Μη με ξεχάσεις

κεφάλαιο 3

Αγγλία, Λονδίνο

Είχε περάσει ένα τέταρτο που η Έλενα πέρασε τον έλεγχο και τριγυρνούσε στα duty free σαν το φάντασμα,δήθεν πως χάζευε τα προϊόντα.
Το στομάχι της κόμπος από τον αποχωρισμό της με τους φίλους της στο Λονδίνο.
Μα πιο πολύ είχε δεθεί κόμπος για την επιστροφή της στην Ελλάδα.
Ήταν όλα τόσο μπερδεμένα μέσα στο κεφάλι της.
Ο μοναδικός άνθρωπος που έβλεπε συνέχεια από τότε που είχε φύγει,ήταν η αδερφή της η Φαίη.

Ερχόταν συχνά στο Λονδίνο για να τη δεί,ενώ οι γονείς της δεν είχαν έρθει καθόλου. Μιλούσαν μόνο από το τηλέφωνο και της είχαν λείψει πάρα πολύ,ειδικά η μητέρα της.
Άλλωστε ότι είχε κάνει ήταν για εκείνη.
Δεν ήταν πια όμως μικρό κορίτσι.
Είχε γίνει γυναίκα και έπρεπε να αντιμετωπίσει όλα τα φαντάσματα του παρελθόντος όπως τους άξιζε.

Η πτήση της διήρκησε όσο ένας αιώνας μέσα στο μυαλό της. Η ίδια σκέψη από εκείνο το απόγευμα που έπεσε στα χέρια της η φωτογραφία με το Δημήτρη, ταλάντευε το μυαλό της.
Όχι πως περίμενε να δει τη φωτογραφία για να τον σκεφτεί,αλλά ήταν και λίγο ο γυρισμός της στην Ελλάδα,λίγο και ότι είχαν να μιλήσουν χρόνια.

Φοβόταν πως ίσως όλα είχαν χαθεί για πάντα. Πως ίσως η φιλία τους είχε τελειώσει εκείνη τη μέρα,σ εκείνο το αεροδρόμιο πριν φύγει για το Λονδίνο.

Κατέβηκε από το αεροπλάνο και πήγε να παραλάβει τη βαλίτσα της.
Παρατηρούσε το κόσμο γύρω της.
Άλλοι χαρούμενοι, άλλοι σκυθρωποί,άλλοι τσέκαραν τα κινητά τους.
Έβγαλε τη φωτογραφική της από τη θήκη γρήγορα και άρχισε να παίρνει λήψεις.
Πρόσωπα, συναισθήματα ζωγραφισμένα στην έκφραση τους.

Αφού έφυγε και ο τελευταίος,άρπαξε τη βαλίτσα της και ξεκίνησε για τη στιγμή που περίμενε εδώ και μέρες,όχι και τόσο ανυπόμονα.
Προχωρούσε με αργό βήμα και σκεφτόταν αν υπάρχει άλλη έξοδος που να μην τη περιμένει κανείς.
Πάντα έτσι ήταν, ανήσυχο πνεύμα.

Τα πρόσωπα των δικών της ανθρώπων είχαν αρχίσει να ξεπροβάλλουν μπροστά στα μάτια της,εκείνη όμως έψαχνε ένα συγκεκριμένο ανάμεσα τους.
Έφτασε κοντά τους και οι αγκαλιές έδιναν και έπαιρναν,σε συνδιασμό με τα φιλιά.
Εκείνη όμως συνέχιζε να ψάχνει με τα μάτια της για εκείνον.

Τελικά μάλλον η φιλία τους είχε καταλήξει στον κάδο των αχρήστων.
Ένα τσίμπημα στη καρδιά ήρθε μαζι με τη σκέψη της αυτή.

"Παιδί μου,παιδάκι μου,πόσο μου έχεις λείψει να ήξερες. Αχ πόσες φορές δεν σκέφτηκα να έρθω αλλά έχε χάρη αυτός ο φόβος μου με τα αεροπλάνα." Της έλεγε η μαμά της όπως μπήκανε στο αυτοκίνητο και κάθησε πίσω μαζί της.