Μη με ξεχάσεις

κεφάλαιο 17

Λοιπόν αν δεν έχετε δει αυτό το μαγικό βίντεο κλιπ,δείτε το πριν διαβάσετε το κεφάλαιο...
Με άγγιξε βαθιά...
Χαζορομαντικη και ονειροπόλα μην τα ξανά λέμε...

Πάλι χθες βράδυ σε είδα μπροστά μου

Με κοίταξες κι ήρθες μες στην αγκαλιά μου

Και σαν να σταμάτησε ο χρόνος για λίγο

Με ένα χαμόγελο μου πες "πρέπει να φύγω"

 

Ετσι γυρνάς μα δεν κοιτώ

Γιατί εκεί είναι ότι δεν έχω εγώ

Κι όταν κρυφτείς θα σου μετρώ

Σαν το παιχνίδι θα μείνω εδώ

 

Και θα βγω να σε βρω

Γιατί αλλιώς κι οι δυό μας χάνουμε

Στου έρωτα το κρυφτό

Δυό καρδιές στο τέρμα φτάνουνε

Θα βγω κι ας μη σε βρω...

Γύρω του κόσμος μα εκείνος έβλεπε μόνο την Έλενα.
Ήταν θυμωμένος.Πολυ.
Με τον εαυτό του,με εκείνη,με τον Αντώνη.
Προσπαθουσε να συγκεντρωθεί στη συζήτηση των υπολοίπων και να μην σκέφτεται,ή την κοιτάζει να ήταν άσκοπο.

Ούτε το φαγητό του δεν είχε ακουμπήσει εδώ και ώρα,ενώ η Άννα από δίπλα του,του έλεγε συνεχώς να φάει.
Εκείνη ήξερε καλά τον ρόλο της.
Πίστευε πως θα του περάσει γρήγορα όλο αυτό,θα το ξεπεράσει και θα συνεχίσει μαζί της από εκεί που το άφησαν.

Όλα ήταν έτοιμα και τον περίμεναν,όμως εκείνος και πάλι ταλαντευόταν με τον εαυτό του.
Κάποια στιγμή την είδε να γελάει,σαν αερικό,σαν ένα όνειρο,μέσα στο λευκό φόρεμα της.
Ζήλεψε τόσο πολύ που εκείνος δεν ήταν αυτός που την έκανε να γελάει.

Το χέρι της Μαίρης βρέθηκε με δύναμη στο σβέρκο του.
"Χαϊβάνι,θα το μετανιώσεις αλλά θα είναι αργά." Του είπε ψιθυριστά δίπλα στο αφτί,όμως έντονα.

"Δουλειά σου εσύ. Για να με στηρίζεις σε έφερα εδώ,όχι να μου το κάνεις πιο δύσκολο." Της απάντησε εκείνος στον ίδιο τόνο.