Μη με ξεχάσεις

Κεφάλαιο 12

Όταν έφτασαν στο Πήλιο ήδη είχε αρχίσει να σουρουπώνει.
Μπήκαν μέσα στο αρχοντικό και αφού ταχτοποίησαν τα πράγματα τους,ο Δημήτρης πήρε λίγα ξύλα και άναψε το τζάκι.

Εκεί τους περίμενε στολισμένο ένα τραπέζι με σαμπάνια και διάφορα φρούτα. Γέμισε τα ποτήρια τους και κάθησαν αγκαλιασμένοι στη πολυθρόνα μπροστά από το αναμμένο τζάκι,κοιτώντας τις φλόγες σιωπηλοί.

Δεν τους ζέσταινε ωστόσο η φωτιά από το τζάκι,μα η θερμοκρασία των σωμάτων τους αγκαλιά.

"Ξέρεις τι σκέφτομαι εδώ και ώρα και δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου;" Τον ρώτησε η Έλενα και εκείνος γύρισε και τη κοίταξε.
Το βλέμμα του ήταν μοιρολατρικό,δεν ήταν ένα απλό κοίταγμα.
Ένιωθε λατρεία για τη γυναίκα που έσφιγγε στην αγκαλιά του.

"Με τί βασανίζεις το μυαλό σου;" Τη ρώτησε και της χάιδεψε με το δάχτυλο τη μύτη.

"Αν κάναμε λάθος; Αν... Αν χαλάσαμε μια φιλία και όλο αυτό δεν μας οδηγήσει πουθενά;" Τον κοίταξε με μάτια βουρκωμένα.
"Δεν θέλω να σε χάσω ξανά Δημήτρη."
Του δήλωσε και τον κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη,ενώ του χάιδεψε το πρόσωπο.

Εκείνος πήρε τα ποτήρια τους και τα άφησε δίπλα του στο τραπεζάκι.
Τη ξάπλωσε και τη φίλησε τρυφερά.
"Μην σκέφτεσαι τέτοια πράγματα. Εσύ και εγώ γεννηθήκαμε για να είμαστε μαζί..." Σηκώθηκε και έφυγε από κοντά της πηγαίνοντας να πάρει το κουτί που έκρυβε στη βαλίτσα του.

"Που πας;" Ρώτησε απορημένη εκείνη.

"Θα δεις..." Της είπε λίγο πιο δυνατά καθώς ήδη βρισκόταν στον πάνω όροφο.

Όταν επέστρεψε στο σαλόνι,έκρυβε τα χέρια του πίσω από τη πλάτη του.
Στο χώρο επικρατούσε σκοτάδι και το μόνο φως που υπήρχε,ήταν εκείνο που δημιουργούσε η φλόγα από το τζάκι.
Η Έλενα ανασηκώθηκε και εκείνος κάθησε μπροστά της με ένα μεγάλο χαμόγελο.

"Τι κρύβεις πίσω σου;" Τον ρώτησε ξανά ανήμπορη να κρύψει την αγωνία της.

Έβαλε μπροστά της το κουτί με τον φιόγκο και εκείνη τον κοίταξε χαμογελαστή και περίεργη ταυτόχρονα.
"Για σένα..." Της είπε και το έβαλε στα χέρια της.

"Τι είναι αυτό;"

"Άνοιξε το..." Τη πρόσταξε τρυφερά.

Εκείνη υπάκουσε και τράβηξε το φιόγκο χωρίς να παίρνει τα μάτια της από πάνω του.
Άνοιξε το κουτί και του χαμογέλασε πλατιά.
"Δημήτρη...σ ευχαριστώ... Δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό."