This One For You...

Να Προσέχεις...

- Να προσέχεις... Ποτέ μην κυκλοφορείς μόνη σου τέτοια ώρα...

Ήταν τόσο μαλακή, γαλήνια και τρυφερή, ήταν ανδρική, μπάσα φωνή και είμαι σχεδόν σίγουρη πως κάτι μου θύμιζε...

Ποίος να ήταν άραγε...

Εκείνο το βράδυ ήταν με διαφορά το πιο παράξενο και περίεργο της ζωής μου. Μου ήταν αδύνατο να κοιμηθώ, στο μυαλό μου ερχόταν συνέχεια εκείνος ο άντρας και τα θλιμμένα κόκκινα μάτια μου, τι να τον απασχολούσε άραγε;

Η ώρα είχε πάει έξι καθώς σκεφτόμουν εκείνον τον άνδρα, ο Μορφέας με πήρε στην αγκαλιά του.

Το επόμενο πρωί ο ήλιος έκανε την εμφάνισή του στο δωμάτιο μου και με ξύπνησε πάρα την θέληση μου, στο μυαλό μου ήρθαν τα λόγια εκείνου του άντρα χθες.

... Να προσέχεις... Ποτέ μην κυκλοφορείς μόνη σου τέτοια ώρα...

Για κάποιο λόγο αυτή η φωνή φάνταζε τόσο οικεία, ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι γνώριζα αυτόν τον άντρα, όμως το μόνο σίγουρο ήταν ότι δεν θα τον ξανά έβλεπα ποτέ... Ξαφνικά ένα ανεξήγητο κύμα στεναχωριας με πλημμύρισε, θα τον ξέχναγα σε λίγο καιρό... Σκέφτηκα.

Την ίδια μέρα αποφάσισα να πάω για ψώνια, ετοιμάστηκα λοιπόν και βγήκα στην αγορά.
Πάντα τα ψώνια με έκαναν να ξεχνιέμαι όταν δεν ήμουν καλά, ταυτόχρονα όμως ανανεωνα και την γκαρνταρόμπα μου, βιτρίνες, κούκλες με ψεύτικες πόζες περνουσαν μπροστά από τα μάτια μου, διάφορα σχέδια και κοψίματα ρούχων, χρώματα, αρώματα, τσάντες.

Μπήκα σε κάμποσα μαγαζιά μέχρι να αποφασησω τι θα αγοράσω, δοκίμασα πολλά διαφορετικά κομμάτια και σύνολα ώσπου ξεκίνησα να αγοράζω. Αφού έκανα την πρώτη μου αγορά το τηλέφωνο μου ξεκίνησε να χτυπά, ήταν ο Φώτης.

-Γειαα...! Είπα χαρούμενη.

- Τι έγινε και έχεις τέτοια κέφια εσύ;

-Κάνω ψώνια, είμαι στα μαγαζιά.
Άνοιξα την βαριά γυάλινη πόρτα του μαγαζιού και βγήκα στο φως του ήλιου, για μια στιγμή το αίμα πάγωσε στις φλέβες μου, με έλουσε κρύος ιδρώτας... Εκείνη την ώρα ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Η φωνή που με καθοδηγουσε, που μου έλεγε να προσέχω την περασμένη βραδιά ηχούσε πάλι στα αυτιά μου, αλλά αυτή τη φορά δεν μου έλεγε να προσέχω, ούτε να μην κυκλοφορώ μόνη μου αργά, αλλά μίλαγε με κάποιον άλλον, δεν ξέρω ποιόν, δεν με ενδιαφέρει καθόλου ποιος ήταν, είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό να κοιτάω το πάτωμα...

- Μαρηηη;;;; Μ'ακούς;;; Με γράφεις;; Γιατί δεν μιλάς;;!! Θα το κλείσω!

-Ναι... Ναι...

-Τι ναι ναι; Να το κλείσω;

-Όχι ήθελα να πω συγνώμη... Εκείνη την ώρα κάποιος ακούμπησε το χέρι μου, χωρίς να το σκεφτώ το τράβηξα μακριά...

- Μη με ακουμπάς! Φώναξα τρομαγμένη, μα όταν γύρισα να κοιτάξω...

Ελπίζω να σας αρέσει μέχρι στιγμής αν θέλετε να αλλάξω κάτι στείλτε μου μήνυμα και θα δω τι μπορώ να κάνω ❤️❤️

Μην ξεχνάτε να τσέκαρετε και την δεύτερη μου ιστορία Touch me... 💓💓💓💓💓💓💓
Και να κάνετε follow 💓💓💓💓💓💓

Μην ξεχνάτε να κάνετε vote αν σας άρεσε share και comments ❤️❤️
⬇️⬇️⬇️