Μη με ξεχάσεις

Κεφαλαιο 1

Αγγλία,Λονδίνο

Το γκρίζο χρώμα του ουρανού ήταν αποπνικτικό πλέον για την Έλενα,ο αλλοτινός ενθουσιασμός που είχε όταν πρώτο ήρθε σε αυτή τη χώρα και σε αυτή τη πόλη,δεν υπήρχε πλέον.
Όταν τελείωσε τις σπουδές της στη φωτογραφία, ένιωθε αγάπη για αυτό το τόπο,είχε αποφασίσει πως θα έμενε εκεί για πάντα.

Κάτι μέσα της όμως είχε αλλάξει πια,λίγο καιρό μετά το χωρισμό της από τον Μάθιου,είχε πάρει τη μεγάλη απόφαση να επιστρέψει στη πατρίδα και στην μικρή κωμόπολη που είχε μεγαλώσει και να ξανά ξεκινήσει τη ζωή της,σχεδόν από το μηδέν.
Μάζευε τα πράγματα της,όσο η φίλη της και συγκάτοικος της, η Σαμ,έκλαιγε δίπλα της.

"Σταμάτα να κλαίς Σαμ,δεν πεθαίνω,στη χώρα μου γυρίζω." Της έλεγε και τόσο εκείνη συνέχιζε να κλαίει.

"Ναι αλλά θα χαθούμε Ελ. Εγώ συνήθισα εφτά χρόνια τώρα τη παρουσία σου." Της αποκρίθηκε εκείνη και η Έλενα κάθησε δίπλα της στο κρεβάτι και της έπιασε τα χέρια.

"Θα χαθούμε μόνο όταν εμείς οι ίδιες το αφήσουμε Σάμι. Μη κλαίς και μου το κάνεις πιο δύσκολο."

Το κορίτσι ξάπλωσε στα πόδια της και η Έλενα της χάιδευε τα μαλλιά.
"Άλλωστε θα σε περιμένω στην Ελλάδα το καλοκαίρι. Θα έρθεις να σε πάω στη Μύκονο,που τόσο θέλεις να πας! Τι λες;" Της είπε και η Σάμι άρχισε να γελάει.

"Μυκονοοοοςςςς." Είπε και σηκώθηκε η μελαχρινή κοπέλα από το κρεβάτι και φύσηξε τη μύτη της.

"Έτσι σε θέλω. Έλα βοήθησε με όμως με τα τελευταία γιατί βλέπω να μην προλαβαίνω ούτε την αυριανή μου πτήση." Της δήλωσε και συνέχισε το συμμάζεμα.

Όταν έφυγε από την Ελλάδα στα δεκαοχτώ της,είχε φιλοδοξίες και αγάπη για τη φωτογραφία,τελείωσε τις σπουδές της με άριστα και εργάστηκε πολύ σκληρά για να επιβιώσει σε αυτή τη χώρα και τα κατάφερε. Είχε μαζέψει κάποια χρήματα και ήθελε να ξεκινήσει κάτι δικό της,όμως πλέον αυτή η χώρα της φαινόταν αφιλόξενη.

Έτσι ένα βράδυ,πήρε την απόφαση να γυρίσει πίσω,κάτι που έδωσε μεγάλη χαρά στους γονείς της,που είχαν πονέσει πολύ με την απόφαση της να παραμείνει και μετά τις σπουδές της στο εξωτερικό.

Μη στεναχωριέσαι για τίποτα,της δήλωσε ο πατέρας της,όταν τους ανακοίνωσε πως θα επέστρεφε οριστικά στην Ελλάδα, Θα σου ανοίξω το καλύτερο φωτογραφείο της περιοχής.

Η αλήθεια όμως ήταν πως δεν στεναχωριόταν για τη δουλειά. Ήξερε πως με το χαρακτήρα που διέθετε θα δίκτυονόταν και πάλι πίσω στον τόπο της και σιγά σιγά θα κατάφερνε να σταθεί στα πόδια της, αυτό που την πείραζε πιο πολύ ήταν που θα άφηνε τη παρέα της εδώ πίσω.