This One For You...

Ο Άγνωστος Χ

Μόλις σήκωσα το κεφάλι μου από την οθόνη του κινητού είδα έναν άντρα νέο σε ηλικία να πλησιάζει το τραπέζι απειλητικά τρεκλιζοντας, όταν έφτασε σε αρκετά κοντινή απόσταση έτσι ώστε να μπορέσω να δω τα μάτια του παρατήρησα ότι ήταν κόκκινα από το αλκοόλ και κάτω από αυτά είχαν σχηματιστεί μαύροι κύκλοι, μα που στο καλό ήταν ο Φώτης... Σκέφτηκα, ο άντρας συνέχισε την πορεία του προς εμένα ώσπου...

Ώσπου με ένα βήμα έφτασε με μιας κοντά μου με άρπαξε και με φίλησε, μόλις συνειδητοποίησα τι συμβαίνει προσπάθησα να τον απομακρύνω, μάταια όμως ξεκίνησα να χτυπιέμαι πάνω του μα εκείνος με κράταγε γερά, εκείνη την ώρα ήταν που γύρισαν όλοι, όταν επιτέλους ξεκόλλησε από πάνω μου βίαια, κάποιος τον είχε χτυπήσει, τώρα βρισκόταν στο πάτωμα κατάκοιτος και από το φρύδι του έτρεχε φρέσκο αίμα.

Γύρισα γρήγορα να δω ποίος ήταν αυτός που μου πρόσφερε τόση βοήθεια μέσα σε ένα μόλις λεπτό μα είχε ήδη φύγει, είχε εξαφανιστεί, όσο κι αν τον έψαχνα δεν ήταν πουθενά.

Όλος ο κόσμος που είχε μαζευτεί γύρω από το τραπέζι μας γύρισε πίσω στα δικά του και έτσι τα πράγματα έγιναν όπως πριν. Τότε είδα τον Φώτη να έρχεται και να κάθεται στο τραπέζι.

- Έχασα κάτι; Είπε χαλαρός.

- ΠΟΛΛΆ!

-Τι... Ποίος στην έπεσε πάλι; Συνοπτικά μην μου πεις πάλι την ιστορία της ζωής σου!

- Μόλις έφυγες ήρθε ένας μεθυσμένος με φίλησε και έπειτα ένας άλλος τον χτύπησε για να με αφήσει. Είπα κοφτά πιάνοντας το καλαμάκι του ποτού μου κοιτάζοντας το. Ήταν σίγουρο δεν θα το άφηνε να "πέσει κάτω", σίγουρα θα ήθελε να μάθει κι άλλες λεπτομέρειες.

- Εντάξει τώρα μπορείς να πεις λεπτομέρειες... Είπε αποσβολομενος και έπειτα σήκωσε το ποτήρι του ήπιε μια μεγάλη γουλιά και το χτύπησε στο τραπέζι με αποτέλεσμα να κάνει έναν δυνατό κρότο.

- Ξεκινά λοιπόν! Είπε αυταρχικα.

Καθώς του εξιστορουσα με κοίταγε με προσήλωση και έπινε το ποτό του, μόλις σταμάτησα να μιλάω αναφώνησε.

- ΈΧΕΙΣ ΜΥΣΤΙΚΌ ΘΑΥΜΑΣΤΉΗΗΗ!

-Φώτη...

- Γιατί θεέ μου να μην συμβαίνουν και σε εμένα αυτά;;;!!! Είπε κοιτάζοντας προς τα πάνω. Ξεκίνησα να γελάω τόσο δυνατά μου ήταν αδύνατο να συγκρατηθω πλέον.

- Απλά πάμε να φύγουμε. Είπα γελώντας και κυριολεκτικά τον άρπαξα αυτόν και τα πράγματα μας και μας έβγαλα έξω από το μαγαζί.

Η ώρα ήταν περασμένη και δεν περνούσε τίποτα από τους δρόμους των αμπελόκηπων, όταν έφτασα κάτω από την πολυκατοικία και ξεκλειδωσα την πόρτα άκουσα βήματα να έρχονται προς το μέρος μου, έπρεπε να είχα ακουσει τον Φώτη και να τον είχα αφήσει να με φέρει μέχρι το σπίτι μου, σκέφτηκα, μπήκα μέσα στην πολυκατοικία όσο πιο γρήγορα μπορούσα και έπεσα με όλο μου το βάρος πάνω στην βαριά πόρτα για να κλείσει, εκείνη την ώρα ένιωσα μία αντίσταση, σαν κάποιος να εσπρωχνε την πόρτα και αυτός, όχι όμως για να κλείσει αλλά για να ανοίξει, τρομοκρατηθηκα, ευτυχώς η πόρτα έκλεισε και πλέον ήμουν ασφάλειες.

Μα ακούστηκε μια φωνή...

- Να προσέχεις... Ποτέ μην κυκλοφορείς μόνη σου τέτοια ώρα...

Ήταν τόσο μαλακή, γαλήνια και τρυφερή, ήταν ανδρική, μπάσα φωνή και είμαι σχεδόν σίγουρη πως κάτι μου θύμιζε...

Ποίος να ήταν άραγε...

Μην ξεχνάτε να τσέκαρετε και την δεύτερη μου ιστορία Touch me... 💓💓💓💓💓💓💓
Και να κάνετε follow 💓💓💓💓💓💓

Μην ξεχνάτε να κάνετε vote αν σας άρεσε share και comments ❤️❤️
  ⬇️⬇️⬇️