Μη με ξεχάσεις

κεφάλαιο 23

Κατέβαινε τα σκαλιά τόσο γρήγορα,που ο κόσμος τρόμαζε και σταματούσε για να την αφήσει να περάσει.
Πλησίασε την πόρτα του ιατρού που είχε αναλάβει τον Δημήτρη και χτύπησε τη πόρτα με αγωνία.

"Περάστε." Ακούστηκε η φωνή του γιατρού από μέσα και η Έλενα μπήκε πριν καν προλάβει εκείνος να τελειώσει τη κουβέντα του.

"Γιατρέ, καλησπέρα. Ξέρω πως δεν μπορείτε να με ενημερώσετε για την πορεία της υγείας του ασθενή σας, Δημήτρη Αναστασίου,μα σας παρακαλώ,θέλω να σας ρωτήσω κάτι πολύ σημαντικό." Είπε με μια ανάσα και εκείνος τη κοίταξε χαμογελαστός.

Ήξερε τι αγωνία πέρασε και τι τράβηξε όλο αυτό το διάστημα δίπλα του,όλοι την είχαν μάθει πλέον σε αυτό το νοσοκομείο.

"Στάσου βρε κορίτσι μου,τα είπες όλα μόνη σου. Για πες μου και ίσως κάνω μια εξαίρεση για εσένα..." Της απάντησε και έβγαλε τα γυαλιά του, αφήνοντας κάτω τις εξετάσεις που διάβαζε προσεκτικά.

"Γιατρέ μας είχατε να πει να μην τον φορτίζουμε συναισθηματικά,για να μην στρεσαριστεί και πάει πίσω η υγεία του,όμως εγώ γιατρέ θέλω να του πω ποια είμαι,δεν αντέχω άλλο αυτή τη κατάσταση." Του είπε θλιμμένα και αναστέναξε.

"Ηρέμησε βρε Έλενα,όλα θα γίνουν στην ώρα τους,άλλωστε μετά από μια εβδομάδα μπορώ να σου πω ότι βαδίζουμε εξαιρετικά καλά.
Ακόμη και η ψυχολόγος που τον εξέτασε,με ενημέρωσε πως έχει αρχίσει να έχει μερικές θύμισες και από ότι μου είπε έχει αρχίσει να θυμάται τα παιδικά του χρόνια,σε κάποια σημεία ανέφερε και εσένα..." Τελείωσε ο γιατρός και η Έλενα έμεινε να τον κοιτάζει εμβρόντητη.

"Γιατρέ αύριο θα του μιλήσω για το παρελθόν μας,νομίζω πως θα τον βοηθήσει αυτό,έτσι και αλλιώς πλέον τον βλέπω αρκετά καλά..." Του είπε η Έλενα αποφασιστικά.

"Από εμένα ιατρικώς έχεις το ελεύθερο. Αλλά σαν πατέρας κορίτσι μου,θέλω να σου δώσω μια συμβουλή.
Κάνε υπομονή,το χτύπημα του Δημήτρη ήταν δυνατό,ήταν αναμενόμενο να γίνει κάτι τέτοιο.
Το μόνο που μπορώ να σου πω με σιγουριά για να σου δώσω θάρρος,είναι ότι θα επανέλθει πλήρως." Της είπε και η Έλενα του χάρισε ένα ζεστό χαμόγελο ενώ τους έπιασε το χέρι και το έσφιξε.

"Σ ευχαριστω γιατρέ... Σ ευχαριστω πολύ..." Του είπε και σηκώθηκε όρθια.

Αφού είπαν μερικές κουβέντες ακόμη,τον αποχαιρέτησε και περπάτησε σκεπτική ως την έξοδο.
Όταν έφτασε στη σκάλα,σκέφτηκε για μια στιγμή να ανέβει πάλι πάνω,μα τελευταία στιγμή το μετάνιωσε και έκανε μεταβολή και έφυγε.