This One For You...

1,61....

Τα λεπτά περνούσαν μα κανείς δεν ερχόταν οι σκέψεις μου παρέμεναν αρνητικές, καθώς σκεφτόμουν λοιπόν θυμήθηκα ότι δεν είχα πάρει μαζί μου χρήματα κι έτσι έφυγα σχεδόν τρέχοντας με αυτή τη δικαιολογία για το σπίτι... Δεν έπρεπε να είχα έρθει, μου είπε ψέματα δεν θα έρθει ποτέ και εγώ η ηλιθια τον πίστεψα. Θα παω σπίτι δεν πρόκειται να βγω μαζί του πότε, ούτε θα του ξανά μιλήσω! ... Μα καθώς γύρισα το κεφάλι...

Μα καθώς γύρισα το κεφάλι τον είδα πάνω στην μηχανή να φτάνει στο σημείο που είχαμε δώσει σημείο συνάντησης... έπρεπε να κάνω γρήγορα θα πήγαινα να πάρω τα λεφτά γρήγορα από το σπίτι, έτσι κι αλλιώς ήταν κοντά - ευτυχώς - και μετά θα γύριζα γρήγορα για να πάμε παραλία... Σκέφτηκα.

Έτσι κι έκανα, άνοιξα περισσότερο το βήμα μου, όταν επιτέλους έφτασα σπίτι συνάντησα απ'εξω την μητέρα μου και τον Τάσο, πήρα τα λεφτά και έφυγα βολίδα, σε πέντε λεπτά είχα φτάσει ξανά στο ίδιο σημείο. Στο χέρι του είχε περασμένο το ένα κράνος και το άλλο ήταν περασμένο στην μηχανή... καλά ξεκινήσαμε...

Φόραγε μια άσπρη αμάνικη μπλούζα και το μαγιό του από κάτω, το σχέδιο του ήταν όπως η στολή του στρατού με μαύρο και χακί χρώμα και του πήγαινε, τα μαλλιά του ήταν μαύρα και κοντοκουρεμενα ενώ τα φρύδια του αρκετά πυκνά, τα χείλη του ροδαλά και ασύμμετρα το ένα με το άλλο, τα γένια του αγκάλιαζαν την περισσότερη επιφάνεια του προσώπου του και αυτά όμως ήταν στο χρώμα των μαλλιών του.

-Γειαα...

-Γεια. Είπα αμήχανα με φίλησε σταυρωτά και με αγκάλιασε, γιατί μια στιγμή σκέφτηκα να του δανειζα λίγο από το αποσμητικό μου. Ευτυχώς αυτή η αγκαλιά δεν κράτησε για πολύ κι έτσι μπορούσα να ανασανω ξανά καθαρό αέρα! (😂)
Δεν πιάσαμε συζήτηση βάλαμε κατευθείαν και οι δυο τα κράνη μας με βοήθησε με το κούμπωμα κι έτσι κι εκείνος γέλασε με την αδεξιότητα μου...

Ο ζεστός αέρας έπεφτε πάνω στο δέρμα μου και ο ήλιος με έλουζε, μια δόση ελευθερίας και φόβου μαζί, είχα πιαστεί ελαφρά από τον Θάνο, δεν ένιωθα οικεία για να τυλιξω τα χέρια μου γύρω του, όμως σίγουρα μπορούσα να καταλάβω πόσο γυμνασμενος ήταν και ήταν πολύ, ο κορμός του αλλά και τα χέρια, στα χέρια του μερικές φλέβες πέταγαν και μπορούσα να τις διακρίνω ακόμη και τώρα που κρατούσε το τιμόνι.

Διαρκώς με ρώταγε αν ήμουν καλά και αν ήμουν εντάξει, μου έλεγε επίσης να τον κρατήσω καλύτερα γιατί έχει λακκούβες, κρατήθηκα καλύτερα ενώ απολάμβανα την διαδρομή...

  Μην ξεχνάτε να τσέκαρετε και την δεύτερη μου ιστορία Touch me... 💓💓💓💓💓💓💓
Και να κάνετε follow 💓💓💓💓💓💓

Μην ξεχνάτε να κάνετε vote αν σας άρεσε share και comments ❤️❤️
  ⬇️⬇️⬇️