Leave it (Nederlands/Dutch)

Natalie

Aarzelend sta ik voor Charlies deur. Ik luister, maar niks wijst erop dat Charlie binnen is, of weet dat ik op haar sta te wachten.
Ik wil zo graag met Charlie praten, maar ze is zo boos op me. De laatste keer dat ze me helemaal niks kwalijk nam is twee maanden geleden, vier maanden na de dood van Charlies hele gezin. Het valt Charlie zo zwaar.... dat is logisch het valt ons allemaal zwaar. Iedereen mist meneer en mevrouw Berends. En natuurlijk hun twee zonen Donny en Tobias. Ik ook. Tobias was mijn vriendje. Natuurlijk was ik ontroostbaar. Tobias en ik hadden elkaar beloofd om Charlie niks te vertellen over onze relatie. Ze zou boos zijn, dat wisten we alle twee. Waarom ik het twee maanden geleden wel wilde vertellen weet ik niet eens meer. Charlie nam het niet bepaald goed op.
'Charlie?' Vraag ik voorzichtig. 'Ben je in je kamer?'

Het is vandaag precies 6 maanden geleden. Een half jaar geleden dat Charlie al haar familie kwijtraakte. Ze was de enige die het auto-ongeluk overleefde. Zelf heeft ze in coma gelegen. Ik was doodsbang om Charlie kwijt te raken.
Charlie is mijn beste vriendin. Charlie WAS mijn beste vriendin. Voordat ze zo heftig reageerde. Voordat ze me is gaan haten.
Charlie werd wakker en zakte meteen in een depressie. Ik dacht dat ze vooruit ging. Ik dacht dat ze er misschien al bijna aan toe was om erover te praten. Ik zag het als een win-winsituatie. En ik kon Charlie de waarheid vertellen, en ik was een goed steunpunt voor Charlie. Ik luister. Charlie zegt niks, of ze is er niet. Ze heeft de logeerkamer als slaapkamer gekregen. Mijn ouders twijfelden geen seconde toen er werd gevraagd waar ze kon blijven tot er een blijvende oplossing was gevonden. Ze waren altijd goed bevriend geweest met de ouders van Charlie en ook mijn broertje Timor was close met Donny, het kleine broertje van Charlie. Er was niemand die er tegen was. Iedereen wilde Charlie zo goed mogelijk helpen.
'Char?' Ik haal diep adem en duw de deurklink naar beneden. De kamer is leeg.... of toch niet. Daar in het hoekje zit Charlie tegen de verwarming aangeleund. Ze staart voor zich uit. In haar handen heeft ze een foto van haar met haar moeder.
'Charlie...' ik ga naast haar zitten.
'Laat me maar even.' Charlies stem is rauw, ze kijkt hard. Alleen haar rode ogen verraden dat ze verdrietig is.
'Nee.' Ik ga recht tegenover haar zitten. 'Ik ben je vriendin. Je moet me vertrouwen.'
Charlie kijkt me boos aan.
'Charlie...' smekend kijk ik haar aan. 'Please. Laat me binnen, ik weet niet wat ik zonder onze vriendschap zou moeten.'
Het is alsof ik een kraan open zet. Charlie begint hard te huilen.
'Charlie?' Ik pak mijn vriendin bij haar schouders.
Charlie blijft huilend zitten en ik dwing haar niet langer om oogcontact te maken. In plaats daarvan ga ik naast haar tegen de verwarming zitten en laat ik haar met haar hoofd op mijn schouder leunen. Charlie blijft snikken.
'Oh Natalie.' Zegt Charlie na een tijdje. 'Ik heb me zo stom gedragen, het spijt me zo.'
Ik sla m'n arm om m'n vriendin heen. 'Het geeft niet.'
'Het geeft wel.' Zegt Charlie hevig geëmotioneerd. 'Ik was helemaal niet boos op je. Wel even op die avond, maar daarna niet meer. Ik voelde me gewoon zo zwak als ik zo snel al sorry zou zeggen en daarna durfde ik niet meer goed.'
Ik ben verbaasd over haar openheid. Het is zo lang geleden dat Charlie me voor het laatst zo vertrouwde.
