Μη με ξεχάσεις

Κεφαλαιο 15

Λίγες μέρες μετά...

Οι κουρτίνες στο δωμάτιο της είναι κλειστές,όπως και τόσες μέρες άλλωστε,που έχει αφήσει τα πάντα πίσω.
Ζωή, δουλειά, οικογένεια... Εκείνον...

Όπως κάθε πρωί η Μάρη μπαίνει στο δωμάτιο με ένα δίσκο. Το δωμάτιο είναι σκοτεινό,πέρα από το λιγοστό φως που μπαίνει από τις γρίλιες του παντζουριού.
Κάθεται δίπλα της στο κρεββάτι και της χαϊδεύει τα μαλλιά.
Δεν μπορεί να μην σκεφτεί πόσο όμορφη γυναίκα έχει γίνει η κόρη της.
Εκείνη κάνει πως κοιμάται,όπως και κάθε πρωί,μα η Μάρη ξέρει πως είναι ξύπνια.

"Καλημέρα..." Της ψιθυρίζει μα η Έλενα δεν γνέφει, συνεχίζει να κάνει πως κοιμάται. Η καρδιά της μάνας πάλι κόβεται στα δύο,μακάρι να ήξερε τι έχει το παιδάκι της,μακάρι να μπορούσε να πάρει όλο της τον πόνο.

Ξέρει πως η κόρη της πονάει βαθιά,όπως ξέρει ότι κάτι έχει γίνει με το Δημήτρη.
Της είχε πει η Έλλη πως όταν έλειπε η Έλενα τρεις μέρες,έλειπε και εκείνος.
Συζητούσαν ευτυχισμένες σαν τις χαζές πως ίσως γίνουν συμπεθέρες και όταν γύρισαν τα παιδιά τους έπεσαν στην κατάθλιψη.

Σηκώθηκε με αργά βήματα και άνοιξε το παντζούρι.
Η Έλενα γύρισε πλευρό και σκεπάστηκε με το πάπλωμα της.

"Έλενα..." Πήγε κοντά της ξανά και κάθησε στο κρεββάτι. "Σήμερα έχει υπέροχη μέρα,είναι Αγίου Δημητρίου σήμερα... Γιορτάζει και ο..."

"Μην το πεις." Ακούστηκε μια ξεψυχησμενη φωνή κάτω από τα σκεπάσματα.

Η Μάρη τα τράβηξε απότομα και τη γύρισε να τη κοιτάξει,ενώ η Έλενα δεν μπορούσε να ανοίξει τα μάτια της από το φώς και έβαλε τα χέρια της μπροστά της.

"Τι κάνεις ρε μαμά; Παράτα με."
Της είπε νευριασμένη και πήγε να ξανά τραβήξει το πάπλωμα όμως η Μάρη δεν την άφηνε.

"Θα σηκωθείς,έχεις αφήσει εδώ και τόσες μέρες τις δουλειές σου έτσι. Δεν μου λες και τι έχει γίνει,υποφέρω και εγώ μαζί σου αγάπη μου..." Της είπε και τη κοίταξε με θλίψη.

Είχε δίκιο η μητέρα της,έκανε τη ζωή της άνω κάτω για να μην τη βουτήξει στη δυστυχία και με τη στάση της όλες αυτές τις μέρες,την έκανε να νιώθει πολύ χειρότερα.

"Δες σου έφτιαξα πρωινό." Της είπε και σηκώθηκε να πάρει το δίσκο ενώ η Έλενα ανασηκώθηκε και κάθησε στο κρεββάτι.

"Δεν πεινάω μαμά..."

"Με κοροϊδεύεις μου φαίνεται. Έχεις να φας ούτε και εγώ ξέρω από πότε, σήκω θα φας είτε με το καλό είτε με το κακό." Της δήλωσε και τη κοίταξε αποφασιστικά.