FEDA-İ "DELİKANLI KIZ" | Kitap Oldu

14. bölüm

Hicran yüreğinde ki bu daralmanın sebebini merak ediyordu. Okuduğu kitabı elinden bırakıp balkona çıktı. Biraz da olsa nefes almak, rahatlamak istiyordu. Kardeşinin yaşadığını ve tabii bir de kardeşinin şu anda onun için katiliyle aynı ortamda olduğunu bilseydi bu kadar sakin duramazdı. Derin bir nefes alıp sakinleşmeye çalıştı. Sanki görünmez bir ip boğazını sıkıyor gibi hissediyordu. Yıldızları izlemeyi özlemişti. Yıldızlara bakıp eski günlerini tebessüm ederek hatırladı. Kardeşiyle yıldızları kayarken izlediklerindeki o heyecanlı anları şu an yaşamayı ne çok isterdi. “Canım kardeşim…” diye derin bir ah çekerken villanın ön bahçesini bir arabanın farları aydınlatınca bütün dikkatini oraya verdi. Arabadan Erganili yine her zamanki gibi kaşları çatık ve sinirli bir halde inince garip bir şekilde ona baktı. Erganili bahçedeki korumaları yanına çağırıp bir takım şeyler için uyardı. Hararetli bir şekilde bir şeyler anlatıp eliyle tehdit eder gibi konuştu. Ardından herkesin yerine dönmesi için gidin der gibi işaret verdi. Adamlar yerlerini alırken Erganili dönüp Hicran’ın olduğu odaya baktı. Balkonda Hicran’ın ona baktığını görünce birden çatılan kaşları gevşedi. Hicran, pek fark etmese de Erganilinin yüzünde bir tebessüm oluştu. Hicran’da ona öylece bakıyordu. Aklında ona sormak istediği iki soru vardı sadece. Yukardaki kadının kim olduğu ve Kara’nın, Feda ile ne gibi bir ilgisi olduğuydu. Bunları düşünürken Erganilinin aşağıda olmadığını fark etti. Yine yarım bıraktığı, yarım yamalak hatırladığı güzel anılarına döndü. Nasıl da özlemişti kardeşini. Şimdi yanında olsa öpmelere doyamaz, sevmelere kıyamazdı. Ellerini dirseklerine kadar bağlayıp sanki kollarının arasında kardeşi varmışçasına sımsıkı sarıldı. “Kardeşim…” diye söylenirken belinde bir sıcaklık hissedip ürktü. O an sanki kardeşi ona sarılmış gibi hissetse de sarılan kardeşi değildi. Erganili, Hicran’a arkasından sarılmış kokusunu içine derin derin çekiyordu. Hicran gözlerini kapatarak hissettiği rahatsızlığı biraz da olsa gidermeye çalışırken Erganili sessizce, Hicran’ın kulağına, ”Sana zarar vermek isteyeceğim en son şeydi,” diye fısıldadı.

Erganili, Hicran’ı itip kakmış, bu yüzden pişman olmuştu. Tam olmasa da kendince özür diliyordu. Hicran, bunu bile beklemezken Erganilinin sözleri onu çok şaşırtmıştı. Sormak için hazırladığı sorulardan ilkini sorma vaktiydi ve usulca, “Yukardaki kadın kim?” diye fısıldadı. Erganili hiç beklemeden ve uzatmadan kısaca, “Annem,” dedi. Hicran gözlerini kocaman açtı. Her şeyi düşünmüştü, ama bu ihtimal aklının ucundan bile geçmemişti. Soracağı ikinci soruyu geriye atıp bir soru daha hazırladı ve “Beni buraya getirten o muydu?” diye sordu. Erganili yine kısaca “Evet,” dedi. Hicran bu kadının neden böyle bir şey istediğini merak etmişti. Bir soru daha hazırlıyordu ki Erganili sımsıkı sardığı kollarını gevşetip Hicran’ı kendine doğru cevirdi ve gözlerinin içine bakarak, “Sana evlenmem gerek derken yalan söylememiştim,” dedi. Hicran şaşkın bir şekilde, “İyi ama neden ben?” diye sordu.

“Çünkü annemden sonra ilk defa bir kadın bana farklı şeyler hissettirdi.”

Hicran, Erganiliden beklemediği itiraflar karşısında donup kalmıştı. Erganilinin gözlerinin içine bile bakamıyordu, çünkü Erganilinin gözleri bir alev topundan farksızdı. Erganili, Hicran’ın yüzüne düşen saçlarını geriye atıp boynunu açıkta bıraktı. Hafifçe eğilip boynundaki mis kokuyu içine çekti. Her çektiğinde hatırladığı kişiyi düşündü. Geri çekilmeden usulca, “Papatya,” dedi.

Hicran anlamamış gibi ona bakınca Erganili de tebessüm ederek ona baktı. Hicran, ilk defa Erganilinin tebessüm ettiğine şahit olmuştu ve bugün ki garip halinin nedenini daha çok merak etmeye başladı. Hicran’ın yanağına dokunarak, “Papatya gibi kokuyorsun,” dedi. Hicran anlamıştı. Yıllardır kullandığı kokudan bahsediyordu. Çok hafif bir koku olduğu için herkes fark edemezdi, ama Erganili fark etmişti. Hicran mutlu olmuştu. Nedenini bilmediği bir şekilde tebessüm etti. “Evet, papatya.”