Μη με ξεχάσεις

Κεφάλαιο 4

Τρεις μέρες μετά

Η Έλενα βάζει τα ακουστικά της στα αφτιά και δένει τα κορδόνια της.
Η ώρα ήταν εννέα το πρωί και είχε αποφασίσει να πάει για πρωινό τρέξιμο.

"Που πας τόσο πρωί παιδί μου;" Της είπε η μητέρα της όμως εκείνη είχε βάλει τέρμα τη μουσική στα αφτιά της και κουνούσε ρυθμικά το κεφάλι.

"Εεεε σε εσένα μιλάω." Της ξανά είπε και έβγαλε το ένα ακουστικό από το αφτί της.

"Ωχ συγνώμη δεν σε είδα." Της απάντησε η Έλενα και έβγαλε και το άλλο ακουστικό.

"Που πας λέω." Της είπε για πολλοστή φορά η Μάρη.

"Πάω για τρέξιμο. Έσκασα τόσες μέρες μέσα στο σπίτι."

"Δεν θες να πάμε απέναντι για καφέ; Η Έλλη μας περιμένει. Ετοίμασε και το αγαπημένο σου κέικ." Της πρότεινε η μητέρα της.

"Θα πάω για ένα μισάωρο τρέξιμο. Πάμε μετά." Της απάντησε και αφού έβαλε τα ακουστικά στα αφτιά άνοιξε τη πόρτα να φύγει.

Το βλέμμα της όσο και να μην ήθελε έπεσε πάνω στο απέναντι σπίτι.
Το παντζούρι στο δωμάτιο του ήταν κατεβασμένο.

Άρχισε να τρέχει χαλαρά και να σκέφτεται. Σκέψεις και αναμνήσεις κατέκλυσαν τον εγκέφαλο της σε λίγα λεπτά και σταμάτησε να τρέχει γιατί της κόπηκε η ανάσα.

Στηρίχτηκε σε κάτι κάγκελα και άρχισε να αναπνέει βαθιά,ένιωθε τους πνεύμονες της να ασφυκτιούν.
Έβαλε το χέρι της μπροστά στο στόμα και στη μύτη της και τα έκλεισε, αφήνοντας ελάχιστο χώρο για να ανασαίνει.

Κρίση πανικού είναι, ηρέμησε,έλεγε στον εαυτό της και άρχισε σιγά σιγά να συνέρχεται.
Να πάρει,ήταν λάθος να επιστρέψει πίσω. Τίποτα δεν είχε ξεπεράσει,απλώς τα είχε θάψει μέσα της νιώθοντας ασφαλής.

Ουτοπία,μια ουτοπία ζούσε όλα αυτά τα χρόνια,που την είχε πλάσει αγγελικά μέσα στο αθώο της μυαλό.
Γιατί ήταν δειλή να αντιμετωπίσει κάποιες καταστάσεις.
Αυτό ήταν, δειλή.

Αφού ηρέμησε έτρεξε πάλι πίσω στο σπίτι της και μπήκε να κάνει ένα ντουζ.
Αφέθηκε κάτω από το νερό και ένιωσε τους μύες της να χαλαρώνουν.

Αφού τελείωσε και ντύθηκε,κατέβηκε στη κουζίνα και έπιασε ένα πράσινο μήλο από τη φρουτιέρα πάνω στον πάγκο!

"Είσαι έτοιμη;" Τη ρώτησε η Μάρη και της χάρισε μια ζεστή αγκαλιά.

Η Έλενα καλωσόρισε τις τύψεις της μαζί με την αγκαλιά της μητέρας της και τη μύρισε κλείνοντας τα μάτια.
Αυτή η χαρακτηριστική μυρωδιά της μανούλας,που δεν την αλλάζεις με τίποτα και κανέναν στο κόσμο,την έκανε να νιώθει ακόμη πιο χάλια.