17 Yaşında bir genç kız 6 buçuk yaşındayken ailesi trafik kazası geçirmiştir.Ailede sadece Hyun-Ah kurtulmuştur 10 yıldır yetimhanede kalıyordur dilsiz ve sağır taklidi yaparak onu alan aileler Hyun-Ah ı yetimhaneye geri bırakmaktadır.
Uyandığında...
Eve geldiğimde taksinin parasını verip arabadan indim eve girip hemen annemin odasına çıktım dolaptan bir elbise alıp yatağa yattım elbiseye sarılarak gözlerimi kapattım belki kendime gelirdim belki onları öz de olmasa ailem gibi görebilirdim yapa bilirdim.
"Ya da yapamam" Tam kapının önündeydim elbisemi giymiş her şey hazırlanmıştı
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ve ben kapının önünde bekliyordum belki de geri dönmeliydim geri geri adımlar atıyordum tam arkamı dönmüş gidecektim ki biri elini sırtıma koyup kapıya kadar götürdü kafamı çevirdiğimde bunun bayan Min ve ailesi olduğunu gördüm Yanında da Suga vardı
Bayan Min:"Nereye tatlım?"
"B-ben gitsem iyi olacak iyi akşamlar" Neden kekelediği mi bilmiyordum ya korkuyordum ya da endişeliydim bilmiyorum hangi duygu içerisinde olduğumu bilmiyorum
Bay Min:"Buraya kadar gelmişsin ailen le mi geldin seni daha önce hiç görmedim"
Bayan Min:"Kusura bakma tatlım parti gecesi eşim yoktu"
Benim ailem yok diyemedim öldüler diyemedim sadece adamın gözlerine baktım gözlerim yavaşça doluyordu kafamı başka tarafa çevirdim " Yo sorun değil ben Lee Si Young ve Park Ji-cheol un kızı Park Hyun-Ah" Sonra kapı açıldı derin nefes alıp içeri geçtim şirketimin yanına geçtim herkes nedense ayakkabıma bakmıştı ne var yani spor ayakkabı giymiş isem topuklu giyemiyordum beceremiyorum bir keresinde giydiğimde ayağımı burkmuş tum ve bir daha giymemeye yemin etmiştim böyle bir elbisenin altına ayakkabı giydiğim için hiç utanmıyordum bunda utanacak bir şey yoktu
Bayan Jeon:"Aynı annene benziyorsun o da böyle gelirdi davetlere Spor ayakkabı ile ve bu elbise yi giymişti o boynundaki kolye yi ben almıştım ona doğum günü hediyesi olarak sana da ayrı bir güzel yakışmış"
Neden ailemden bahsetmek zorundasınız ağlamamak için dişimi sıkıyordum yutkundum sanki boğazımda bir şey varmış gibi konuşamıyordum bir kaç kez öksürüp boğazımı temizledim "Teşekkürler" sesim hani ağlayasın gelir ya onu saklamak istersin ağlamaklı çıkar onun gibi işte izin isteyip lavaboya çıktım kapıyı kapatıp sırtımı kapıya yasladım biraz ağladım elimi yüzümü yıkayıp baştan makyaj yapmıştım kapıyı açıp çıktım aşağı indim herkes yemek masasına oturturmuş beni bekliyorlardı bana sadece Bay ve Bayan Min in ortasında oturmak kalmıştı gidip oturdum yemeğe başlanmıştı
Yemekler bitmiş şimdi ise ben Bayan Kim ile sofrayı topluyordum arada bana bakıp gülüyor sohbet açıyor bende cevap veriyordum
Bayan Kim:"O gün bize konuşa bildiğini söylediğinde aslında şaşırmıştık seni ben kızım gibi görürken ben seni nasıl istemem"
"Aslında benim içimde sadece kırgınlık vardı ben sandım ki beni istemiyorsunuz öyle susunca-"
Bayan Kim:"Şşt tamam gel buraya sana bir güzel sarılayım...Oh kokunu özlemişim"
