Μη με ξεχάσεις

κεφαλαιο 21

Γύρισε στο σπίτι της και ξαφνικά όλα μέσα της πήραν άλλη τροπή.
Ξεκλείδωσε τη πόρτα και βρήκε τη μητέρα της να κάθεται στο σαλόνι μαζί με τον πατέρα της.

Η μητέρα της έδειχνε κλαμμένη και ο πατέρας της στεκόταν σκυφτός με κατεβασμένο κεφάλι.

Το κατάλαβε αμέσως,δεν χρειάστηκε να της πει κανένας τίποτα για να αντιληφθεί πως της είχε μιλήσει.
Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει ακανόνιστα.

Πήγε δίπλα στη μητέρα της και κάθησε κοντά της.
Η Μάρη δεν γύριζε να τη κοιτάξει, καθόταν και κοιτούσε το κενό ενώ τα δάκρυα στα μάτια της έτρεχαν βροχή.

"Μαμά..." Ψέλλισε δειλά η Έλενα μα απάντηση δεν ήρθε.

Ο πατέρας της τη κοίταξε θλιμμένα όμως δεν μπορούσε να νιώσει θυμό.
Ένιωθε ελεύθερη.
Η ψυχούλα της είχε περάσει πολλά για να μπορέσει να διαχειριστεί διαφορετικά τη κατάσταση.

"Ήσουν παιδί,δεν μπορώ να κατηγορήσω ένα παιδί." Ακούστηκε η φωνή της Μάρη σπάζοντας στα δύο τη σιωπή που είχε απλωθεί στον χώρο.
"Άλλωστε το σωστό ήταν να το μάθω από τον ίδιο." Είπε και τη κοίταξε με ένα βλέμμα άδειο.

"Μαμά..."

Σήκωσε το χέρι της σταματώντας τη από το να πει και δεύτερη κουβέντα.
Σηκώθηκε όρθια και κατευθύνθηκε προς τη σκάλα,γύρισε και κοίταξε τον πατέρα της Έλενας.
"Έως αύριο να έχεις φύγει από αυτό το ψέμα που ονομαζες οικογένεια." Του είπε ψυχρά και γύρισε τη πλάτη της και ανέβηκε στον πάνω όροφο.

Η Έλενα κοίταξε τον πατέρα της στα μάτια και ένιωσε την ανάγκη να τον κάνει να πονέσει,όσο τη πόνεσε εκείνος.

Άρχισε να μιλάει και να του λέει τα πάντα για τον Δημήτρη και την Άννα,ακόμη και τις απειλές που δέχτηκε εξαιτίας του και τα όσα πέρασαν εκείνη και ο Δημήτρης για τη δική του δειλία.
"Αν δεν το είχες κάνει εσύ,θα το έκανα εγώ!" Τελείωσε και τον κοίταξε με μίσος.
"Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να σε συγχωρήσω ποτέ..." Του πέταξε και ανέβηκε στο δωμάτιο της ενώ ο Στέφανος έμεινε εκεί σιωπηλός να δέχεται τα πυρά των γυναικών της ζωής του χωρίς κουβέντα.

Ήξερε πως τα άξιζε,άξιζε ότι και αν του έλεγαν καθώς η δειλία του όλα αυτά τα χρόνια τον είχε κάνει να αντιμετωπίζει τώρα το μισός τους.

Η Έλενα πήγε στο δωμάτιο της και κόλλησε το πρόσωπο της στο παράθυρο.
Αυτό έκανε κάθε νύχτα όλες αυτές τις μέρες,με την ελπίδα πως θα έβλεπε τον Δημήτρη να στέκεται και πάλι εκεί και να τη κοιτάζει από απέναντι.
"Που είσαι τώρα που σε χρειάζομαι όσο ποτέ;"
Αναρωτήθηκε και κάθησε κάτω σφίγγοντας το κινητό της,που είχε φόντο τη φωτογραφία τους στο Πήλιο,πάνω στο στήθος της.