'Jij negeerde me net zoals ik jou negeerde en ik was bang dat je mijn vriendin niet meer wilde zijn.' Charlie begint weer te huilen. 'Ik heb me zo verwend gedragen. Ik eiste alle aandacht op terwijl jij er ook kapot van was dat Tobias dood is.'
Geschrokken dat ze er zo over denkt veer ik overeind. 'Het is volkomen normaal zoals je reageerde Char!' Haast ik me te zeggen. 'Voor jou is het waarschijnlijk veel zwaarder. Je bent iedereen die belangrijk voor je was verloren.'
Charlie houdt maar niet op met huilen. 'Ik kreeg nachtmerries Nat.' Zegt ze zacht. 'Tobias kwam er in voor en hij strafte me af om mijn reactie.'
'Dat zou de echte Tobias nooit doen.' Zeg ik. Ik ontspan me weer en Charlie laat haar hoofd weer op mijn schouder zakken.
Charlie knikt zachtjes. 'Dat weet ik.'
'Waarom ben je dan zo overstuur?'
Charlie haalt diep adem. 'Omdat ik in mijn droom tegen Tobias heb gezegd dat ik hem haat. Dat ik jou haat. Dat ik jullie alle twee haatte.'
Ik vouw mijn handen om mijn knieën. 'Dromen zijn bedrog.' Mompel ik. Hopend dat dat waar is. Charlie haat me toch niet? We zijn al zo lang vriendinnen...
'Waarom wil je überhaupt nog bevriend met mij zijn?' Vraagt Charlie. Haar groene ogen kijken me recht aan. Ze trilt zo erg dat haar zwarte kroes krullen heen en weer bewegen en langs haar donker bruine huid kriebelen.
Ik schrik van haar vraag. 'Charlie.... ik zou zelfmoord plegen als ik je kwijt zou raken.' Zeg ik serieus. 'Je hebt zoveel meegemaakt en je bent niet altijd de makkelijkste maar toch. Je bent en blijft mijn beste vriendin.'
Charlie veegt een verdwaalde traan weg. 'Ik kan me de laatste keer dat ik gelukkig was niet eens meer herinneren Natalie. Maar ik weet nog dat het met jou was.'
Ik glimlach kleintjes. 'Weet je nog dat we altijd gingen kamperen in jouw tuin? En dat je vader dan zelfgemaakte pizza broodjes kwam brengen?'
Charlie leunt weer op m'n schouder. 'Ja.' Ze zucht, verlangend terug naar die tijd.
'En dat we altijd naar de basisschool liepen en dat we het laatste stukje rennend gingen afleggen omdat we eerder wilde zijn dan Tobias, Donny en Timor?'
Charlie lacht hardop. 'Ja, Tobias won altijd.'
Ik moet ook lachen, gewoon omdat het me blij maakt om haar na zo'n lange tijd weer te horen lachen.
'Weet jij nog dat we altijd in de winter nog heel laat gingen buitenspelen en dat we dan in het bevroren gras naar de sterren lagen te staren?' Vraagt Charlie.
Ik knik. 'Dat was altijd super leuk.'
'Ik ben zo blij dat ik die dingen met jou heb meegemaakt Nat.' Zegt Charlie. 'Ik heb nooit tegen je gezegd hoeveel je voor mij betekent.'
'Jij betekent super veel voor mij.' Beloof ik haar.
'Jij betekent ook super veel voor mij.' Zegt Charlie.
We blijven een eeuwigheid zo zitten.
'Waar is Timor? Het is al heel lang stil.' Merkt Charlie opeens op.
'Timor is... bij een vriendje spelen.' Geef ik toe. Ik hoop dat Charlie niet boos is dat Timor is doorgegaan zonder Donny.
'Zou jij zijn doorgegaan als ik dood was gegaan?' Fluistert Charlie.
'Nee.' Ik weet niet of het waar is, maar ik denk dat dit het goede antwoord is.
Charlie zucht. 'Dat moet je wel doen.'
'Oh.'
Een harde knal verstoord ons gesprek.
'Wat is dat nou?' Ik trek mezelf omhoog en loop Charlies kamer uit. Ik zie dat mijn raam open is. 'Het is niks Char, mijn raam is opengewaaid!'
'Oké!' Roept Charlie terug. 'Hoe laat zijn je ouders terug?'
Ik loop weer naar Charlies kamer. 'Volgens mij pas heel laat, en Timor eet bij dat jongetje. Zullen we pizza bestellen?'
Charlie komt ook overeind en knikt. 'Pizza Hawaii!'