als de mensen het zien en de politie bellen.
'Waarom zoende je me Umira? Waarom?' Hij schud me als een bezetene door elkaar. 'Waarom ben je zo afschuwelijk arrogant?'
Ik huil hard en smeek hem trillend om op te houden.
'Waarom Uma?' Sist Aron.
'Umira.' Verbeter ik hem zacht.
Arons ogen worden groot. 'Uma? Zei ik Uma?'
'Ja.'
'O god.' Kreunt Aron. 'Vergeet het oké? Blijf bij de vraag!'
'I-ik wilde foto's m-maken van een zoen. Het moest van Veere.' Stamel ik.
'Wie is Veere?'
'Mijn zus.'
'Haar schuld.' En opeens begint hij te trappen. Hard. Ik val en lig op de grond. Aron begint harder te trappen, nu tegen mijn hoofd. Het duurt niet lang voor ik knock-out ben.

Ze is al een tijdje bewusteloos. Ik blijf trappen. Ik weet dat ik ieder moment gepakt kan worden. En wie hou ik voor de gek? Ik wil de cel niet in. Ik wil liever dat men niet weet dat Umira's dood niet mijn schuld is. Gewoon een of andere losgeslagen tiener die onnodig geweld heeft gebuikt. Ik heb een doel. Umira draagt bij aan het alfabet. Een hele eer zou ik zeggen. En ik ben al zo ongelofelijk ver...
Ik zie dat Umira's lichaam compleet is verslapt en dat haar hoofd is bebloed. Ik ben wel heel erg losgegaan! Het was de bedoeling dat ze onderweg naar het ziekenhuis zou sterven dat is zo lekker dramatisch. Maar Umira is duidelijk al dood. Ik check haar pols. Yep ze is weg. Ik kijk verbaasd om me heen. Geen mensen? Oké ook goed. Geen mensen is geen getuigen. Ik werp een laatste blik op Umira. Ongelofelijk dat ik haar Uma heb genoemd. Dan maak ik dat ik wegkom.

Ok.
Dit hoofdstuk is gemaakt in een auto onderweg terug naar Nederland. Het was zo saai en toen kwam ik erachter dat je zonder WiFi wel kan werken aan je verhaal! Joehoe!
Hoop dat jullie het leuk vonden en vergeet niet te stemmen!
En als je zin hebt, reageer dan iets liefs.